Σήμερα δεν πήγα σχολείο, πήγα να τραβήξω κλιπ το «Μπλέκω». To grind θέλει θυσίες. Οι γονείς μου μού λένε ότι θα μετανιώσω για πολλά που κάνω. Εγώ λέω καλυτέρα να μετανιώσω για κάτι που έκανα παρά για κάτι που δεν έκανα. Με την ταχύτητα που ανεβαίνω, στ’ αρχίδια μου οι Πανελλαδικές! Από μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Γενικά, όσο με φαντάζομαι μικρό, σκέφτομαι ένα ενοχλητικό παιδάκι, το θυμάμαι κιόλας, έκανα τη ζωή των μεγαλύτερων δύσκολη.

Όταν ήμουν μικρός έλεγα ότι θα γίνω γιατρός, γιατί ο παππούς μου ο Ιορδάνης είχε μια ασθένεια μη ιάσιμη και ήθελα να τον κάνω καλά. Ωστόσο, πάντοτε είχα κλίση στη μουσική. Ένα από τα χαρακτηριστικά που έχω από παιδάκι είναι ότι τραγουδάω συνέχεια. Χωρίς λόγο, κάθε στιγμή, και πολλές φορές σπάω νεύρα. Όταν λέω κάθε στιγμή, εννοώ κάθε στιγμή. Από τότε που έχασα τον παππού μου ο μόνος στόχος είναι να γίνω τραγουδιστής, να τραγουδάω σε στάδια και ο κόσμος να vibe-άρει μαζί μου.

Ετοιμαζόμαστε για μποξ με τον Ράτη, δεν θα πω ποιος νίκησε.

Πολλοί με φωνάζουν και Rori. Το Roran είναι χαρακτήρας από βιβλίο, ο Eragon. Δεν το διάβασα εγώ, ο μεγάλος μου αδελφός το διάβασε και το είχε ως username σε πολλούς λογαριασμούς. Μου είχε δανείσει αυτόν τον χαρακτήρα για να παίζω με τους φίλους μου κάποιο παιχνίδι. Εκείνοι για πλάκα με φώναζαν Roran και κάπως έτσι το πήρα και το ’κανα καλλιτεχνικό.

Διάλειμμα για φαγητό και μετά grind. Η αναγνωρισιμότητα πιστεύω πως λειτουργεί για έναν καλλιτέχνη όπως ένα πτυχίο για έναν φοιτητή. Όσο περισσότερη έχεις, τόσο καλύτερος είσαι σε αυτό που κάνεις. Πολλοί θα πουν ότι δεν ισχύει αυτό, αλλά δυστυχώς δεν πιστεύω στην τύχη, επομένως σέβομαι όλα τα άτομα που έχουν καταφέρει να τα ξέρει ο κόσμος και να τα αγαπάει. Είναι πολύ σημαντικό, το σημαντικότερο απ’ όλα, όμως, είναι το να μπορείς να ζεις απ’ όλο αυτό. Αν κάποιος το πετύχει αυτό χωρίς αναγνωρισιμότητα, το θεωρώ εξίσου καλό, απλώς θεωρώ πολύ δύσκολο το να ζει κανείς απ’ τη μουσική σε αυτόν τον τομέα χωρίς αναγνωρισιμότητα.

Με την παρέα μου πάμε αρκετά συχνά για μπιλιάρδο. Γουστάρουμε φουλ, είμαστε όλοι χάλια. Οι φίλοι μου πάντα με βοηθούσαν και με στήριζαν, ήταν ειλικρινείς μαζί μου και θέλαν το καλό μου. Εξάλλου, αν μου είχαν κάνει κάτι κακό, δεν θα ήταν φίλοι μου τώρα. Βγάζω πολύ εύκολα άτομα απ’ τον κύκλο μου, αν θεωρώ ότι θα μου κάνουν κακό. Δεν θέλω κακές επιρροές ούτε κόμπλεξ, θέλω καλούς, εργατικούς και ακομπλεξάριστους ανθρώπους. Οτιδήποτε άλλο μου κάνει κακό.

Η ραπ σκηνή της Θεσσαλονίκης είναι απίστευτα καλή. Aρχικά ο κόσμος εδώ έχει σίγουρα πολλά να πει, κι αυτό φαίνεται. Επίσης έχουμε πολύ καλά στούντιο και παραγωγούς που μπορούν να καθοδηγήσουν τους νέους καλλιτέχνες και να τους βοηθήσουν να κάνουν ακραία πράγματα. Δεν έχω κάτι να τους πω, όποιος δεν θέλει να ακούσει, δεν ακούει, όποιος δεν θέλει να δει, δεν βλέπει κ.λπ.

«Κάθε μέρα όλο μπλέκω μαζί σου…». Μ’ αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες, οι βόλτες και να γράφω μουσική. Αυτό που με ενοχλεί γύρω μου είναι που ο κόσμος φοβάται να είναι ο εαυτός του. Θέλω να μιλήσω με ανθρώπους, όχι περσόνες, να σπάσουμε πλάκα, να ξεφύγουμε. Κι εγώ overthinker είμαι, αλλά όχι στα πάντα, όταν πρόκειται για ανθρώπους είμαι αυθόρμητος, τους δείχνω ποιος είμαι εξαρχής. Σιγά μη σκεφτώ κιόλας τι θα πούνε, δεν έχω χρόνο για τέτοια.