Το 4ο Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ ήταν εκείνο που, ένεκα της «σούπερ σταρ» προσκεκλημένης Ναόμι Κλάιν, ακούστηκε περισσότερο από κάθε προηγούμενο κι έγινε θέμα μέχρι και στα «καθεστωτικά» ΜΜΕ. Σε καινούργιο χώρο, την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, με τρεις μουσικές σκηνές και με μεγάλη, για άλλη μια χρονιά, προσέλευση, επιβεβαίωσε ότι η εναλλακτική Αθήνα καλά κρατεί.
Αληθεύει βέβαια ότι η διάσημη 43χρονη Καναδή συγγραφέας, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια μονοπώλησε σχεδόν το ενδιαφέρον του 3ημέρου, γεγονός που προκάλεσε πολλές εκ των έσω κριτικές για «εμπορικοποίηση», «θεαματικοποίηση» κ.λπ. - η ίδια, άλλωστε, χαρακτηρίζεται από μερίδα αναρχικών «lifestyle ακτιβίστρια», «κεϊνσιανή», μέχρι «σοσιαλδημοκράτισσα». Εξάλλου, δεν στηρίζουν όλοι οι αντιεξουσιαστές το Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ. Άλλοι επειδή είναι ιδεολογικά αντίθετοι με το πνεύμα του ή/και με τους διοργανωτές, άλλοι πάλι απλώς από... ζήλια – το παρασκήνιο ήδη οργίαζε για το «πώς κατάφερε ο μπαρμπα-Νώντας (Nosotros, Αντιεξουσιαστική Κίνηση) να κλείσει τέτοιο όνομα». Συμφωνείς-διαφωνείς μαζί της πάντως, η υπαίθρια ομιλία της Ναόμι μπροστά σε ένα πολυάριθμο κοινό ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα, η ίδια επικοινωνιακή αλλά και μετρημένη, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει χιούμορ για το... μπέρδεμα με τη συνονόματή της Κάμπελ. Μίλησε για το Δόγμα του Σοκ, την ελληνική εφαρμογή του, που, μεταξύ άλλων, ευθύνεται και για την άνοδο του νεοφασισμού, για αυτοδιάθεση, κοινωνικές αντιστάσεις, το αποτυχημένο μοντέλο του υπερκέρδους, την οικολογική κρίση, τις Σκουριές και, βεβαίως, στήριξε το αυτοδιαχειριστικό πείραμα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ., αντιπροσωπεία των οποίων μοιραζόταν μαζί της το πάνελ το Σάββατο. Επέκρινε, επίσης, τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» καθώς και το υπερτροφικό κράτος.
Από το υπόλοιπο πρόγραμμα ξεχώρισαν η συζήτηση για το ελεύθερο λογισμικό με την Αυστραλή πανεπιστημιακό Σκάι Κρούζερ, η αντιφασιστική εκδήλωση-συζήτηση με ακτιβιστές από Γερμανία και Ρωσία, καθώς κι εκείνη κατά των μεταλλείων χρυσού με άτομα και συλλογικότητες από Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία και Καναδά. Στο μουσικό κομμάτι, που μοιραζόταν σε τρεις σκηνές και περιλάμβανε από ροκ και electro μέχρι χιπ χοπ και ρεμπέτικα, ξεχώρισαν οι πολιτικοποιημένοι Αμερικανοί μουσικοί AP2P και Rebel Diaz, ενώ από τις προβολές ντοκιμαντέρ το Μάτια που δεν βλέπουν για τη δράση της ισπανικής ακροδεξιάς μετά τον θάνατο του Φράνκο, το αμερικανικό We are Legion πάνω στην ιστορία των Anonymous και το σουηδικό TPB-AFK: The pirate away from the keyboard, σχετικά με τον περίφημο ιστότοπο Pirate Bay. Προβλήθηκαν, επίσης, δέκα ελληνικές ταινίες μικρού μήκους, το Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους της Κωνσταντίνας Βούλγαρη και το Man at Sea του Κωνσταντίνου Γιάνναρη.
Στα υπόλοιπα «συν» η οπτικοακουστική περφόρμανς «Το Βαπόρι» με διασκευή ποιημάτων του Μίλτου Σαχτούτη από Όλια Λαζαρίδου - Lost Bodies και το σεμινάριο μάι τάι. Στα «πλην» η αποπνικτική ατμόσφαιρα στο κλειστό αμφιθέατρο και η γνωστή (και μάλλον αναπόφευκτη) τσίκνα, που όμως έχει πλέον καθιερωθεί ως οσφρητικό ντεκόρ διαμαρτυρίας ήδη από τις επετείους του Πολυτεχνείου. Και ο αγώνας συνεχίζεται!
σχόλια