Παρατηρώ πάντως πως οι περισσότεροι-ες που το έχουν τολμήσει χωρίς να αισθάνονται άσχημα, το έχουν κάνει στο εξωτερικό. Πρόσφατα κι εγώ ευχαριστήθηκα πολύ ενα δείπνο μόνη στο Λονδίνο, κάτι που στην Ελλάδα δεν τολμώ. Μάλιστα λυπάμαι όποτε βλέπω κάποιον να πινει καφε ή να τρώει μόνος. Δύο ερωτήματα μου γεννιούνται:Γιατί όχι στην Ελλάδα; Ίσως γιατί η χώρα μας ειναι πάντα μια αγκαλιά, κάτι που ταυτόχρονα είναι όμορφο αλλά προφανώς.. δημιουργεί κόμπλεξ και στοχοποιεί τους ανθρώπους που είτε από επιλογή είτε όχι, είναι μόνοιΔεύτερο: Γιατί λυπόμαστε (όσοι το κάνουμε) αυτούς που τρώνε/πίνουν μόνοι-ες; Μήπως υποβόσκει ο δικός μας φόβος απέναντι στη μοναξιά;;Υπέροχο άρθρο by the way!