H θλίψη τού να τρως μόνος

H θλίψη τού να τρως μόνος Facebook Twitter
24

Ο διάσημος πίνακας "Nighthawks" του Edward Hopper έχει ήδη αναλυθεί αρκετά ως τώρα και δε χρειάζεται άλλη ερμηνεία, κι όμως, εγώ θα την επιχειρήσω.

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός περί τέχνης για να καταλάβεις ποια είναι η ατμόσφαιρα: τρεις πελάτες κι ένας υπάλληλος (μαγαζάτορας;) σε ένα diner κάπου σε μία πόλη της Αμερικής –μάλλον στο Μανχάταν. Είναι νύχτα, οι δύο, ένας άντρας και μία γυναίκα προφανώς γνωρίζονται γιατί κάθονται μαζί. Όμως δε φαίνεται να μιλάνε, και από το ύφος της γυναίκας φαίνεται σα να είναι τσακωμένοι ή απομακρυσμένοι, απογοητευμένοι. Είναι εραστές ίσως, γιατί τα χέρια τους μοιάζουν να ακουμπιούνται. Και απέναντί τους, ένας άντρας μόνος του, με γυρισμένη την πλάτη, τρώει μόνος του.

 

Και οι τέσσερις μοιάζουν μόνοι τους, ακόμα και οι δύο που κάθονται κοντά, κάτι που επαναλαμβάνεται σε όλους τους πίνακες του Hopper με διάφορες παραλλαγές: η μοναξιά. Σα να φωτίζονται από ένα προβολέα στο σκοτεινό περιβάλλον που κάνει τη θλίψη ακόμα πιο έντονη. Είναι από τους πίνακες που δε χορταίνω να κοιτάζω.

 

Γάλλος στρατιώτης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

 

Υπάρχει κάτι που κάνει αυτούς που τρώνε μόνοι τους δημόσια ή θαρραλέους ή θλιβερούς, ή θλιβερά θαρραλέους ή θαρραλέα θλιβερούς; Πάντως είναι κάτι που λίγοι μπορούν να το κάνουν, ακόμα λιγότερο από αυτούς που πάνε μόνοι τους σινεμά. Όταν πηγαίνεις μόνος σου σινεμά κάθεσαι ωραία ωραία στο σκοτάδι και το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις κάποιον να συζητήσεις την ταινία. Όταν όμως τρως μόνος σου, πρέπει να υποστείς ένα μισάωρο κατά το οποίο αν δεν είσαι συνηθισμένος ή άνετος, νομίζεις ότι σε κοιτάνε όλοι με συμπόνια.

 

 

 

Από το blog Media του Brian Edwards:

Το φαγητό δεν είναι μόνο ζήτημα του να διατηρηθεί ζωντανό το σώμα αλλά και κοινωνικής συναναστροφής και ομαδικής δραστηριότητας. Το να τρως μόνος σου στο σπίτι σου είναι κάτι που γίνεται εύκολα αλλά το να τρως μόνος σου σε διάσημο χώρο προκαλεί υποψία για προσωπική αποτυχία.

 


 

Η υποψία προσωπικής αποτυχίας και ο πίνακας Nighthawks έκανε έναν άλλο μεγάλο καλλιτέχνη, τον Tom Waits, να γράψει ένα τραγούδι που περιγράφει έναν άντρα που τρώει μόνος του λουκάνικα με αβγά σε ένα diner σκεπτόμενος κάποια αποτυχία, μέχρι να έρθει η σερβιτόρα να πάρει παραγγελία:

 

(In a Cadillac With Susan Michelson)

nighthawks at the diner
of Emma's 49er, there's a rendezvous
of strangers around the coffee urn tonight
all the gypsy hacks, the insomniacs
now the paper's been read
now the waitress said

eggs and sausage and a side of toast
coffee and a roll, hash browns over easy
chile in a bowl with burgers and fries
what kind of pie?

In a graveyard charade, a late shift masquerade
2 for a quarter, dime for a dance
with Woolworth rhinestone diamond
earrings, and a sideway's glance
and now the register rings
and now the waitress sings

(chorus)

the classified section offered no direction
it's a cold caffeine in a nicotine cloud
now the touch of your fingers
lingers burning in my memory
I've been 86ed from your scheme
I'm in a melodramatic nocturnal scene
I'm a refugee from a disconcerted affair
as the lead pipe morning falls
and the waitress calls

 

 

Aπό την άλλη, είναι και κάτι που μπορεί να κάνει και ο Mister Bean

 

 

 

Γεύση
24

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Γεύσεις που σκάνε σαν κύμα: Η παράδοση του Αιγαίου στο πιάτο

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Α! και κάτι ακόμα. Πριν 2 χρόνια αξιώθηκα μετά από πολλά χρόνια να πάω διακοπές και ένιωσα μεγάλη ανάγκη να πάω μόνη μου. Ε! δεν έχω περάσει καλύτερα. Ούτε γκρίνια, ούτε φασαρία, ούτε διαφωνίες.
Πηγαίνω πάντα μόνη μου θέατρο και σινεμά και σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό μου κάνει κέφι (δεν αγαπούσα ποτέ όμως την νυχτερινή ζωή). Δεν ένιωσα ποτέ αποτυχημένη. "Την βρίσκω" με τον εαυτό μου πάρα πολύ. Αδιάφορο; Ίσως, αλλά γνωρίζω πολλούς ανθρώπους σαν εμένα.