Στο σημερινό «Α μπα»: κατανόηση υπό όρους

Στο σημερινό «Α μπα»: κατανόηση υπό όρους Facebook Twitter
89

__________________

1.


Α μπα μου να σας ζησει η μικρη!! Εύχομαι οτι καλυτερο στην οικογένεια σου!! Στο δια ταυτα λοιπόν: Ειμαι χοντρός. Από την εφηβεία ήμουν με παραπάνω κιλά με αποτελεσμα να χανω πολλα πραγματα. Οταν ημουν φοιτητής έκανα μια προσπάθεια (μεταξύ πολλω ν πολλών άλλων), έχασα 40 κιλά και ήρθα στα φυσιολογικά μου. Κρατήθηκα για 2 χρόνια περίπου και μετά σταδιακά πήρα πάλι τον ανηφορο. Αυτό για 2 λόγους: πρώτον μετακομισα σε φοιτητικές εστίες (άρα δεν εχω πλέον ούτε δικό μου ψυγείο ούτε την ευχέρεια να πηγαίνω συχνά για ψώνια) καθώς πλέον οικονομικά ειναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, και επειδή το "υγιεινο" φαγητό κοστίζει, μου ειναι πιο οικονομικό να παραγγελνω πίτες και σουβλάκια (ενδεικτικά λεω οτι δυο πίτες κοστίζουν 3.60 και μια σαλάτα 5.50 ευρώ απο το κυλικειο του πανεπιστημίου). Δεύτερος λόγος είναι οτι πλέον κάνω διδακτορικό με αποτέλεσμα και οι ώρες που έχω για να μαγειρεψω- κάνω οτιδήποτε ειναι μειωμένες αλλά και επειδή σαν άνθρωπος όταν είμαι στρεσσαρισμενος ξεσπαω στο φαγητό. Όλα αυτά με οδήγησαν ξανά στην αρχή. Η κοπέλα μου ειναι αδύνατη προς κανονική, χωρις να εχει παχυνει ποτέ και να χρειαστεί να χάσει κιλά. Συνεχώς μου το αναφέρει για το καλό μου οτι πρέπει να προσπαθήσω και με βοηθάει και αυτή αλλά όταν της εξηγώ πόσο δύσκολο μου είναι, δεν το καταλαβαινει. Θεωρεί πως ειναι εύκολο, γιατι απλα κόβεις το υπερβολικό φαγητό και ολα καλά. Δεν λεω οτι ειναι ακατόρθωτο, το κατάφερα κάποτε κατω απο αλλες συνθήκες. Πως θα μπορούσα να της το εξηγήσω και να καταλαβει ουσιαστικα τη δυσκολία?
- Ένας υπερβαρος ακόμα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητέ υπέρβαρε, αυτό ίσως να γίνει, ίσως και να μη γίνει, σίγουρα προϋπόθεση είναι να καταλάβεις εσύ μέσα σου τη δυσκολία. Ο χρόνος, οι συνθήκες και τα χρήματα είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες, αλλά δεν είναι οι καθοριστικοί. Το καθοριστικό είναι τι νιώθεις μέσα σου ότι σε χορταίνει με την έννοια της παρηγοριάς, αυτό που λες «όταν είμαι στρεσαρισμένος ξεσπάω στο φαγητό». Όταν είσαι στρεσαρισμένος, κάνεις αυτό που κάνεις και όταν δεν είσαι στρεσαρισμένος, αλλά σε μεγαλύτερη ένταση. Αυτό που σε παχαίνει είναι αυτό που έχεις μάθει να βλέπεις νόστιμο, ο συμβολισμός δηλαδή και όχι το φαγητό το ίδιο.


Αν η φίλη σου θεωρεί εύκολο να χάσεις κιλά δεν σε καταλαβαίνει καθόλου μα καθόλου και ελπίζω να είναι αδυναμία κατανόησης λόγω έλλειψης προσωπικής εμπειρίας. Το ότι το αναφέρει «για το καλό σου» εμένα μου ανάβει λίγο τα λαμπάκια. Δεν θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά, αλλά το ότι της εξηγείς και εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει μου ανάβει κι άλλα λαμπάκια. Ας το αποδώσουμε στο ότι ούτε εσύ μπορείς να εξηγήσεις γιατί είναι τόσο δύσκολο.


Mεταφράζω από εδώ, διάβασε το κι εσύ και η φίλη σου και γενικώς, διαβάστε σχετικά. Ή μάλλον άσε τη φίλη σου. Διάβασε εσύ, ξέρεις τι να ψάξεις και πώς, αφού κάνεις διδακτορικό.

 

Αυτό που οδηγεί τη συμπεριφορά μας δεν είναι η λογική, αλλά η βιοχημεία του εγκεφάλου, οι συνήθειες και ο εθισμός, οι καταστάσεις συνείδησης, και αυτό που βλέπουμε οι άνθρωποι γύρω μας να κάνουν. Είμαστε συναισθηματικά όντα με την ικανότητα να εξορθολογίζουμε - όχι ορθολογικά όντα με συναισθήματα. Αν έχουμε άγχος, κατάθλιψη ή κάποιον εθισμό, ανεξάρτητα από το πόσο καλή είναι η συμβουλή που μας δίνεται, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουμε να δράσουμε επ 'αυτής. Ο πιο πρωτόγονος, συναισθηματικός εγκέφαλος γενικά έχει προτεραιότητα έναντι του πιο πρόσφατου.

__________________
2.


Ναι, είναι σίγουρο! Δε ξέρω πώς να ζητάω βοήθεια ή συμπαράσταση. Όχι μόνο στα μεγάλα θέματα, αλλά και στα επουσιώδη. Αναφέρομαι σε μια εκ βαθέων συζήτηση, μια καλή κουβέντα, μια χρήσιμη συμβουλή. Το προσπαθώ, αλλά δε μου κάθεται! Έμαθα να εκφράζω το συναίσθημά μου και το λόγο που μπορεί να είμαι εκνευρισμένος, αγχωμένος ή λυπημένος.

Αναμένω από εκείνους που έχω αφιερώσει χρόνο στα δικά τους προβλήματα να μου το ανταποδώσουν, όταν με τη σειρά μου χρειάζομαι τη βοήθειά τους. Ακούγεται σαν η δική μου συμπαράσταση να έχει ανταλλακτική αξία και ως ένα βαθμό ισχύει. Δεν είμαι κανένας άγιος, ούτε αυτάρκης. Οι σχέσεις μου θέλω να είναι αμφίδρομες, να δίνω αλλά και να παίρνω. Ωστόσο το feedback που λαμβάνω δε με ικανοποιεί. Το αισθάνομαι άλλοτε χλιαρό και άλλοτε επιφανειακό. Αισθάνομαι ότι είμαι καλύτερος στο να παρέχω συμπαράσταση παρά να τη ζητάω ή να τη λαμβάνω.

Άμα ρωτούσες τους φίλους μου, θα σου έλεγαν πόσο υποστηρικτικός έχω υπάρξει για εκείνους. Το αναγνωρίζουν, αλλά δε μπορώ να πω και εγώ το ίδιο για αυτούς. Έχουν καλές προθέσεις, αλλά κάτι συμβαίνει και κάπου κάπως χαλάει το γλυκό όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και είμαι εγώ εκείνος που θέλει να μιλήσει και όχι να ακούσει.

Πριν με παραπέμψεις στο μάντρα σου, έχεις καμιά ιδέα;
- Σωσίβιο


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πριν σε παραπέμψω στο μάντρα σου, θα σου πω ότι δεν κατάλαβα για τι παραπονιέσαι.


Στην αρχή λες ότι δεν ξέρεις να ζητάς βοήθεια. Μετά λες ότι ζητάς, αλλά δεν σου φαίνεται αρκετά ικανοποιητική η συμπαράσταση των φίλων σου. Αυτά τα δύο είναι πάρα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.


Ας πούμε ότι εννοείς το εξής: ότι προσπαθείς να ζητήσεις βοήθεια, αλλά δεν λαμβάνεις, άρα δεν ξέρεις πώς να ζητάς; Και πάλι. Δεν βγάζεις πολύ ξεκάθαρο νόημα.


Ας πούμε ότι εννοείς το εξής: δεν σου αρέσουν οι φίλοι σου. Τότε δεν χρειάζεσαι το μάντρα. Χρειάζεται να βρεις άλλους φίλους.


Θα σε ρωτήσω όμως το εξής. Για ποιο λόγο καταβάλεις προσπάθεια να βοηθήσεις, όταν σου ζητάνε βοήθεια; Επειδή πιστεύεις ότι όσο πιο καλή δώσεις, τόσο πιο καλή θα πάρεις; Βλέπεις ότι αυτό δεν ισχύει. Άρα γιατί συνεχίζεις να το κάνεις;


Επειδή αγαπάς τους φίλους σου; Επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς; Ή επειδή σου αρέσει να νιώθεις ότι είσαι καλύτερος από αυτούς;

__________________
3.

Αγαπητή Αμπα,

Σου γράφω γιατί πραγματικά νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό ζω σε ένα παράλογο παράλληλο σύμπαν και δεν ξέρω που αλλού να απευθυνθώ . Όλοι γύρω μου παντρεύονται Α,μπα μου. Και αυτό δεν θα ήταν βεβαίως προβλήμα, καλά κάνουν τα παιδιά και να ζήσουνε. Αλλά αυτό που δεν άντεχω είναι αυτό το αφοπλιστικό 'άντε και στα δικά σου', 'εσύ για πότε με το καλό;', 'μην αφήνεις τα χρόνια να περνάνε έτσι πρέπει να σοβαρευτείς και να κάνεις παιδιά μικρή'. Είμαι 25 και αυτά τα ακούω από συνομηλίκους μου εν το μεταξύ. Αν μου τα έλεγε η θεία μου η Σούλα νομίζω δεν θα με πείραζε τόσο πολύ (εννοείται πάλι θα με ενοχλούσε σαν σχόλιο αλλά αν μη τι αλλό αν το περίμενεις από κάπου, αυτό το κάπου είναι συνήθως η θεία σου η Σούλα). Και θέλω να σε ρωτήσω με τη σειρά μου, γιατί τόσο τρέντι ο γάμος και τα παιδιά πλέον απο τα 20κατι εν έτει 2018; Να φταιει η Kylie Jenner; Πραγματικά με θλίβει το γεγονός ότι παιδιά της ηλικίας μου το αντιμετωπίζουν πλέον σαν να είναι ένα cult που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσεις πριν τα 30.
- διοπτροφόρα μέλλουσα γεροντοκόρη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχουν εικοσιπεντάχρονοι που δεν έχουν κανέναν φίλο παντρεμένο και δεν έχουν ούτε ένα φίλο που σκοπεύει να κάνει παιδιά πριν τα τριάντα.


Θέλεις να είσαι τέτοια εικοσιπεντάχρονη για να μη νιώθεις ότι ζεις σε κάποιο παράλογο παράλληλο σύμπαν; Πρέπει να βρεις άλλες παρέες, ή έστω, κι άλλες παρέες.


__________________
4.


Δεν έχω παιδιά κι μιας κι έχεις εσύ τώρα (να σας ζήσει!), είπα να σε ρωτήσω: πώς παίρνεται μια απόφαση από το ζευγάρι, όσον αφορά στο τέκνο τους, όταν οι γνώμες του ζευγαριού είναι διαφορετικές σε ένα θέμα και δεν υπάρχει μέση λύση; Π.χ. το παιδί λέει ότι κάποιο άλλο παιδί το έβρισε αισχρά κι ο ένας γονέας θέλει να πάει στο δάσκαλο πρώτα να βρουν μια «πολιτισμένη» λύση κι ο άλλος να πάει να βρει τους γονείς του άλλου παιδιού πρώτα να κάνει τσαμπουκά. Ή η έφηβη κόρη θέλει να ξεκινήσει την ερωτική της ζωή, έχει το θάρρος να μιλήσει στους γονείς κι ο ένας‚ γονέας προτιμάει να της επιτρέψουν να γίνεται το σεξ στο δωμάτιό της κι ο άλλος γονέας προτιμάει η κόρη να πηγαίνει στα πάρκα.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Γιατί έχεις απορία μόνο για το συγκεκριμένο; Τι γίνεται σε ένα ζευγάρι αν ο ένας θέλει να πηγαίνει κάθε Κυριακή στους γονείς για να τρώει παστίτσιο, ενώ ο άλλος θέλει να πηγαίνει για καφέδες με φίλους; Τι γίνεται αν ο ένας θεωρεί μονόδρομο τη μετανάστευση ενώ ο άλλος δεν μπορεί με τίποτα να φανταστεί την ζωή του αλλού; Τι γίνεται αν ο ένας θέλει το ακριβό μαλακτικό και ο άλλος δεν ξέρει καν τι είναι το μαλακτικό και το θεωρεί σπατάλη; Και πάει λέγοντας.


Θα μου πεις, ναι, αλλά όταν υπάρχει παιδί στη μέση, μιλάμε για έναν άνθρωπο. Όντως, αλλά θα εκπλαγείς για το πόσο λίγη σημασία έχει αυτό για ορισμένους ανθρώπους, ειδικά αυτούς που βλέπουν τα παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους. Όσα ζευγάρια δυσκολεύονται να βρουν μια λύση για το μαλακτικό, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο δυσκολεύονται και στην ανατροφή των παιδιών τους. Η αδυναμία κατάστρωσης κοινού οράματος δεν ξεπερνιέται μόνο και μόνο επειδή θα έπρεπε να ξεπεραστεί.

__________________
5.


Σε διαβάζω σε όλη μου τη φοιτητική πορεία και βρίσκομαι αισίως(ή όχι και τόσο) στο έβδομό μου έτος. Πάντα επέστρεφα σε σένα στις σκοτεινές μου περιόδους, όταν έψαχνα ένα παράθυρο νηφαλιότητας και ισορροπίας. Πρώτη φορά όμως σου γράφω. Δύο Νοεμβρίους πίσω γνώρισα τον Φ., στην επαρχιακή πόλη που σπούδαζα μέσω κοινής παρέας. Αυτός οκτώ χρόνια μεγαλύτερος, κάποτε κι αυτός φοιτητής εδώ, τώρα έμενε πια στην Αθήνα και δούλευε εκεί. Αφού ρώτησε για μένα τους κοινούς μας φίλους, με πλησίασε σε ένα πάρτυ, την επόμενη μέρα έφυγε και μετά από λίγο ήρθε το add στο facebook. Αρχίσαμε να μιλάμε, αυτός εδειχνε να καταναλώνει χρόνο κι ενεργεια για να με εντυπωσιασει και όντως το χιουμορ του και το πνευμα του με ειχαν ενθουσιασει. Μετά από ένα μήνα ψησίματος, κατέβηκα κι εγώ Αθήνα και με δική του πρωτοβουλία βρεθήκαμε. Ήταν από τις πιο ωραίες βραδιές της ζωής μου. Επιστράτευσε όλη του τη γοητεία και πέτυχε διάνα. Στην ουσία από τότε ξεκινήσαμε τη σχέση μας. Ακολούθησαν πολλά ταξιδάκια, πολλά τηλέφωνα, ενθουσιασμός εκατέρωθεν και έντονα συναισθήματα. Όταν είπαμε ότι είμαστε πλέον μαζί, σε ένα ταξίδι μας 20 μέρες μετά το πρώτο μας ραντεβού, αυτός μου είπε ότι είχε 5 χρόνια να κάνει σχέση και ότι ήμουν η πρώτη κοπέλα που ένιωσε έτσι και που ανοίχτηκε μετά από αυτό το διάστημα (εκείνος 31 εγώ 23). Αρχικά η σχέση μας ήταν από απόσταση, αφού εγώ ακόμα έμενα στην πόλη που σπούδαζα, κατέβαινα βέβαια πάρα πολύ συχνά στην Αθήνα. Είχα λίγα μαθήματα και από το φθινόπωρο θα γύριζα πλέον μόνιμα Αθήνα. Όντως τελείωσα με τα μαθήματα το Σεπτέμβρη και ξενοίκιασα, εκκρεμούσε όμως η διπλωματική. Το σχέδιο ήταν ότι θα τελείωνα και με αυτή μέχρι τα Χριστούγεννα, θα ορκιζόμουν και από Σεπτέμβρη μεταπτυχιακό. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι. Κατεβαίνοντας από το Βορρά, έχανα το σπίτι μου, την ανεξαρτησία που είχα 6 χρόνια, το γνώριμο περιβάλλον μου και κυρίως τους φίλους μου, κανένας από τους οποίους δεν είναι από την Αθήνα. Θα έμενα με τους γονείς μου για τουλάχιστον ένα χρόνο και θα έχανα την παλιά μου καθημερινότητα. Το μόνο θετικό σ αυτό το ζοφερό τοπίο ήταν ο Φ. Θα ήμασταν επιτέλους μαζί. Θα οργώναμε την Αθήνα. Ακολούθησε ένα διάστημα όπου τη μέρα μου έτρωγε το πηγαινέλα στο σπίτι του Φ. στο κέντρο, μία ώρα με τα μέσα από το δικό μου. Τη διπλωματική δεν την προχώρησα, δεν είχα κανένα κίνητρο. Καθόμουν και βυθιζόμουν στο πολύ λεπτομερές και δυσνόητο θεωρητικό υπόβαθρο και σκεφτόμουν πόσο πολύ δε νοιάζει κανέναν εργοδότη όλο αυτό. Δεν έβρισκα νόημα σε όλο αυτό, αν και ήξερα ότι έπρεπε να τελειώνω για να κλείσω έναν κύκλο. Κι ας μην νοιάξει κανέναν εργοδότη η διπλωματική μου. Παράλληλα βλέποντας αγγελίες για το επάγγελμά μου (πολιτικός μηχανικός) έβλεπα το τέρας "εμπειρία" γραμμένο παντού, να υψώνεται απειλητικό και να γελάει χαιρέκακα. Και το κωλόχαρτο να είχα, έλεγα, δουλειά πάλι δε θα βρισκα. Την ίδια στιγμή έβλεπα τον Φ. κυνηγάει τα δικά του όνειρα επαγγελματικά, να τα πηγαίνει καλά, να έχει προοπτικές και άνεση. Έπεφτα κάθε φορά που μου εξιστορούσε τα σχέδιά του γιατί αισθανόμουν τόσο μακριά από αυτή την κατάσταση. Του το είχα πει, αφού έβλεπε κάθε φορά τον εκνευρισμό μου και μια αδικαιολόγητη επιθετικότητα. Μετά από καιρό μου είπε ότι έχει σταματήσει να μου λέει πολλές λεπτομέρειες, γιατί έβλεπε ότι με στεναχωρούσε. Το θέμα της ανεξαρτησίας με βασάνιζε, ονειρευόμουν να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, να μπορώ να συνεισφέρω σε κάποια κοινή μας συγκατοίκηση. Στην ουσία έμενα στο σπίτι του τα περισσότερα βράδια και αισθανόμουν να μας χωρίζει μια άβυσσος στη φάση ζωής. Παράλληλα με τη διπλωματική καθηλωμένη. Αυτό με έριχνε φυσικά χειρότερα. Το είχαμε συζητήσει πολλές φορές και μου έλεγε πως δεν πρέπει να νιώθω ένοχη, πως κι αυτός στην ηλικία μου δεν είχε δουλέψει ουσιαστικά ποτέ, μόλις είχε κατέβει από πάνω και δεν ήξερε κι αυτός τι να κάνει με τη ζωή του. Άλλες εποχές όμως και άλλα ποσοστά ανεργίας. Εμείς όμως ήμασταν ζευγάρι στο εδώ και τώρα, στη δεδομένη στιγμή των ζωών μας συναντηθήκαμε κι ένιωθα ότι δεν μπορεί η σχέση μας ν αντέξει αυτή μου την ανασφάλεια για την ανισότητά μας. Το Δεκέμβρη αρχίσαμε να μαλώνουμε συχνά, επειδή εγώ στεναχωριόμουν κάθε φορά που υποψιαζόμουν ότι με παραμελεί, ότι δε θέλει να περάσει χρόνο μαζί μου, κάθε φορά που ένιωθα ότι δε μου παραχωρεί κάτι, είτε αυτό ήταν ο χρόνος του, είτε παραπάνω χάδια ή σεξ. Μετά τα Χριστούγεννα, που είχαμε πάει μαζί Θεσσαλονίκη και είχαμε περάσει υπέροχα, άρχισα να αισθάνομαι ότι δίνει πλέον πολύ λίγα στη σχέση. Δεν ήταν ενθουσιώδης στην επικοινωνία μας, δεν τρελαινόταν να κάνουμε πράγματα μαζί, δεν περνούσαν πια εύκολα οι δικές μου προτάσεις για να κάνουμε ο,τιδήποτε. Κάποια στιγμή σε έναν τσακωμό μας μου είπε ότι μ αγαπάει και νιώθει τρυφερότητα αλλά ότι το ερωτικό κομμάτι προς εμένα νιώθει να του αδειάζει. Όλοι αυτοί οι τσακωμοί όλο και τον άδειαζαν. Πρότεινε να βρισκόμαστε πιο αραιά για ένα διάστημα, μήπως και φύγει ο εκνευρισμός. Όντως αυτή η ένταση μας είχε κάνει και τους 2 να μην είμαστε οι εαυτοί μας, ή μάλλον να μην έχουμε διάθεση να ξεδιπλώσουμε τον εαυτό μας ένας στον άλλον όπως παλιά. Μετά από 2 βδομάδες κι αφού τα πράγματα σέρνονταν, του είπα πως νιώθω να χωρίζουμε, τον νιώθω απόμακρο και λιγότερο «μέσα» στη σχέση. Το σκέφτηκε για λίγο, μου είπε πως δε νιώθει ερωτευμένος, νιώθει να έχει φύγει το πάθος. Θέλω να καταλάβω μου λέει αν είναι παρωδικό ή μόνιμο, είμαι μπερδεμένος. Συνεχίζουμε για άλλες 2 βδομάδες, όπου εγώ τον είχα αφήσει να δίνει αυτός το ρυθμό της επικοινωνίας. Αν δε βρισκόμασταν, στέλναμε κάποια μηνύματα μέσα στη μέρα και αυτός με έπαιρνε κάποια στιγμή ένα τηλέφωνο όπου... μιλούσαμε σχεδόν όπως παλιά, όταν δεν ήμουν Αθήνα και πήγαινε το τηλέφωνο σύννεφο. Τον έβλεπα όμως ζορισμένο, δεν κοιμόταν τα βράδια, ξεφυσούσε. Ένα Σάββατο, καθώς ξυπνάμε από το μεσημεριανό μας ύπνο τον ακούω να ξεφυσάει. Τον ρωτάω αν είναι κάτι που τον απασχολεί, μου λέει είναι αυτά που έχουμε συζητήσει. Δεν το βλέπω να αλλάζει, νιώθω ότι έχει κάνει τον κύκλο του, ότι δεν έχει πια νόημα. Το συζητήσαμε για ώρες. Παραδέχθηκε ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που τον ξέρουν πολύ καλά. Ότι περάσαμε υπέροχες στιγμές, ότι αισθάνθηκε να παίρνει πολύ τρυφερότητα από μένα. Χωρίσαμε με μια πολύ έντονη αγκαλιά, εγώ να κλαίω, να του λέω ότι είναι ο άνθρωπός μου και ότι δεν ξέρω πώς από τη μία μέρα στην άλλη πρέπει να το ξεχάσω αυτό. Συμφωνήσαμε να κάνουμε ο,τι νιώθουμε από δω και πέρα. Δηλαδή η επικοινωνία να συνεχιστεί όπως και όσο τη θέλει ο καθένας. Από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Έχουν περάσει 10 μέρες που κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην επικοινωνήσω. Για να νιώσει και να μετρήσει την πλήρη απουσία μου(έχω ανέβει κιόλας πάνω να δω τους φίλους μου και να ασχοληθώ με τη διπλωματική και το ξέρει). Κάποια στιγμή θα επικοινωνήσει γιατί έχω πράγματα ακόμα στο σπίτι του κι ελπίζω ως τότε να μην έχω λυγίσει και τον έχω πάρει εγώ πρώτη τηλ. Η ερώτηση μου είναι: εγώ αφού κάνω την αυτοκριτική μου για την εγκληματική μου αδράνεια, τη μιζέρια που έβγαλα, την απαγκίστρωση πάνω του, αφού κάνω τις κινήσεις που πρέπει να κάνω για να νιώσω λίγο πιο βολικά με τον εαυτό μου, μπορώ να ελπίζω ότι υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσει; Είναι πάρα πολύ ξεχωριστός άνθρωπος και μαζί είχαμε στιγμές «ουράνιες» βαθιάς επικοινωνίας. Μοιραζόμαστε την ίδια αίσθηση για τον κόσμο, έχουμε τους κοινούς μας κώδικες, καταλαβαινόμαστε. Η τρέλα που κουβαλάει στο κεφάλι του με κάνει να αναβλύζω συνεχώς φρέσκο έρωτα γι αυτόν. Ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει ότι βρήκα το περίεργο ζώον αυτό που θα κοιτούσε μέσα μου και θα αναγνώριζε όλο μου το σύμπαν. Ξέρω ότι αφού δε βγήκε με τον Φ. δεν έχω ελπίδα για συντροφικότητα ποτέ πια. Αυτός ήταν για μένα. Πώς γινεται όλο αυτό, που ξέρω ότι ήταν αμφίδρομο και αληθινό, να ξεθύμανε μέσα σ ένα μηνα;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το περίεργο ζώον που κοιτούσε μέσα σου και αναγνώριζε το σύμπαν είναι αυτό που έβλεπες ανταγωνιστικά επειδή αυτός είχε καλή δουλειά και πετύχαινε επαγγελματικά, ενώ εσύ πάλευες με μια διπλωματική και φοβόσουν ότι δεν θα βγάλεις ποτέ λεφτά. Ωραία τα στόλισες όλα με διάφορα γύρω γύρω, αλλά δεν βλέπω να βλέπεις τι σε έκανε να διαλύσεις αυτή τη σχέση, γιατί μόνη σου την διέλυσες, με τα χεράκια σου. Μιλάς για αυτοκριτική. Πού είναι; Έβγαλες μιζέρια. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσες να χαρείς με τις επιτυχίες του και το μόνο που έβλεπες είναι η ζωή του σε σχέση με την δική σου, ειδικά ενώ δεν υπάρχει κανένας τρόπος σύγκρισης, εφόσον έχετε τόση διαφορά ηλικίας;


Το πρόβλημα που βλέπω εγώ ξεκινάει από αρκετά πιο πίσω. Από τα εφτά χρόνια σπουδών, από την ομφαλοσκόπηση της διπλωματικής – ας είμαστε λίγο σοβαροί, είναι αρκετά σπάνιο να είναι καθοριστική η διπλωματική για οτιδήποτε – για την παγωμάρα στις αγγελίες που ζητούν προϋπηρεσία – κάπως όμως όλοι από κάπου ξεκινούν, και εντυπωσιάζομαι που έστω βρήκες αγγελίες για πολιτικούς μηχανικούς, και τελικά το μεταπτυχιακό, τι έγινε; Και σου φαίνεται πολύ μια ώρα πήγαινε έλα από σπίτι σε σπίτι μέσα στην Αθήνα; Εμένα μέτριο προς λίγο μου φαίνεται. Ήθελες να μένεις στο διπλανό διαμέρισμα;


Η ζωή σου ήταν πολύ πιο ωραία από όσο είχες καταλάβει. Πολύ φοβάμαι ότι και τώρα το ίδιο μπορεί να συμβαίνει. Αυτός, τι να μετανιώσει; Εσύ είσαι που πρέπει να αλλάξεις.


__________________
6.


Σαγαπώ, με αγαπάς? Θα με αγαπάς για πάντα? Δεν με αγαπάς..εγω σε αγαπώ. Ένα ρήμα σε πολλές κλισεις, χρόνους πρόσωπα κτλ ακούω καθημερινά απο τη κοπέλα μου. Απο το πρωί μεχρι το βράδυ, κάθε μέρα, χωρίς σταματημο, κάθε στιγμή που θα μείνουμε μόνοι κτλ.
Δεν ξερω πως να το χειριστω πλέον. Στην αρχή μου φαινόταν τόσο ρομαντικό.. Στη πορεία κάπως μετριασε και τώρα πλέον έχω αρχίσει και δυσανασχετω σε βαθμό που φαίνεται και πληγώνει περισσότερο. Το έχω εξηγήσει με το καλό ποοοοσες φορές οτι την αγαπώ αλλά πάλι τα ίδια. Είμαστε 3 χρόνια μαζί. Τον 1ο χρόνο δεν το είπα ούτε μια φορά, αλλα μετά αφου ένιωσα πιο σίγουρος για τα συναισθήματα μου το λεω πιο συχνά. Μπορεί να εχει παίξει και αυτό ρόλο, μπορεί και οχι. Η ερώτηση μου ειναι πως να το διαχειριστω αυτο?
- Βυθισμενος στην αγάπη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ρώτα την, όσο πιο απαλά γίνεται, μια στιγμή που θα είσαστε μόνοι σας και ωραία, τι είναι αυτό που θέλει να ακούσει για να σταματήσει να ανησυχεί, και μετά, τι είναι αυτό που την ανησυχεί τόσο πολύ που χρειάζεται τόσο συχνά επιβεβαίωση. Θέλει εγγυήσεις για το μέλλον; Τι είδους;


Θα είναι δύσκολη κουβέντα. Αλλά είναι προτιμότερη από την έκρηξη που θα έχεις σύντομα αν δεν το συζητήσετε.


_________________
7.

Αγαπητή Αμπα!
Είμαι 30 χρονών και εκείνος 39. Δουλεύουμε και οι δύο νυχθημερόν. 4 χρόνια και κάτι μαζί. Έρωτας, πάθος, θαυμασμός. Τα πρώτα 2 χρόνια. Γιατί μετά μας έφαγε η δουλειά. Και το να μαζεύουμε χρήματα. Για να μείνουμε μαζί. Και μαζεύουμε, και δεν φτάνουν, και φτου και από την αρχή. Και εγώ δεν είμαι καλά. Και όπως πάντα, κάνω τον καραγκιόζη. Μεσα μου νιώθω μπουχτισμένη από ρουτίνα και έξω μου είμαι τρελό παιδί χαρά γεμάτο. Για να μην τον στεναχωρήσω. Δεν του έχω δώσει το παραμικρό δείγμα. Αυτός νομίζει πως όλα είναι τέλεια, γιατί έτσι του τα παρουσιάζω. Γιατί δeν είμαι καλά? Γιατί επεξεργαζομενη τα όσα έχω ζήσει γενικά ως τώρα, εφτασα στο σημείο να δω ξεκάθαρα τον εαυτό μου. Και κατέληξα στο ότι μέχρι τώρα, 30 χρόνια τώρα, ζω στο πρέπει και ζω την ζωή των αλλων ,του κάθε συντρόφου που επέλεγα. Όμως τώρα, ο σύντροφος μου χτίζει τη ζωή του εξολοκλήρου πάνω μου. Να μείνουμε μαζί, να κάνουμε οικογένεια, να παντρευτουμε, να ζήσουμε στο μέλλον οσα στερηθηκαμε μέχρι τώρα. Και να σου πω κάτι Α μπα μου? Στερηθηκαμε πολλά. Από την έξοδο, από την ανεμελιά, από την εκδρομή, από το δέσιμο που μπορεί να δώσει μια στιγμή, ένα χάδι, ένα ηλιοβασίλεμα. Γιατί τα στερηθηκαμε? Γιατί έπρεπε πάντα μαζί να είμαστε στημένοι. Ραντεβού προγραμματισμενο σε ώρα και μέρος για σεξ, συνάντηση προγραμματισμένη στο ίδιο καφέ για να τον δω μέσα στην εβδομάδα ένα 2ωρο με τη συζήτηση να κινείται γύρω από τις δουλειές μας και από το πόσα χρήματα θα βάλουμε στην άκρη για να μείνουμε επιτέλους μαζί, και πως όλα θα αλλάξουν όταν μείνουμε μαζί. Και ρωτάω αγαπημένη μου, γιατί να μην είναι τώρα διαφορετικά και να περιμένω ένα σπίτι να μου τα αλλάξει όλα? Κάθε φορά η απάντηση διφορούμενη. Τον αγαπάω, αλλά νιώθω ότι δεν ζω. Και ειλικρινά δεν ζητάω μεγαλεία. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν. Μια βόλτα στη θάλασσα, να ερθει να με πάρει απροειδοποιητα από τη δουλειά, ένα τηλέφωνο να μου λέει ότι με σκέφτηκε και όχι "άσε τί έγινε σήμερα στη δουλειά". Πώς αυτά θα μου τα αλλάξει ένα σπίτι, δεν το καταλαβαίνω. Ναι, πράγματι τον θαυμάζω και τον νοιάζομαι, ναι πράγματι τον λαχταρώ, τον σκέφτομαι, ό,τι έχω του το δίνω με όλη μου τη καρδιά και ξέρω ότι όλα όσα σου γράφω τώρα είναι αμοιβαία και από την πλευρά του. Αλλά φοβάμαι.. Ότι δεν θα πετύχει. Και τον φόβο μου... δεν του τον έχω πει ποτέ. Γιατί επενδύει σε εμένα. Και όντως χτίζει τη ζωή του σε εμένα. Μοιάζει άδικο αυτό, γιατί και εγώ τα θέλω όλα αυτά. Αλλά για να φοβάμαι μήπως απλά θέλω έναν χώρο δικό μου που ποτέ δεν είχα και όχι έναν χώρο μαζί του. Με τρελαίνουν αυτές οι σκέψεις. Γιατί μου δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μου. Πώς μπορώ να τον φρενάρω όταν εκείνος μόνο για το σπίτι μιλάει? Πώς να του πω ότι φοβάμαι μήπως δεν αλλάξει τίποτα όταν μαζεύουμε τόσο καιρό χρήματα για να μείνουμε μαζί? Πώς λες σε καποιον που αγαπάς ότι ναι, κάνουμε σχέδια τόσο αιρό αλλά τελικά φοβάμαι ότι στο σπίτι μας απλά θα συνεχίσει να κυλάει η ζωή μας έτσι και δεν θα αλλάξει κάτι? Σε μπέρδεψα. Και εγώ μπερδεμένη είμαι. Και μάλιστα πολύ. Παρεμπιπτόντως, όλα τα θέλω του τα έκανα δικα μου, με αποτέλεσμα να υποχωρω και να συμβιβάζομαι σε καταστάσεις. Και το έκανα τόσο αβίαστα, χωρίς να έχει καταλάβει ακόμα ότι κάποια πράγματα με ενοχλούν. Εθελοτυφλω δηλαδή. Από την άλλη, όλοι γύρω μου λένε ότι βρήκα επιτέλους έναν άνθρωπο που μου ταιριάζει. Και το βλέπω και εγώ. Αλλά αυτή η ρημαδα η ρουτίνα μας έκανε να ζούμε βδομάδα τη βδομάδα τα ίδια σκηνικά. Μου λείπει η ανεμελιά. Το εδω και το τώρα. Οι στιγμές. Τί να κάνω μου λες? Νιώθω ότι είμαι σε αδιέξοδο. Και δεν έχω πού να μιλήσω. Σε διαβάζω και σκέφτομαι μήνες να σου γράψω. Πραγματικά, μόνο αν μπορούσα να τα βγάλω από μέσα μου. Απάντησε μου σε παρακαλώ. Σε ευχαριστώ.
-Confused


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είσαι σε αδιέξοδο. Ακόμα δεν μπορείς να φανταστείς τι είναι αδιέξοδο,, και ευτυχώς, καλύτερα να μη μάθεις ποτέ. Δεν έχεις δεσμευτεί για τίποτα, νομικά. Όλα στον αέρα είναι. Ούτε καν συμβόλαιο σπιτιού. Ούτε πλυντήριο δεν έχετε πάρει μαζί. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο ή υπόσχεση για το μέλλον, αλλά είσαι πολύ μακριά από αδιέξοδο.


Οι άλλοι δεν έχουν ιδέα με ποιον ταιριάζεις, ούτε ξέρουν αν σου ταιριάζει αυτός που έχεις, ούτε μπαίνουν στον κόπο να κάνουν ψυχογράφημα. Βλέπουν αυτό που δείχνετε προς τα έξω, και λες ότι είσαι άνθρωπος που μια ζωή ζεις την ζωή των άλλων, τη ζωή του συντρόφου που επιλέγεις. Άρα τους έχεις ήδη ξεγελάσει. Έχεις συμβιβαστεί με πράγματα που δεν αντέχεις χωρίς να μπορείς να πεις πότε έκανες την υποχώρηση. Οι άλλοι αυτό που θέλουν είναι τα ξεκάθαρα πράγματα. Σιχαίνονται τα διφορούμενα. Εσείς δείχνετε ξεκάθαροι: μαζεύετε λεφτά για να παντρευτείτε και να κάνετε οικογένεια. Άρα, ταιριάζετε.


Η αγάπη δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός λόγος για να χτίσεις τη ζωή σου με αυτόν, ή με οποιονδήποτε. Για να ευδοκιμήσει μια σχέση στο μέλλον πρέπει να υπάρχει κοινό όραμα ευτυχίας. Εσύ είσαι σε θέση να περιγράψεις το δικό σου με ακρίβεια. Το δικό του ποιο είναι; Δεν το λες, αλλά το περιγράφεις έτσι ώστε να καταλαβαίνουμε ότι δεν σου αρέσει καθόλου, και παριστάνεις ότι είσαι εντάξει με αυτό επειδή έτσι έχεις συνηθίσει να κάνεις.


Άκου τώρα τι σε κρατάει να μην κάνεις αυτό που θέλεις, που είναι να ακυρώσεις τα πάντα. Ούτε η αγάπη, ούτε οι άλλοι που σου λένε ότι ταιριάζετε, ούτε το παρελθόν σας. Φοβάσαι να μην πέσεις στα μάτια του. Αν υπήρχε ένας τρόπος να φύγεις και αυτός να συνεχίσει να σε βλέπει όπως σε βλέπει τώρα – μια γυναίκα με την οποία θα μπορούσε να στήσει τη ζωή του- θα το έκανες χωρίς να νιώθεις αυτό που λες «αδιέξοδο». Φοβάσαι να γίνεις δυσάρεστη. Φοβάσαι ότι οι άλλοι θα πουν ότι έκανες λάθος. Φοβάσαι να ταράξεις να νερά της φαινομενικής ησυχίας. Σκέψου καλά αν αυτοί είναι καλοί λόγοι για να δεσμευτείς για μια ζωή.


Και το πιο προφανές: αν μείνετε μαζί, θα μάθεις αν όλα αυτά που προβλέπεις γίνουν πραγματικότητα. Τι θα σε εμποδίσει να φύγεις τότε;


89

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ