Βίοι Παράλληλοι

Βίοι Παράλληλοι Facebook Twitter
0

Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν στην ελληνική δισκογραφία με το ντεμπούτο τους ως Στέρεο Νόβα (το Στέρεο Νόβα θεωρείται από πολλούς ως το σημαντικότερο άλμπουμ στην ιστορία της εγχώριας electronica και ως σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά μουσικών), είχαν δείξει ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα γίνονταν αυτό ακριβώς που είναι σήμερα: δύο σπουδαίοι μουσικοί, που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης ακόμα και από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική που «εκπροσωπούν», και «επιδραστικοί» με έναν τρόπο που δύσκολα θα επαναληφθεί. Τα νέα άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες, απλώς αποδεικνύουν πόσο μακριά έχει φτάσει αυτό το μουσικό ταξίδι, που τους βρίσκει πια ενήλικες, άντρες, κατασταλαγμένους, με δίσκους ορχηστρικούς που αποκαλύπτουν περισσότερα στοιχεία του εαυτού τους από κάθε άλλη φορά. Δύο άλμπουμ που απαιτούν προσεκτικές και συνεχείς ακροάσεις για να τα τοποθετήσεις στη θέση που τους αξίζει.

Δεν ξέρω γιατί ονόμασε το νέο άλμπουμ του Απαγορευμένη Ποίηση (Forbidden Poetry) ο Μιχάλης Δέλτα, είναι προφανώς αυτό το απαγορευμένο που κάνει κάθε τι πιο γοητευτικό, που σε προτρέπει να εξερευνήσεις κάτι καινούργιο και άγνωστο. Αυτή ακριβώς την αίσθηση σου δημιουργεί η ακρόαση του Forbidden Poetry –του πιο ολοκληρωμένου έργου του μέχρι σήμερα–, ενός δίσκου μελαγχολικού, κάποιες στιγμές συγκινητικού, χωρίς τα δυνατά beat που προτιμούσε στις προηγούμενες δουλειές του, με τη μελωδία να πρωταγωνιστεί, με το πιάνο και το τσέλο να κάνουν πιο έντονη τη συναισθηματική φόρτιση που σου μεταδίδουν τα κομμάτια, η οποία ξεκινάει με την πρώτη κιόλας νότα του Einstein’s Dream. Το Forbidden Poetry ήταν μία ανάγκη που έγινε μουσική, η ανάγκη να εκτεθεί περισσότερο από ποτέ, κι αυτό είναι φανερό στα κομμάτια του που βασίζονται αποκλειστικά στις μελωδίες, χωρίς τους εντυπωσιασμούς του ρυθμού, για ακροάσεις μοναχικές και όχι σε κάποιο club που θα μπορούσαν –ή επιβαλλόταν– να ακουστούν οι προηγούμενες δουλειές του.

«Μου λείπει ο ρομαντισμός και ο λυρισμός από την καθημερινότητα» λέει ο Μιχάλης. «Δεν μπορώ να ακολουθώ τα trends ενός lifestyle που με θέλει cool και απομακρυσμένο από τη συγκίνηση, ακόμα κι αν αυτή μερικές φορές μοιάζει αφελέστατη. Μέχρι και η techno σήμερα έχει γίνει τρομερά εγκεφαλική και αποστασιοποιημένη, σαν να μη θέλει πια να βουτήξει στα βαθιά, σαν να κουράστηκε από τη δραματικότητα που τη χαρακτήριζε στο παρελθόν. Δε λέω, ζούμε σε μια εποχή σιωπής· ή, αλλιώς, κάποιος πάτησε το pause στη σκέψη τού «τι ακριβώς υπάρχει πίσω από όλα εκείνα που θέλουν να με κάνουν ευτυχισμένο;». η φωνή της καθημερινότητας είναι ισχνή, και το πρόσωπό της επιλέγει να βαφτεί με το πιο κακόγουστο μακιγιάζ. Απαγορεύεται να κλάψεις στο σινεμά με μια ταινία, τι θα πουν οι γύρω σου; Αυτό άλλωστε είναι κι εμένα το δικό μου μεγάλο πρόβλημα, να μη μου ξεφύγει και φανεί στους άλλους το πόσο… τρωτός είμαι. Με πονάει η ποιητική μου φύση, με κάνει να αισθάνομαι μοναξιά κι ευθύνη. Θέλω πλέον να εκτεθώ…»
Είναι επίσης η πρώτη φορά που ανακαλύπτω σε τέτοιο βαθμό ενσωματωμένους ελληνικούς ήχους στη μουσική του. Το πιάνο του Χατζιδάκι στο Real Life, έναν παραπονιάρικο σκοπό, στο Path Finding -που μοιάζει ανατολίτικος αλλά θα μπορούσε να είναι και κάποιο δημοτικό-, η υποψία νεοαστικού βαλς στο Τhe Light Of The Day υπάρχουν δίπλα στο πιάνο του Satie και τις μελωδίες του Max Richter, σε έναν από τους πιο μοντέρνους δίσκους που έχουν εμφανιστεί την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα. Αυτή είναι η καλύτερη δουλειά του μέχρι σήμερα. Και σίγουρα η πιο αγαπημένη μου.

Το ρίσκο του Κωνσταντίνου Βήτα όταν ανέλαβε να γράψει τη μουσική για μια παράσταση η οποία δεν ήταν απλώς αναμενόμενη, αλλά το στοίχημα του Δ. Παπαϊωάννου με το μεγάλο κοινό –ανθρώπους δηλαδή που δεν είχαν μέχρι τώρα επαφή με την τέχνη του– ήταν μεγάλο. Κι αυτό γιατί, πέρα από την επιτυχία ή μη της παράστασης, η μουσική του είναι αυτή που εν τέλει θα μείνει τα επόμενα χρόνια για να τη θυμίζει. Ο Κωνσταντίνος Βήτα έχει αποδείξει πόσο μεγάλος δημιουργός είναι, δεν χρειαζόταν το «2» για να το διαπιστώσουν όσοι τον γνωρίζουν, αυτή όμως είναι η ευκαιρία του να περάσει και στο ευρύ κοινό και να έρθουν πολύ περισσότεροι σε επαφή με τη μουσική του. Και το «2» –καλώς ή κακώς– είναι ένα από τα έργα του που από ’δώ και στο εξής θα τον χαρακτηρίζουν. Ευτυχώς, το «2» είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Δεν είναι απλώς η μουσική που συνοδεύει την παράσταση, αλλά ένα έργο που μπορεί να σταθεί από μόνο του, αυτοτελές και ολοκληρωμένο. Ένα λιτό, ηλεκτρονικό κομψοτέχνημα που δεν έχει την ανάγκη της εικόνας για να λειτουργήσει. Το ηλεκτρονικό υπόβαθρο που δημιουργούν τα συνθεσάιζερ, οι ψηφιακοί ήχοι και ο μοναχικός ήχος της κιθάρας που προσθέτει μια οδυνηρή μελαγχολία μπορούν να «διηγηθούν» περισσότερα απ’ όσα θα σου έλεγαν οι λέξεις. Είναι η πρώτη φορά που η μουσική που έγραψε για να συνοδεύσει εικόνες μπορεί να θεωρηθεί ως μία ολοκληρωμένη δουλειά, βαθιά συναισθηματική, ήρεμη και κατασταλαγμένη, χωρίς τις ψυχρές φόρμες της electronica· μινιμαλιστική, βασισμένη σε απλές συνθέσεις, χωρίς τίποτα το περιττό. Μουσική που δεν μπορείς να την εκλάβεις ως απλή επένδυση, αλλά ως μία από τις πιο όμορφες δουλειές του Κωνσταντίνου Βήτα.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Φιλιώ Πυργάκη (1939-2021) : «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

Μουσική / Φιλιώ Πυργάκη: «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

«Λέω κουράστηκα, αλλά μόλις ανέβω εκεί πάνω στο παλκοσένικο γίνομαι αλλιώτικος άνθρωπος». Η κορυφαία των Ελληνικών πανηγυριών, που πέθανε σαν σήμερα το 2021, είχε μιλήσει στη LIFO για μιαν Ελλάδα που υπνοβατεί στο DNA μας.
M. HULOT
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Πόσο τελικά έχει ακυρωθεί ο Morrissey;

Μουσική / Morrissey: Η συναυλία ακυρώθηκε, το beef συνεχίζεται

Η πορεία ενός από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς της εποχής μας έχει έχει στιγματιστεί από τις πολιτικές του τοποθετήσεις υπέρ ενός ακροδεξιού κόμματος, καθώς και από τις προκλητικές δηλώσεις του για ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ισλαμοφοβία και η πολιτική ορθότητα. Το κοινό χωρίζεται στα δύο. Τι πιστεύει η κάθε πλευρά;
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Νταϊάνα Ρος, η βασίλισσα της μουσικής 

Μουσική / Νταϊάνα Ρος: «Θέλει χρόνο και δουλειά για να γίνεις Diva, δεν είναι τόσο απλό»

Μια από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του πλανήτη, η ακαταπόνητη ερμηνεύτρια που με τη μαγνητική της παρουσία μαγεύει το κοινό, είναι ένα φαινόμενο πιο ασυνήθιστο από όσο νομίζετε. Έρχεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT