H θλίψη τού να τρως μόνος

H θλίψη τού να τρως μόνος Facebook Twitter
24

Ο διάσημος πίνακας "Nighthawks" του Edward Hopper έχει ήδη αναλυθεί αρκετά ως τώρα και δε χρειάζεται άλλη ερμηνεία, κι όμως, εγώ θα την επιχειρήσω.

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός περί τέχνης για να καταλάβεις ποια είναι η ατμόσφαιρα: τρεις πελάτες κι ένας υπάλληλος (μαγαζάτορας;) σε ένα diner κάπου σε μία πόλη της Αμερικής –μάλλον στο Μανχάταν. Είναι νύχτα, οι δύο, ένας άντρας και μία γυναίκα προφανώς γνωρίζονται γιατί κάθονται μαζί. Όμως δε φαίνεται να μιλάνε, και από το ύφος της γυναίκας φαίνεται σα να είναι τσακωμένοι ή απομακρυσμένοι, απογοητευμένοι. Είναι εραστές ίσως, γιατί τα χέρια τους μοιάζουν να ακουμπιούνται. Και απέναντί τους, ένας άντρας μόνος του, με γυρισμένη την πλάτη, τρώει μόνος του.

 

Και οι τέσσερις μοιάζουν μόνοι τους, ακόμα και οι δύο που κάθονται κοντά, κάτι που επαναλαμβάνεται σε όλους τους πίνακες του Hopper με διάφορες παραλλαγές: η μοναξιά. Σα να φωτίζονται από ένα προβολέα στο σκοτεινό περιβάλλον που κάνει τη θλίψη ακόμα πιο έντονη. Είναι από τους πίνακες που δε χορταίνω να κοιτάζω.

 

Γάλλος στρατιώτης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

 

Υπάρχει κάτι που κάνει αυτούς που τρώνε μόνοι τους δημόσια ή θαρραλέους ή θλιβερούς, ή θλιβερά θαρραλέους ή θαρραλέα θλιβερούς; Πάντως είναι κάτι που λίγοι μπορούν να το κάνουν, ακόμα λιγότερο από αυτούς που πάνε μόνοι τους σινεμά. Όταν πηγαίνεις μόνος σου σινεμά κάθεσαι ωραία ωραία στο σκοτάδι και το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις κάποιον να συζητήσεις την ταινία. Όταν όμως τρως μόνος σου, πρέπει να υποστείς ένα μισάωρο κατά το οποίο αν δεν είσαι συνηθισμένος ή άνετος, νομίζεις ότι σε κοιτάνε όλοι με συμπόνια.

 

 

 

Από το blog Media του Brian Edwards:

Το φαγητό δεν είναι μόνο ζήτημα του να διατηρηθεί ζωντανό το σώμα αλλά και κοινωνικής συναναστροφής και ομαδικής δραστηριότητας. Το να τρως μόνος σου στο σπίτι σου είναι κάτι που γίνεται εύκολα αλλά το να τρως μόνος σου σε διάσημο χώρο προκαλεί υποψία για προσωπική αποτυχία.

 


 

Η υποψία προσωπικής αποτυχίας και ο πίνακας Nighthawks έκανε έναν άλλο μεγάλο καλλιτέχνη, τον Tom Waits, να γράψει ένα τραγούδι που περιγράφει έναν άντρα που τρώει μόνος του λουκάνικα με αβγά σε ένα diner σκεπτόμενος κάποια αποτυχία, μέχρι να έρθει η σερβιτόρα να πάρει παραγγελία:

 

(In a Cadillac With Susan Michelson)

nighthawks at the diner
of Emma's 49er, there's a rendezvous
of strangers around the coffee urn tonight
all the gypsy hacks, the insomniacs
now the paper's been read
now the waitress said

eggs and sausage and a side of toast
coffee and a roll, hash browns over easy
chile in a bowl with burgers and fries
what kind of pie?

In a graveyard charade, a late shift masquerade
2 for a quarter, dime for a dance
with Woolworth rhinestone diamond
earrings, and a sideway's glance
and now the register rings
and now the waitress sings

(chorus)

the classified section offered no direction
it's a cold caffeine in a nicotine cloud
now the touch of your fingers
lingers burning in my memory
I've been 86ed from your scheme
I'm in a melodramatic nocturnal scene
I'm a refugee from a disconcerted affair
as the lead pipe morning falls
and the waitress calls

 

 

Aπό την άλλη, είναι και κάτι που μπορεί να κάνει και ο Mister Bean

 

 

 

Γεύση
24

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ergon Bakehouse:

Γεύση / Η πιο ελαφριά και αφράτη πίτσα της πόλης σερβίρεται στο Ergon Bakehouse

Στο νέο πολυεπίπεδο πρότζεκτ Ergon Bakehouse Athens όλα μυρίζουν ζυμάρι. Εδώ θα βρείτε έναν φούρνο με πολύχρωμα ψωμιά, όσα χρειάζεστε για τα δικά σας ξεφουρνίσματα στο σπίτι, αλλά και ένα χαλαρό μέρος για να φάτε κάτι εύκολο και νόστιμο στο κέντρο, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και έρχονται και άλλα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Δέκα διευθύνσεις για λαχταριστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά

Γεύση / Εννέα μέρη για λαχταριστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά

Η 25η Μαρτίου είναι μία από τις τρεις μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που επιτρέπεται το ψάρι, το λάδι και το κρασί. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η πίστη σας, ξέρω μόνο πόσο ευλαβικά αγαπάμε όλοι τον μπακαλιάρο σκορδαλιά και πόσο καλά ξέρουμε να τιμούμε τις γαστρονομικές παραδόσεις.
ΔΩΡΑ ΜΑΣΤΟΡΑ
Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Γεύση / Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Αυτήν τη στιγμή ξεφουρνίζονται στην πόλη cinnamon rolls σε πολλές διαφορετικές εκδοχές, ψωμιά με μάραθο και κουρκουμά και πολύσπορα με μέλι, vanilla buns, ηπειρώτικες χορτόπιτες και empanadas σαν σπανακόπιτα. Κάποιοι κάνουν υπομονή μέχρι να ωριμάσουν τα ζυμάρια τους για να βάλουν στη βιτρίνα τους πράγματα που μας φτιάχνουν τη μέρα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Νίκος Μάνεσης: «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο τούς βρίσκεις στο αμπέλι»

Το κρασί με απλά λόγια / «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο, βρίσκονται στο αμπέλι»

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης συνομιλούν με τον Νίκο Μάνεση, έναν από τους πρωτοπόρους οινογράφους της χώρας μας, για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού αμπελώνα.
THE LIFO TEAM
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Γεύση / Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Οι φασολάδες και οι φακές, οι γίγαντες και οι ρεβιθάδες, όλα αυτά που αρνούμασταν να φάμε ως παιδιά, είναι πια πιάτα που παραγγέλνουμε και ψάχνουμε στα δημοφιλή εστιατόρια της Αθήνας. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι και μεγάλα σουξέ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Μαγειρέψτε κρέας με κόκαλο και η νοστιμιά θα χτυπήσει κόκκινο

Γεύση / Συνταγές για κρέας με κόκαλο, εκεί που η νοστιμιά χτυπάει κόκκινο

Οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος μας υποδέχονται στο ολοκαίνουργιο παράρτημα του Basegrill στη Γλυφάδα και μαζί με τον σεφ Σπύρο Παυλίδη προτείνουν συνταγές με μέρη του κρέατος που δεν χρησιμοποιούμε συχνά.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Γεύση / Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Τα μεγαλειώδη κρασιά των Αμπελώνων Κ. Αντωνόπουλου κρατούν ζωντανό το πνεύμα του ιδρυτή τους, χαράσσοντας το μέλλον τους στον σύγχρονο οινικό κόσμο
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Γεύση / Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Δυο πολυβραβευμένες σειρές κρασιών περικλείουν όλο το πάθος, το μεράκι και την τεχνογνωσία που «κατέκτησε» κάποτε ο Σωτήρης Χαρτοδιπλωμένος και κληροδότησε στους γιους του, Ηρακλή και Στέλιο.
ΦΙΛΙΩ ΡΑΓΚΟΥ
Ana Roš: «Τα εστιατόρια δίνουν το παράδειγμα ώστε να μαγειρεύουν όλοι πιο βιώσιμα»

Γεύση / Ana Roš: «Δεν μαγειρεύουμε για να πάρουμε βραβεία»

Η αυτοδίδακτη σεφ που έβαλε τη Σλοβενία στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη και σαρώνει τις διακρίσεις είναι αυτήν τη στιγμή μία από τις οκτώ γυναίκες σεφ στον κόσμο των οποίων το εστιατόριο έχει την ανώτερη διάκριση από τον οδηγό Michelin. Λίγο πριν μαγειρέψει για τους Αθηναίους σε ξύλα στο Pharaoh μιλά στη LiFO.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

σχόλια

20 σχόλια
Τι κι αν κάποτε πίστευα ότι μοναξιά είναι η απουσία προσώπων;Τι κι αν υπάρχουν φορές που νομίζουμε πως έτσι είναι;Στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει από μοναξιά.Από σχέσεις υποφέρουμε ακόμα και εάν πρόκειται για αυτή με τον εαυτό μας.Τελικά,όσο πιο κοντά έρχεται κανείς με κάποιο πρόσωπο, τόσο απομακρύνεται από τον εαυτό του. . .Και έρχεται η ώρα που αυτό το πρόσωπο φεύγει και δεν ξέρεις τι σου λείπει περισσότερο. . .Ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε. . .;;;
Πραγματικα πολυ ομορφο θεμα.Γενικα ειμαι ατομο που επιδιωκει την παρεα και της αρεσει να συναναστρεφεται με κοσμο, παροτι ειμαι λιγομιλητη πολλες φορες.Δυστυχως δεν εχω πολλες παρεες, δεν εχουμε παντα τα ιδια ενδιαφεροντα και πολλοι δεν μπορουν να ακολουθησουν οικονομικα η δεν εχουν χρονο.Παω πολυ συχνα μονη στο γηπεδο και μπορω να πω οτι δεν το απολαμβανω οσο οταν εχω παρεα, αλλα νιωθω πολυ ανετα και καθολου περιεργα.Χτες για πρωτη φορα πηγα σε ενα cafe το βραδυ και ηπια ενα κρασι μονη μου, ενιωσα λιγο αβολα. Σινεμα δεν εχει τυχει να παω, αλλα θα πηγαινα ανετα. Για φαγητο και ποτο πολυ δυσκολα. Πιστευω οτι παιζει ρολο οτι στην Ελλαδα ολοι βλεπουμε τα ατομα αυτα με μια μιξη λυπης και θαυμασμου, σε στυλ "τι κριμα που δεν εχει παρεα και τρωει μονη της, μαγκια της ομως που το κανει.."Πριν 2 χρονια πηγα διακοπες εξωτερικο με παρεα, ηταν οι χειροτερες μου...χιλιες φορες να πηγαινα μονη μου!Το κακο με εμενα και φανταζομαι και με αλλα ατομα (το εθιξε και αλλο μελος πριν) ειναι οτι μου εχει γινει συνηθεια...Καμια φορα προτιμω να ειμαι μονη μου παρα με παρεα...Με εχουν απογοητευσει οι ανθρωποι, ακομα και οι φιλοι μου
Διαφωνώ! Χωρίς να υποστηρίζω το "πιο καλή η μοναξιά", πιστεύω πως μεγαλύτερη είναι η θλίψη της αδυναμίας να φας μόνος κι αυτό γιατί βλέπεις τη ζωή σου ως προς κάποιον άλλον και στη λογική "τι θα πει ο κόσμος". Τη στιγμή που έπαψα να περιμένω τους άλλους για να κανονίσω κάτι (από cinema και μουσείο μέχρι ταξίδι) γέμισα εμπειρίες και θα πρότεινα στον καθένα να περάσει περισσότερες ποιοτικές ώρες με τον εαυτό του και λιγότερη παραμονή σε τέσσερις τοίχους επειδή απλά δεν υπάρχει άλλος..
Παρατηρώ πάντως πως οι περισσότεροι-ες που το έχουν τολμήσει χωρίς να αισθάνονται άσχημα, το έχουν κάνει στο εξωτερικό. Πρόσφατα κι εγώ ευχαριστήθηκα πολύ ενα δείπνο μόνη στο Λονδίνο, κάτι που στην Ελλάδα δεν τολμώ. Μάλιστα λυπάμαι όποτε βλέπω κάποιον να πινει καφε ή να τρώει μόνος. Δύο ερωτήματα μου γεννιούνται:Γιατί όχι στην Ελλάδα; Ίσως γιατί η χώρα μας ειναι πάντα μια αγκαλιά, κάτι που ταυτόχρονα είναι όμορφο αλλά προφανώς.. δημιουργεί κόμπλεξ και στοχοποιεί τους ανθρώπους που είτε από επιλογή είτε όχι, είναι μόνοιΔεύτερο: Γιατί λυπόμαστε (όσοι το κάνουμε) αυτούς που τρώνε/πίνουν μόνοι-ες; Μήπως υποβόσκει ο δικός μας φόβος απέναντι στη μοναξιά;;Υπέροχο άρθρο by the way!
Εγώ κάποιες φορές τρώω μόνος· δεν το απολαμβάνω αρκετά, αλλά δεν νιώθω και αμήχανα. Αντίθετα, αν δω κάποιον σε -εσωτερικό- χώρο να τρώει μόνος, τότε, δεν ξέρω, αυτομάτως νιώθω περίεργα. Καμιά φορά ίσως πω: «καημένος, τρώει μονάχος...» ενώ μπορεί (και μάλλον αυτό συμβαίνει) αυτός να έχει επιλέξει συνειδητά να δειπνείσει μόνος, επειδή το λατρεύει, επειδή ξεφεύγει έτσι, επειδή οτιδήποτε καλό βρίσκει σε αυτή την δραστηριότητα.
Ο επιθεωρητης Μονταλμπανο, ηρωας στα βιλια του Αντρεα Καμιλερι δεν εχει θεμα με το να φαει μονος του η με παρεα αλλα, οταν τρωει σιχαινεται να μιλαει και να του μιλανε. Ποσοι απο εσας εχεται το ιδιο "κολλημα";
οταν τρως μονος σου παρατηρεις αυτους που σε παρατηρουνμε το μυαλο σου φτιαχνεις συννεφακια πανω απ'τα κεφαλια τους και βαζεις μεσα τις φανταστικες τους σκεψειςη βασικη διαφορα απ'το να τρως μονος στο σπιτι,ειναι οτι εξω δε μασουλας σαν καφρος...
Δεν έχω πρόβλημα να πηγαίνω σινεμά μόνη μου. Κάποιες ταινίες με ενδιαφέρουν πολύ για να τις χάσω και όταν η παρέα δεν θέλει να ακολουθήσει, δεν μπορώ να τους αναγκάσω με το ζόρι. Σίγουρα προτιμώ να έχω κάποιον δίπλα μου και να σχολιάζουμε, αλλά δεν το θεωρώ απαραίτητο. Όσον αφορά το φαγητό, εξαρτάται από την περίπτωση. Όταν είμαι στο κέντρο για δουλειά ή για ψώνια και θέλω να κάνω ένα διάλλειμα για σνακ, δεν υπάρχει θέμα. Αλλά δεν νομίζω να πήγαινα σε εστιατόριο ή καφετέρια βράδυ Σαββάτου ή μεσημέρι Κυριακής. Θα αισθανόμουν πολύ άβολα ανάμεσα σε τόσες παρέες.
Άλλο να επιδιώκεις κάποιες στιγμες η περιόδους της ζωής σου τη μοναξιά και άλλο να σου γίνει βίωμα....έχει τεράστια διαφοράΠροσωπικά και διακοπές έχω κάνει μόνη,και σινέμά πηγαίνω κλπ κλπ και το απολαμβάνω....όμως κάποια μεγάλη περίοδο της ζωής μου πέρασα μεγάλη μοναξιά χωρις να την αποζητώ και φυσικά ένιωθα πολυ ασχημα...ούτε στο σούπερ μάρκετ δεν ήθελα να πάω διότι νόμιζα πως ολος ο κόσμος εμένα κοιτούσε-ένιωθα πως όλοι ήξεραν πως είμαι μόνη,χωρις φίλους(μονο με γνωστους) και πως υποφέρω... φυσικά δεν είναι εύκολο να βρείς παρέες οταν ΕΣΥ το θες έιδικά αν δεν είσαι γυρω στα 20.Το πρόβλημα σε όλο αυτο είναι πως μετά σου γίνεται συνηθεια.Οπότε εχει διαφορά μοναξιά με μοναξιά και φυσικά ο τίτλος του θέματος είναι απόλυτα εύστοχος.
Πολύ ωραιο το αρθρο σας Κα Φουτσιτζη!Για να ειμαι ειλικρινης εγω δεν εχω παει ποτε για φαγητο μονη μου. Εχω παει ομως και σινεμα μονη μου και για καφε και διακοπες!Δεν γνωριζω αν φταιει ο τροπος που μεγαλωνουμε στην Ελλαδα, δεν ξερω τι γινεται στο εξωτερικο, προσωπικα ομως πιστευω πως ο καθε ανθρωπος δεν θα πρεπει να στερειται καποιες δραστηριοτητες που θα τον ευχαριστησουν μονο και μονο επειδη δεν εχει παρεα... Φαινεται δυσκολο, πολυ δυσκολο αλλα πιστευω πως αν καποιος δεν δοκιμασει δεν μπορει να ξερει στα σιγουρα.Εγω ειχα μεινει για πολυ καιρο μονη μου, ηταν και λογω συγκυριων και κατ'επιλογην κ πιστεψτε με θα ημουν πολυ δυστυχισμενη εαν εκλεινα τον εαυτο μου ακομα περισσοτερο ... Την διασκεδασα την μοναξια μου και μου αρεσε... Προτεινω και σε αλλους να το κανουν! :)
τί κόμπλεξ είναι αυτά ρε παιδιά? μήπως ντρέπεστε και να πάτε για ένα καφέ μόνοι σας με την εφημερίδα σας? μήπως είναι και αυτό μίζερο? δεν καταλαβαίνω....
Δεν είναι θέμα κόμπλεξ φίλε μου...φαντάσου τον εαυτο σου για κάποιο λογο να πηγαινεις κάθε μερα για καφε μονο με την εφημερίδα σου....καποια στιγμη θα μιζεριάσεις και μη μου πεις για τις ανθρωπινες σχεσεις και πως εχουμε καταντησει ετσι κλπ κλπδεν έρχονται ολα οπως τα κανονιζουμε η εστω τα φανταζόμαστε...γι αυτο αν ειναι να κρινουμε καποιον ας το κανουμε σκεφτομενοι καθε παραμετροακου κομπλεξ......
Θλιβερό είναι να θες να βγείς έξω από σπίτι και να μην σε αφήνει η μοναξιά. Μακάρι να είχα ανακαλύψει νωρίτερα το πόσο ωραία παρέα μπορώ να κάνω με τον εαυτό μου. Θα είχα γλυτώσει από πολύ κλεισούρα!
σινεμά πηγαίνω μόνη αρκετά συχνά.θυμάμαι την πρώτη φορά που το έκανα και είχα τόσο άγχος λες και πέρναγα από εξετάσεις.μετά ήταν όλα πολύ απλά!το ίδιο και με το φαγητό και με τις διακοπές.είναι η ώρα που θες να εισαι παρέα με τον εαυτό σου μόνο.για ποτό όπως είπαν αρκετοί δε θα μπορουσα να παω μονη μου λόγω πεσίματος και κακομοιριάς στο βλέμμα.και είναι κρίμα.γιατί είναι στιγμές που θες να βγεις εξω,ν ακουσεις μουσική να χαλαρωσεις, να πιεις ενα ποτο αναμεσα σε κόσμο αλλά να μη μιλάς σε κανεναν.και εδώ απορώ..είναι πιο περίεργο να εχεις βγει με παρεα και να μη μιλάτε μεταξύ σας αντιθετα να κοιταζει ο ενας στη δυση κ ο αλλος στην ανατολη από το να εχεις βγει μόνος σου με πλήρη συνειδηση οτι θες να περασεις το βράδυ μόνος..?
Πιστεύω ότι είναι φορές που όλοι μας αποζητάμε τη μοναξιά. Έτσι κι αλλιώς άμα δεν έχεις την κατάλληλη παρέα, καλύτερα να βγεις μόνος σου αν το θέλεις. Ποτέ δεν είχα κόλλημα να πάω σινεμά ή να τσιμπήσω κάτι έξω μόνος μου. Και ειδικά στον κινηματογράφο, το ευχαριστιέμαι καλύτερα μόνος μου απ' το να έχω κάποιον να σχολιάζει συνέχεια... Προσωπικά μόνο θλίψη δεν ένοιωσα ποτέ... πάντα ήταν ευχαρίστηση, απόλαυση, σε βοηθάνε να καθαρίσεις λίγο το μυαλό σου οι μοναχικές έξοδοι.
Το βρίσκω φοβερά υπερβολικό αυτό το κονσεπτ. Μου έχει τύχει πολλές φορές να φάω μόνη μου, ιδιαίτερα ως διάλειμμα από τη δουλειά, ποτέ δεν ένιωσα άσχημα γιατί δεν είναι κάτι που έκανα επειδή δεν είχα παρέα ή φίλους, αλλά είτε επειδή βαριόμουν να κανονίσω κάτι την τελευταία στιγμή, ή γιατί κανείς από τους φίλους μου δεν μπορούσε. Σιγά το πράγμα, μια χαρά ηταν, μην διυλίζουμε και τον κώνωπα. Όσο για το σινεμά μόνη μου, απόλαυση! Ειδικά τώρα που έχω πλέον οικογένεια, είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου, οι καλοκαιρινές βραδυές που ανηφόριζα με τα πόδια μέχρι τα 'Παναθήναια' κι απολάμβανα την ταινία και την μπύρα μου. Μαγεία!