Πήγα να δω το «Χαλβάη 5-0»
Δεν υπήρχαν δίπλα στον Μάρκο Σεφερλή άνθρωποι σχετικοί με τον κινηματογράφο; Σίγουρα υπήρχαν – αλλά αυτή εδώ δεν είναι ταινία σκηνοθέτη. Είναι ταινία παραγωγού, του πρωταγωνιστή της δηλαδή, που την έκανε όπως ήθελε.
Φεβ03
 

Πήγα να δω το «Χαλβάη 5-0»

Ανταπόκριση από το μέτωπο: Άκης Καπράνος

Σε ένα υπέροχο χιουμοριστικό skit στο BBC η Τρέισι Ούλμαν ενσαρκώνει μια ψυχολόγο που, κατά τη διάρκεια ενός group therapy, προσπαθεί να συμφιλιώσει τους συμμετέχοντες με μια μεγάλη αλήθεια: «Δεν σκέφτονται όλοι όπως εσείς», τους λέει. Χλωμιάζουν. «Πήγα στη δουλειά μου μετά το δημοψήφισμα για το Brexit και κάποιοι συνάδελφοί μου ήταν χαρούμενοι! Όλοι όμως στο timeline μου συμφωνούν μεταξύ τους!» λέει ένας κακομοίρης κλαίγοντας – και φυσικά όπως σε κάθε σπουδαίο αστείο, το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό: Είμαστε τόσο «κλεισμένοι» στην προσωπική μας βολή (που ενίοτε καθορίζεται από «ανοιχτόμυαλα» κριτήρια, έτσι για να μας χαϊδέψουμε λίγο παραπάνω) που οποιαδήποτε ακραία απόκλιση στιγματίζεται με τα πιο ακραία επίθετα. Κατά πόσο όμως αυτό συμβαδίζει με την πραγματικότητα;

 

Φυσικά ξεκινάω ένα κείμενο για τον Μάρκο Σεφερλή με αναφορά στην Τρέισι Ούλμαν, όπου, φαντάζομαι, το γευστικό αντίστοιχο θα ήταν αυτό ενός «βρόμικου», από τη μια, και ενός «αστεράτου» μπριάμ, από την άλλη. Μερικές φορές όμως (ίσως περισσότερες απ' όσες παραδεχόμαστε), θέλεις απλά να φας ένα «βρόμικο».

 

Η ταινία του Μάρκου Σεφερλή με τίτλο «Χαλβάη 5-0» βγήκε την περασμένη Πέμπτη στους κινηματογράφους. Τα νούμερα, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι ήδη υψηλά: Μοιάζει να έχει σημειώσει εισπράξεις που ξεπερνούν τα 30.000 εισιτήρια μέσα στις τέσσερις πρώτες ημέρες προβολής της. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ελληνικές φαρσοκωμωδίες, το γραφείο διανομής της προγραμμάτισε μια δημοσιογραφική προβολή από την οποία και απείχα. Είχα μια άλλη ιδέα: Να δω το «Χαλβάη 5-0» σε ένα γεμάτο σινεμά, παρέα με το κοινό του κωμικού. Θα μου πεις, δεν ήξερες τι να περιμένεις; Δεν έχεις παρακολουθήσει κλιπάκια στο ΥouTube; Ναι, έχω δει κάποια, μόνος στο σπίτι. Ήθελα να ζήσω τη συλλογική εμπειρία και, επίσης, ήθελα να δω με τα μάτια μου πώς στέκεται κινηματογραφικά ο Μάρκος Σεφερλής. Πείτε το συνδυαστική περιέργεια.

 

Επίσης, μεγαλώνοντας στα '80s, έτυχε να δω αρκετό Στάθη Ψάλτη στο σινεμά και θυμάμαι ακόμα πάρα πολύ έντονα τις αντιδράσεις του κόσμου έξω από την αίθουσα («τι σκουπίδια είναι αυτά») και μέσα στην αίθουσα, όπου έπεφταν σοβάδες και έτριζαν τα θεμέλια από τα γέλια. Και όχι, δεν έπαθα κάποια μόνιμη ζημιά (γνώμη μου, εντάξει).

 

Ούτε μία φορά δεν αισθάνθηκα την αίθουσα να τρίζει από τα γέλια. Ούτε μία φορά δεν ένιωσα τα θεμέλια να τρέμουν όπως στο «Ολύμπιον» και το «Παλλάς» στο Πασαλιμάνι, με ταινίες όπως το «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ». Και υποτίθεται πως έχω έρθει στη φωλιά.

 

Έφτασα μεσημέρι Κυριακής στα Village του Ρέντη. Η ουρά για τα εισιτήρια, τεράστια, «προχωρούσε» όμως εξαιρετικά γρήγορα. Μπροστά μου ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας ξεφυλλίζει το πρόγραμμα: «Και αν γεμίσει ο Σεφερλής, τι θα δούμε» του κάνει εκείνη. «Κοίτα εδώ» της λέει. «Δραματική περιπέτεια! Τα αγαπημένα μας είδη σε μία ταινία!» (έχετε ακούσει πιο γλυκιά κουβέντα;).

 

Ένας άλλος, με την παρέα του: «Ρε σεις, αν τιγκάρει ο Σεφερλής να πάμε στον Τσιμιτσέλη; Κωμωδία δεν είναι;» μέχρι που του σκάει μούντζα σινεμασκόπ από κολλητό: «Να που είναι κωμωδία μαλάκα, δεν τους βλέπεις πώς είναι στην αφίσα;». Ήδη περνάω τέλεια.

 

«Μαμά, μαμά, δεν θα προλάβουμε» φωνάζει ένα αγοράκι πίσω μου με τη γυναίκα που το κρατά να φέρει έντονα τα χαρακτηριστικά της Ελληνίδας μάνας – ένα βήμα πριν την απόγνωση. Τους παραχωρώ τη σειρά μου. «ΠΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ!» ακούγεται σε ολόκληρο τον όροφο και όλοι με κοιτάνε – αλλά ο μικρός έχει ήδη προσπεράσει άλλους δέκα.

 

Στην ουρά παίζουν όλα τα ντυσίματα του κόσμου, από επίσημα μέχρι casual, από καλαίσθητα μέχρι κιτς μνημεία, οι ενδυματολογικές «φυλές» έχουν εκλείψει δεκαετίες τώρα. Κάποιοι από 'δω μέσα θα μπορούσαν ανετότατα να είχαν πάει με τα ίδια ρούχα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

 

Με τα πολλά, φτάνω στο ταμείο. «Ένα για "Χαλβάη 5-0" λέω στην ευγενέστατη κοπέλα». Η απάντηση της με κομπλάρει: «Δεν σας το 'χα! Σας ακολουθώ στο Facebook». Αποτυγχάνω να αποτινάξω την κόμπλα μου σε αυτό το check δευτερολέπτων, χαμογελώ, λέω «συμβαίνουν κι αυτά» και πάω στην άλλη ουρά. Επιτέλους μπαίνουμε στην αίθουσα.

 

Πήγα να δω το «Χαλβάη 5-0»
Ο Γιάννης Ζουγανέλης σε ρόλο ανθυπο-Q (αλά Τζέιμς Μποντ), το αυτοκίνητο από τους Dukes που σκάει ουρανοκατέβατο, ο Τζόκερ (στην αρχή της ταινίας), όλα ατάκτως ερριμμένα.

 

Ξεκινούν τα trailers. Ειλικρινά, όλα τα υπερηρωικά trailers μου φαίνονται ίδια. Σκάει και το trailer του «Call of the wild» με τον Χάρισον Φορντ και έναν CGI σκύλο. Σκέφτομαι «σοβαρά;». «Τελειώνετε!» ρίχνει μια φωνή ο δίπλα, αλλά έχει κι άλλα – αν και, παραδόξως, μόνο μία διαφήμιση. Και η ταινία ξεκινάει, κατευθείαν με τους τίτλους, χωρίς κάποια «εισαγωγική» σεκάνς, ας πούμε.

 

Το γέλιο στην αίθουσα «σκάει» με την πρώτη σκηνή και εδώ νομίζω είναι το πιο αυτοσαρκαστικό pun ολόκληρης της ταινίας: Ο Αστυνόμος Μπέκρας ξυπνάει, πέφτει από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας του, σκάει σε έναν σκουπιδοτενεκέ και ένα cut μας αποκαλύπτει πως, στο πλάι του, αναγράφεται: «ΣΕΝΑΡΙΟ: ΜΑΡΚΟΣ ΣΕΦΕΡΛΗΣ». Με πιάνουν τα χάχανα. Είναι σα να λέει στους επικριτές του: «Αφού σκουπίδι θα πείτε πως είναι η ταινία μου, ας το πω εγώ πρώτος, πριν από εσάς».

 

Δευτερόλεπτα πριν είχε προηγηθεί ένα πλάνο με μια αφίσα του «Naked Gun 3». «Όπα, να σου και η κινηματογραφική αναφορά. Ρε λες;» σκέφτομαι. Και κάπου εδώ τελείωσαν και οι εκπλήξεις για μένα.

 

Ο Μάρκος Σεφερλής δεν έχει καμία πρόθεση να προσφέρει κάτι περισσότερο απ' αυτό που περιμένει το ακροατήριο του. Η παραγωγή είναι φροντισμένη τεχνικά αλλά χωρίς χαρακτήρα, τα αστεία σχεδόν πάντα προβλεπόμενα αλλά σε ρυθμό μυδραλιοβόλου. Δεν θα έπρεπε να γίνονται εδώ παραλληλισμοί με τις ταινίες της ομάδας Ζ-Α-Ζ (υπεύθυνης για το «Τρελή απίθανη πτήση» ή τις «Τρελές Σφαίρες») αλλά περισσότερο με ταινίες τύπου «Meet the Spartans» όπου σημασία δεν έχει τόσο η ποιότητα αλλά η ποσότητα: Πες εκατό αστεία σε δέκα λεπτά και, δεν μπορεί, ένα θα πιάσει.

 

Ο Γιάννης Ζουγανέλης σε ρόλο ανθυπο-Q (αλά Τζέιμς Μποντ), το αυτοκίνητο από τους Dukes που σκάει ουρανοκατέβατο, ο Τζόκερ (στην αρχή της ταινίας), όλα ατάκτως ερριμμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας μπάτλερ αλβανικής καταγωγής και τα παιδιά μέσα στην αίθουσα ξεκαρδίζονται με την υπερτονισμένη προφορά του.

 

Εδώ αρχίζω να ζορίζομαι. Σχεδόν αμέσως φέρνω στο νου μου τα –εντελώς αθώα– γέλια που έριχνα μικρός με τη βλάχικη προφορά του Μπαρμπαγιώργου στον Καραγκιόζη και κοιτάζω τα πιτσιρίκια δίπλα μου. Γελάνε πάλι, και ναι, είναι παιδιά (δηλαδή εξ ορισμού αθώα) αλλά οι εποχές δεν είναι το ίδιο αθώες πια. Εγώ έχω το πρόβλημα; Όχι. Οι επικριτές του Μάρκου Σεφερλή έχουν δίκιο: Το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή στοχοποιεί κυρίως συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, όχι επειδή το θέλει το κοινό του, αλλά επειδή αυτό είναι πιο εύκολο.

 

Θα μου πείτε, σε πιάνει ελιτισμός με το λαϊκό χιούμορ. Επαναλαμβάνω, με Ψάλτη μεγάλωσα. Και ο Στάθης Ψάλτης, όπως και ο Θανάσης Βέγγος πριν απ' αυτόν, ενσάρκωνε πάντα λαϊκά παιδιά της πιάτσας, συχνά, δε, βρισκόταν στο πλευρό των αδικημένων, όσο κι αν έκανε κι αυτός τις χοντράδες του. Εδώ, ένας α-ταξικός ήρωας [ο Μπέκ(ρ)ας] που μετατράπηκε σε κωμικό icon από τον Χάρρυ Κλυνν (για να θυμηθούμε το «Αλαλούμ») περιφέρεται σε μια αρένα προς τέρψιν ενός κοινού που έχει έρθει για να καταναλώσει ό,τι του πετάξει η ταινία, σε ένα long-play καλαμπούρι που δεν είναι ούτε ανατρεπτικό, ούτε καυστικό, ούτε αυθάδες, για να του δώσεις έστω αυτό το ελαφρυντικό.

 

Και, να πω και το χειρότερο απ' όλα; Ο Μάρκος Σεφερλής στέκεται όντως κινηματογραφικά, σαν παρουσία. Αναφέρομαι στο παίξιμο και το στήσιμό του: Ο ηθοποιός έχει πλήρη επίγνωση τού πώς πρέπει να προσαρμόσει τα εκφραστικά του μέσα για τις ανάγκες της μεγάλης οθόνης, και το έχει καταφέρει. Είναι δουλευταράς, αλλά εντέλει ανασφαλής για να εμπιστευτεί το ταλέντο του σε έναν σκηνοθέτη που θα τον βάλει σε μια τάξη, σε έναν σεναριογράφο που θα του γράψει αληθινά αστεία και όχι καλαμπούρια, σε μια παραγωγή που θα φροντίσει, ας πούμε, τα ειδικά εφέ (όλα τους επιπέδου Playstation).

 

Πήγα να δω το «Χαλβάη 5-0»
Ο Μάρκος Σεφερλής δεν έχει καμία πρόθεση να προσφέρει κάτι περισσότερο απ' αυτό που περιμένει το ακροατήριο του.

 

Αλλά αυτές είναι γκρίνιες κριτικού, βάλτε τες στην άκρη. Το ζήτημα είναι αλλού: Ούτε μία φορά δεν αισθάνθηκα την αίθουσα να τρίζει από τα γέλια. Ούτε μία φορά δεν ένιωσα τα θεμέλια να τρέμουν όπως στο «Ολύμπιον» και το «Παλλάς» στο Πασαλιμάνι, με ταινίες όπως το «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ». Και υποτίθεται πως έχω έρθει στη φωλιά.

 

Μάλιστα, άκουσα τουλάχιστον τρεις φορές τη φράση «έχει πολύ ακόμα;» επειδή, για κάποιο άγνωστο λόγο, η ταινία διαρκεί δυο γεμάτες ώρες, διάρκεια αδικαιολόγητη για κινηματογραφική κωμωδία. Και αναρωτιέσαι: Δεν υπήρχαν δίπλα στον Μάρκο Σεφερλή άνθρωποι σχετικοί με τον κινηματογράφο; Σίγουρα υπήρχαν – αλλά αυτή εδώ δεν είναι ταινία σκηνοθέτη. Είναι ταινία παραγωγού, του πρωταγωνιστή της δηλαδή, που την έκανε όπως ήθελε.

 

Η πιο συγκλονιστική αποκάλυψη λοιπόν ήταν αυτή για εμένα: Το κοινό δεν ξετρελάθηκε με την ταινία. Γελούσε συχνά, ναι, αλλά δεν συγχρονίστηκε ποτέ σε ένα μεγάλο χάχανο. Πότε γελούσαν κάποιοι στα δεξιά, πότε κάποιοι στα αριστερά, πότε κάποιοι πίσω μου, αλλά ουδέποτε μαζί. Και κάποια στιγμή κουράστηκαν – κάποιοι κανόνες έχουν λόγο ύπαρξης.

 

Πριν από την έξοδο της ταινίας ακουγόταν πως υπήρχε ενδεχόμενο συνταρακτικής εμπορικής επιτυχίας, που θα ξεπερνούσε ακόμα και τα νούμερα του «Safe Sex». Βάσει αυτού που εισέπραξα στην αίθουσα προχθές, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Όσο για μένα, ήρθα –με μια δόση αλαζονείας– να δω ένα εξοργιστικό θέαμα πλάι σε εξωγήινους, θύμα κι εγώ της δικής μου «βολής», και είδα μια χλιαρή κωμωδία, με ένα καλοπροαίρετο κοινό που βγήκε για να διασκεδάσει και πήρε ό,τι είχαν να του δώσουν γιατί αυτή ήταν η ανάγκη του. Ε, νομίζω πως θα δεχόταν και κάτι καλύτερο. Κανείς δεν θέλει να τρέφεται μια ζωή με «βρόμικο».

 

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας 

 

11 σχόλια
Εμένα το πρόβλημα μου δεν είναι το Χαλβάι 5-0 που είναι αυτό που περιμένει να δει το κοινό του. Στην καντίνα δεν θα φας σούσι. Είναι οι κριτικές που διάβασα για το The Avengers που το αποθέωναν. Μια ταινία χωρίς μέτρο και γραμμένη σαν πολιτικά ορθό. Λίγο οικολογία, αφροαμερικανός-όχι μαύρος-Captain America, και προσεχώς γυναίκα Iron Man. Και καλά αυτό. Αλλά ο φάρος! Περίμενα να εξελιχθεί κάτι σε The Shining, Misery, Das Cabinet des Dr. Caligari-αυτό που έκλεψε ο Σκορσέζε πετυχημένα- και έγινε οι πειρατές της Καραϊβικής Νο86785689.Μην μου πείτε ότι είχε καλή φωτογραφία-που είχε-γιατί δεν είναι ούτε  Cold War ούτε The Night of the Hunter βέβαια. Υ.Γ. Ευτυχώς δεν έχασα το χρόνο που έχασα στο The Terror
Αναρωτιέται κάποιος ,τι σχέση έχει η πνευματική καλλιέργεια με τις επιλογές του στο σινεμά ή όπου αλλού.Απόλυτη σχέση.Το "χιούμορ" του Σεφερλή και όχι Σεφέρη όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο, μου θυμίζει τα αγοράκια στο γυμνάσιο και το λύκειο .που ακούγανε την λέξη στήθος και χαχανίζανε .Είμαστε στο 2020.Ένας άνθρωπος που επιλέγει ταινίες ,παραστάσεις ,βιβλία , μουσική για να τον ψυχαγωγούν (αγωγή της ψυχής),για να ευχαριστηθεί το μυαλό του και η ψυχή του δηλαδή, δεν θα πάει να δει κάτι τέτοιο. Ποιό το όφελος.Να γελάσει?Με τι? Με χοντράδες για ούγκανους ? Οι επιλογές μας , μας χαρακτηρίζουν.Πόσο μάλλον αυτά με τα οποία γελάμε.Κρίμα, γιατί πρόκειται για εξαιρετικά ευφυές και ταλαντούχο άτομο.Το "μπλεντεριασμένο" χιούμορ του, απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, που κακά τα ψέμματα ,το γεμίζει το Δελφινάριο.Και έτσι ,συνεχίζει την δοκιμασμένη συνταγή ......
Ο Σεφέρης αυτό κάνει και αυτό θα κάνει για πάντα έχει ένα κοινό και των ακολουθεί και σε όποιον αρέσει!!!Όλοι ξέρατε το τι θα αντικρίζετε...Και στο κάτω κάτω το τι αρέσει στον καθένα είναι υποκειμενικό.
Τα περισσότερα πραγματα στη ζωη ειναι υποκειμενικα και σηκώνουν πολλες αναγνωσεις. Γιαυτο στα ματια του καθενος τα παντα μεταφραζονται διαφορετικα. Το εργο δεν το ειδα αλλα παω στοιχημα οτι θα περασω πολυ καλυτερα απο οταν ειδα το Τζοκερ. Αυτο το καταθλιπτικο και νευρωτικο κατασκευασμα που ολοι εκθειαζουν.
Διάβασα το άρθρο, έφαγα ένα χαλβά Φαρσάλων με 250ml τσίπουρο, έιδα την ταινία.Τα κατάλαβα όλα.Απλά κι ελληνικά.Με έναν bafo στο φιναλε πάει και στα BAFTA η ταινία λέμεHaterz
Είναι δουλευταράς, αλλά εντέλει ανασφαλής για να εμπιστευτεί το ταλέντο του σε έναν σκηνοθέτη που θα τον βάλει σε μια τάξη, σε έναν σεναριογράφο που θα του γράψει αληθινά αστεία και όχι καλαμπούρια, σε μια παραγωγή που θα φροντίσει, ας πούμε, τα ειδικά εφέ (όλα τους επιπέδου Playstation). Πηγή: www.lifo.grΝαι άλλα ποιός από αυτούς τους σοβαρούς θα ήθελε να βάλει το όνομά του δίπλα στου Σεφερλή?
Ένας άλλος, με την παρέα του: «Ρε σεις, αν τιγκάρει ο Σεφερλής να πάμε στον Τσιμιτσέλη; Κωμωδία δεν είναι;» μέχρι που του σκάει μούντζα σινεμασκόπ από κολλητό: «Να που είναι κωμωδία μαλάκα, δεν τους βλέπεις πώς είναι στην αφίσα;». Ήδη περνάω τέλεια. Πηγή: www.lifo.grΟ τρόπος σκέψης της πλειοψηφίας του ελληνικού κοινού όταν πάει στο σινεμά βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στις παραπάνω τέσσερις γραμμές του άρθρου.Όπως λέει κι ένας φίλος μου, οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το σινεμά ή το θέατρο σαν μια στάση για να περάσουν την ώρα τους λίγο πριν το βραδινό ποτό ή το φαγητό.Πριν χωθούμε στο κλαμπάκι, ας πάμε κι ένα σινεμά, έτσι, για τη φάση.Ειδικά και τα multiplex που έχουν όλες τις ανέσεις και τέλειες θέσεις, τι άλλο να θες; Μόνο μπάρμπεκιου που δεν κάνουν εκεί μέσα.Γι' αυτό λοιπόν το κοινό, μια χαρά είναι η ταινία.Οι σινεφίλ που αγαπάμε τον κινηματογράφο και τον βλέπουμε σαν μυσταγωγική εμπειρία αλλά και τρόπο που συνεισφέρει στην παιδεία και την καλλιέργεια της αισθητικής μας, απέχουμε συνειδητά από ευτελή θεάματα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκλαμβάνει το κάθε τι όπως θέλει !! Κάποιος ει άι φανατικός με τον κινηματογράφο άλλοι πάνε όπως λες γαιβτον χαβαλε και καλά κάνουν !! Δνε σημαίνει κάτι αυτό για την καλλιέργεια του καθενός !! Στην Ελλάδα γιατί υπάρχει αυτή η διάκριση δνε καταλαβαίνω ! Ο Σεφερλής ει άι μια χαρά και ο κόσμος πάει εκεί για να γελάσει και όχι να ψυχοπλακωθει και καλά κάνει !! Και ο Σεφερλής ήταν πάντα συγκεκριμένος σ εαυτό που προσφέρει δνε το έπαιξε ποτέ κάτι άλλο !! Και η σαχλαμάρα είναι αναγκαία στη ζωή !! Δνε σε κάνει όμως λιγότερο αξιόλογο η σοβαρό !!
Πως δε σημαίνει κάτι για την καλλιέργεια σου? Μάλιστα πολλά, όπως ότι βρίσκεις διασκεδαστικό και αστείο την φτηνή σάτιρα που βασίζεται στη διαφορετικότητα του Άλλου όταν αυτός ο Άλλος είναι αλλοδαπός, αλλόπιστος, έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, δεν είναι αψεγάδιαστος, σε κατ'επίφαση γενικές παραδοχές ευρείας αποδοχής τύπου μας πήραν το όνομα, την ιστορία και την γλώσσα κτλ! Όταν θα καταλάβεις την διάκριση θα κατανοήσεις και πόσο οικουμενική είναι η ανάγκη για ποιοτική πρόσληψη στις ζωές μας! Σίγουρα ένας (ή 10) Σεφερλής δεν βλάπτει μια κοινωνία, ωστόσο, μη με ρωτήσεις για ποιο πράγμα είναι ενδεικτικό η αποδοχή και η επιβράβευση τέτοιων θεαμάτων όταν τυγχάνουν ευρείας αποδοχής..
Αν εν έτει 2020, θεωρούμε μια χαρά ένα κινηματογραφικό κατασκεύασμα κιτς τηλεοπτικής αισθητικής το οποίο έχει μεταξύ άλλων ως ήρωα κι έναν μπάτλερ αλβανικής καταγωγής και ξεφτιλίζει τους αλλοδαπούς κοροϊδεύοντας την προφορά τους, τότε ναι, θα είμαστε ελιτιστές και δεν θα το αποδεχόμαστε. Δεν ζούμε στην εφταετία '67-'73, αλλά στο 2020.Είμαι σίγουρος ότι η ταινία θα έχει κι άλλα μέσα ρατσιστικά αστεία κατά κοινωνικών ομάδων ή κατά των γυναικών, όπως άλλωστε συνηθίζει και στις παραστάσεις του.Δεν είδα την ταινία, έκανα κακό σοτν εαυτό μου παρακολουθώντας μόνο το τρέιλερ και φυσικά το αρχικό σχόλιό μου βασίστηκε στις αντιδράσεις του κοινού έξω από το σινεμά πριν την έναρξη της ταινίας, όπως τις ανέφερε ο αρθρογράφος.Και φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει η γνώμη μου, την ασχετοσύνη του κοινού την παρατηρώ κι εγώ ο ίδιος που ζω όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα στα σινεμά της Αθήνας και στα θέατρα ως θεατής.Από εκεί και πέρα, ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει και να ψάχνει την αισθητική που του αρμόζει για να ταυτιστεί.Κανένα πρόβλημα επ' αυτού.
Ακριβώς το γεγονός ότι θεωρούμε θεμιτό να γελάμε με τη σαχλαμαρίτσα όπως την αναφέρουμε η οποία περιλαμβάνει αστεία τα οποία υποβιβάζουν και ξεφτιλίζουν μειονότητες καθώς και συντήρουν στερεότυπα κάτι δείχνει για τον τρόπο που σκεφτόμαστε, καθώς και για τις στάσεις και τις συμπεριφορές μας. Δε νομίζω ότι είναι τόσο αθώο φαινόμενο όσο παρουσιάζεται. Κανονικά αυτές οι εικόνες θα έπρεπε να μας ψυχοπλακώνουν, γιατί μας φαίνονται αστείες; Εχουμε σκεφτεί;
Έφτιαξα λογαριασμό με σκοπό να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το σχόλιο σου, πάντοτε με σεβασμό.Ως σινεφίλ κι εγώ και με πεποίθηση ότι ο κινηματογράφος για εμένα είναι ψυχαγωγία και όχι διασκέδαση, θεωρώ μάλλον άστοχο να εκτιμάται ότι αυτός προορίζεται (ή πρέπει να προορίζεται) μόνο σε ανθρώπους συγκεκριμένου αισθητικού και πνευματικού επιπέδου. Είναι, πρωτίστως, μια τέχνη με ευρεία λαϊκή απήχηση και στόχευση, και επομένως δεν θεωρώ εσφαλμένη προσέγγιση το να την αντιμετωπίζει κανείς ως εναλλακτική σε καφέ/ποτό/whatever.Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχει πάψει να παράγεται (πλην λίγων εξαιρέσεων) αξιόλογο pop cinema. Και αυτό οφείλεται ΚΑΙ στο κοινό, ΚΑΙ στους παραγωγούς, ΚΑΙ στις εταιρείες. Θέσεις που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι εγγίζουν όρια πνευματικού ελιτισμού, δεν βοηθούν στην επίλυση του ανωτέρου προβλήματος.Με σεβασμό.
Είναι, πρωτίστως, μια τέχνη με ευρεία λαϊκή απήχηση και στόχευση, και επομένως δεν θεωρώ εσφαλμένη προσέγγιση το να την αντιμετωπίζει κανείς ως εναλλακτική σε καφέ/ποτό/whatever. Πηγή: www.lifo.grΜε σεβασμό επίσης σας απαντώ πως διαφωνώ. Δεν θα έπρεπε να είναι για αυτούς που τον αντιμετωπίζουν έτσι τον κινηματογράφο.Όσοι τον αντιμετωπίζουν έτσι, δεν δείχνουν σεβασμό ούτε στον ίδιο τον χώρο, στην κινηματογραφική αίθουσα δηλαδή ούτε φυσικά στις ταινίες που προβάλλονται.Επίσης δε νομίζω ότι χρειαζόμαστε ποπ σινεμά, αυτό που λέτε δηλαδή. Ή μάλλον υπάρχει κατά τη γνώμη μου κι είναι όλα αυτά τα τραγικά remakes των ελληνικών ταινιών ή οι ελληνικές αντιγραφές αμερικάνικων κωμωδιών τύπου ''Μπάτσελορ΄΄ κλπ...Επίσης με σεβασμό.
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, με έκανε να μην παρεκκλινω από την αρχική μου απόφαση, να μη δω την ταινία. Οι χοντράδες καλό είναι να περιοριζονται σε μικρες μόνο δοσεις, εάν δε γίνεται να αποφευχθούν. Δύο ώρες χοντράδες μου φαίνεται εφιαλτης
 
 
 
 
I WAS THERE
I WAS THERE