__________________
1.
Γεια σου αμπα μου
Σε ευχαριστουμε πολυ για τις συμβουλες σου!
Αμπα μου τι κανεις οταν οι γονεις σου σε πιεζουν να επισημοποιησεις τη σχεση σου με το αγορι σου αλλα εσυ δεν εισαι ετοιμη και δε θες να πεις στο αγορι σου: " ξερεις κατι πρεπει να αρραβωνιαστουμε τωρα ημαστε 4 χρονια μαζι" .
πραγματικα δε ξερω τι αλλο να κανω τους εχω πει οτι οταν ειμαι ετοιμη θα προχωρησουμε προς το παρον θεωρω οτι ειμαι πολυ μικρη ακομα για ενα τετοιο βημα, 22 χρονων..
Αλλα εκεινοι επιμενουν και μαλιστα μου εβαλαν και ημερομηνια ως deadline..
Τι να τους απανταω καθε φορα που μου το αναφερουν? Πως τους αντιμετωπιζω?
-Απογοητευμενη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν υπάρχει στάνταρ απάντηση για κάτι τέτοιο. Το πόσο αποτελεσματικά μπορείς να τους απαντήσεις εξαρτάται από τη σχέση που έχετε, από το πόσο εξαρτημένη είσαι από αυτούς, συναισθηματικά και οικονομικά, από το αν ζείτε μαζί ή όχι, και από τον χαρακτήρα τους. Άλλο θα έπρεπε να κάνει μια 22χρονη που είναι πλήρως εξαρτημένη από πολύ καταπιεστικούς γονείς που απειλούν με διώξιμο από το σπίτι, και άλλο μια 22χρονη που σπουδάζει σε άλλη πόλη και δουλεύει για κάποια δικά της έξοδα. Εσύ δεν μας λες τίποτα, οπότε πρέπει να σκεφτείς μόνη σου τι θα μπορούσες να κάνεις. Αυτό που δεν χρειάζεται να κάνεις είναι να τους πείσεις. Δεν χρειάζεται να πειστούν ή να καταλάβουν την φιλοσοφία σου – χρειάζεται μόνο να αντιληφθούν ότι η πίεση δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις γνώμη, ότι δεν διαπραγματεύεσαι με τρομοκράτες. Και αυτό που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνεις είναι να υποχωρήσεις για να είσαι «καλή κόρη», όταν αρχίσουν να βαράνε τα νταούλια του συναισθηματικού εκβιασμού.
Το deadline δηλαδή πώς το έβαλαν; Αν δεν υπακούσεις μέχρι τότε, τι θα κάνουν;
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
ο λόγος που σου γράφω είναι η μητέρα μου.
Είναι ένας αυταρχικος άνθρωπος που θέλει να ελέγχει τα πάντα. Δεν της αρεσαν ποτε οι σύντροφοι μου, οι φιλίες μου και γενικά οι επιλογές μου. Το μόνο που αναγνωριζε σε μενα ηταν οτι ημουν αριστη και φιλοδοξη ως μαθητρια, φοιτητρια κλπ. Πλεον όμως ακομη και στον επαγγελματικό τομέα με αμφισβητεί και να το γιατί:
Πριν ακομη περάσω στη σχολή μου ειχα ενα μεγαλο όνειρο ως προς την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Δεν έχει σημασία να σου πω, τι ακριβώς εχω σπουδάσει, παρα μονο ενα αντίστοιχο παράδειγμα. Έστω ότι είμαι οικονομολόγος. Το όνειρο ειναι να γινω ορκωτος λογιστης. Αφου τελειωσα το μεταπτυχιακό και εργαστηκα στο αντικείμενο μου, συνέχισα με την προσπάθεια για την επίτευξη του τελικού στόχου. Και προσπαθησα πολύ. Μάλιστα με στηριξαν κ οι δικοι μου οικονομικά, γιατί για ενα διάστημα έπρεπε λογω διαβάσματος να θεσω σε δεύτερη μοίρα την τρέχουσα δουλειά μου. Ελα όμως τώρα που αυτή η φιλοδοξία μου εχει γίνει εμμονή της μητέρας μου! Μετά από καποιες αποτυχημένες προσπάθειες, της ανακοίνωσα, οτι παράλληλα με το διάβασμα θελω να συνεχίσω τη δουλειά μου. Γιατί είμαι 30 και με γεμίζει το να ειμαι δημιουργική και οικονομικά ανεξάρτητη. Δεν με ικανοποιεί πια το να φερομαι ως φοιτήτρια. Άλλωστε, επιθυμούμε να συζησουμε με τον σύντροφό μου στα 30+ μας μετα απο 6 χρόνια σχέση. Η μητέρα μου λέει, πως όλα αυτά θα είναι η καταστροφή μου και πως ειμαι αλλοπρόσαλλη... Επίσης, δεν χωνεύει με τίποτα τον σύντροφό μου και λέει, πως αυτός με παρασύρει στην καταστροφή. Ειναι διατεθειμένη, λέει, να με στηρίζει οικονομικά μέχρι να πετυχω τον συγκεκριμένο στόχο που είχα ως μαθήτρια και τον οποίο ενστερνιζεται. Δεν καταλαβαίνει όμως την αναγκη μου να εργαστώ! Ούτε αντιλαμβάνεται ότι ειναι πιθανο να αλλάζουν κάποια στιγμή τα θέλω μας ή οι προτεραιότητες μας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συγκατοικηση θα μας στερήσει την προσωπικη κι επαγγελματική ανέλιξη). Η μητέρα μου με στηρίζει δηλαδή σε αυτά που εκείνη εγκρίνει.
Επίσης, εκτός από τις σπουδές, άλλο σημείο τριβής ειναι το που θα μεινουμε με τον σύντροφό μου. Μου παραχωρεί ενα διαμερισματακι που εχει και μεχρι τωρα εμενε νοικαρης, αλλά μόνο για να μεινω κι οχι για να παιρνω το ενοίκιο και να μείνουμε αλλου. Εμας το διαμέρισμα μας φαίνεται μικρό και ειναι σε περιοχη ασχετη με τις δουλειές μας. Ωστόσο, επειδή είναι σε οικογενειακη πολυκατοικία και θα μας έχει απο κοντα το σόι της, θέλει να μεινουμε εκεί για να νιώθει ασφάλεια.
Αν και προσπαθώ να συμμερίζομαι τις ανησυχίες της, ωστόσο το πραγμα έχει ξεφύγει. Με παιρνει τηλέφωνο και με ρωτάει, αν διαβαζω, μετά αρχίζει το παραλήρημα και καταλήγουμε να με προσβάλλει. Αυτό με στενοχωρεί πολύ. Τα πράγματα έχουν ενταθεί τοσο πολύ τις τελευταίες εβδομάδες, διότι αφενός βλεπει οτι δινω το βάρος στη δουλειά μου σε σχέση με το διάβασμα κι αφετέρου διότι βρήκαμε σπίτι με τον φίλο μου και μάλιστα της πρότεινα να συνεχίσει να νοικιάζει το σπίτι της κρατώντας το ενοίκιο για εκείνη.
Το ερώτημα είναι το εξής: Πώς θα με συμβουλευες να το αντιμετωπισω; Κι επισης: Τη θεωρώ παράλογη. Εσύ τι βλέπεις σε όλο αυτό (οσο μπορείς να με εμπιστευθείς, οτι σου τα παρουσιαζω κατά το δυνατόν αντικειμενικά);
Εχω απηυδήσει πια. Στενοχωριεμαι πολυ και δεν αντέχω. Με βαριά καρδιά διεκπεραιωνω τις υποχρεώσεις μου και δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Ο πατέρας μου (εννοείται και ο σύντροφος μου) με στηρίζει ηθικά. Η μητέρα μου όμως έχει κανει κατι σαν κόμμα (!) με το σόι της και της δίνει δικιο, χωρίς να τους εχω βάλει εγώ σε αυτην την ιστορία. Αυτο που σκέφτομαι είναι να επισκεφθώ ψυχολογο. Εχω προσπαθησει να της μιλησω, της έχει μιλήσει κι ο πατέρας μου, αλλά δεν βγάζουμε ακρη. Φτάσαμε πια να ζούμε σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον και δεν ξέρω, ποιον να λυπηθώ περισσότερο: εμενα ή τον πατέρα μου που τον ψέλνει όλη μέρα. Εχει φτάσει δε στο σημείο να κλαιει, να ουρλιάζει, να κανει χαρακτηρισμους και μετά απο ολα αυτα εξαγριωνεται οταν καταλαβαίνει, οτι ο σύντροφος μου γνωρίζει, τι γίνεται.
Μου λέει, οτι εκεινος χαιρεται που μαλωνω μαζι της και πως θα αποβεί εις βάρος μου ολο αυτό, γιατί κανείς δεν σε σέβεται, αν δεν υπάρχει η οικογένεια απο πισω σου, για να φοβάται και να σου φέρεται σωστά... Δεν θέλει να παντρευτώ τον σύντροφό μου, αλλά ωστόσο τον κατηγορεί που δεν έχει κάνει κουβέντα σε εκείνη για γάμο και υποστηρίζει, πως είναι τεμπέλης (ενω κάνει δυο δουλειές), επειδή δεν πάει στο εξωτερικό να εργαστεί (έτσι γενικά κι αόριστα) και πως με κοροϊδεύει και δεν θέλει οικογένεια, ενώ ακόμη κι αν παντρευτουμε, είναι σιγουρη πως θα χωρίσουμε.
Συγνώμη που σου γράφω τόσα πολλά, αλλά ήθελα να έχεις σαφή εικόνα... Και συγνώμη για τους τόνους - γραφω από το κινητό. Ελπίζω να μου απαντήσεις...
-Χαμένη στη μετάφραση
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η μητέρα σου δεν θα ικανοποιηθεί αν γίνεις ορκωτός λογιστής. Δεν θα ικανοποιηθεί ακόμα κι αν γίνεις διευθύντρια του ΔΝΤ και παντρευτείς, κάνεις δύο παιδιά, παρατήσεις τον άντρα σου και μείνεις για πάντα στο δωμάτιο της να κοιμάσαι δίπλα της και να την υπηρετείς. Είναι πολύ σημαντικό για την ψυχική σου υγεία να το καταλάβεις αυτό. Η μητέρα σου δεν θέλει μόνο να κάνεις αυτά που θέλει να κάνεις. Θέλει κάτι που δεν γίνεται. Να μπει μέσα στο κεφάλι σου και να ξαναζήσει την ζωή της από την αρχή. Προσπαθεί να μετενσαρκωθεί μέσα από σένα. Τον εαυτό της σκέφτεται, και μόνο αυτόν, και μάλλον δεν το καταλαβαίνει. Γι'αυτό σταμάτα να αναρωτιέσαι τι να κάνεις, γιατί έτσι της επιτρέπεις να σου ρουφάει την ενέργεια. Δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα για να την κάνεις ζάφτι. Θα είναι έτσι, και θα γίνεται όλο και χειρότερα.
Ζήσε τη ζωή σου όπως θέλεις και κράτα τη μητέρα σου σε απόσταση. Όσο γίνεται. Όσο δύσκολο και αν είναι. Πήγαινε σε ψυχολόγο γιατί νομίζω ότι αυτά που σου λέω σου φαίνονται απλώς σκληρά και δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ο μόνος τρόπος για να μην σου καταστρέψει τη ζωή (και το εννοώ).
__________________
3.
Πώς συμβιβάζεται κανείς με το γεγονός ότι οι γονείς του τον θεωρούν αποτυχημένο σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και όνειρα; Ειμαι 40 ετων και δεν έκανα τίποτα από όσα θεωρούσαν επιτυχία οι γονείς μου δηλαδή δεν τέλειωσα μία καλή, σύμφωνα παντα με τα δικα τους δεδομένα σχολή στο πανεπιστήμιο, δεν έχω την σουπερ δουλειά με τον σούπερ μισθό και το κυριοτερο δεν παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδια, κατι που ποτε δεν με απασχολησε. Αντιθετα, εχω μία αδιαφορη χωρις προοπτικες δουλεια αλλα που μου παρέχει ενα μισθο παραπανω απο τους μισθους πεινας που δινουν σημερα και μετα απο αρκετες δυσκολιες, ασχολουμαι επιτελους παραλληλα με ενα καλλιτεχνικό επαγγελμα που πάντοτε ονειρευομουν και οπως μου λενε άνθρωποι καταξιωμένοι στον χωρο, εχω προοπτικες και ταλεντο. Δεν αποφερει χρηματα αυτο βεβαια στην Ελλαδα, οι περισσοτεροι ακομα και φτασμενοι έχουν και κάποιο αλλο μέσο βιοπορισμου, και ειναι κατι που οι δικοι μου δεν μπορουν με τιποτα να καταλαβουν. Πως να τους πεισω οτι αυτο εστω το λιγο προς το παρον που εχω καταφερει ειναι πολυ σημαντικο και δεν μπορουν να το κανουν ολοι; Πως να τους αποδειξω οτι εγω μονο αποτυχημενη δεν νιωθω; Ξερω ότι δεν μπορω να τους αλλάξω τα μυαλά αλλά βλέπω γυρω μου γονεις να ειναι περηφανοι για τα παιδια τους για οτιδηποτε κι αν κανουν και καμιά φορα με πιανει ενα παραπονο. Θα ήθελα εστω να σταματησω να δινω τοση σημασια στη γνώμη τους. Αλλά γίνεται; Ειναι πολύ σκληρό εσύ να νιώθεις ότι ξεπερασες τοσα εμποδια και έκανες το όνειρο σου πραγματικοτητα, ανθρωποι σημαντικοί να σου λένε μπράβο και οι ανθρωποι που σε μεγαλωσαν να σε θεωρουν αποτυχημενο και ότι έκανες μία τρυπα στο νερό.
-Μαρίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Διάβασες την προηγούμενη ερώτηση; Δεν μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν, γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Άλλο προσπαθούν να πετύχουν. Ούτε οι γονείς που βλέπεις να είναι περήφανοι για οτιδήποτε κάνουν είναι ιδανικοί γονείς. Μη νομίζεις ότι και αυτό δίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Οι ιδανικοί γονείς είναι τόσο συχνοί όσο και οι ιδανικοί άνθρωποι. Είσαι σαράντα χρονών – είναι ώρα (δηλαδή, έχει περάσει η ώρα) να αποδομήσεις τους γονείς σου και να τους δεις για αυτό που είναι, και να σταματήσεις να περιμένεις να σου πουν «μπράβο», όπως ήθελες όταν ήσουν παιδί και έκανες τσουλήθρα. Δεν σε αποπαίρνω με αυτό που γράφω. Όλοι μας μέσα είμαστε παιδιά που θέλουμε το μπράβο όπως τότε. Όμως αυτή είναι η ζωή, ναι, είναι σκληρή. Πρέπει να το φιλοσοφήσεις και να σταματήσεις να αντλείς ευχαρίστηση από τη μαμά και τον μπαμπά. Στρέψου στην ευχαρίστηση που παίρνεις από τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι μπορείς να καταφέρεις.
__________________
4.
Καλησπέρα αγαπητή Αμπα!
Σε διαβάζω εδώ και αρκετό καιρό και συμφωνώ σε αρκετά από αυτά που γράφεις.
Είμαι 24 και δεν έχω κάνει καμιά σχέση ακόμα και όχι επειδή δεν θέλω, αλλά οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω είναι είτε σαχλοί μέχρι αηδίας (το τι είδους "πεσίματα" έχω φάει, δε λέγεται), είτε σκέφτονται μόνο το κρεβάτι. Εγώ είμαι παρθένα (ναι, υπάρχουμε εκεί έξω) και δεν θέλω να πάω με τον οποιονδήποτε, απλά για να μην έχω την "ταμπέλα".
Δεν έχω θέμα με αυτό, αν και δεν είναι κάτι που το διατυμπανίζω, γιατί δεν θεωρώ ότι με χαρακτηρίζει σαν άτομο.
Ας περάσω στο προκείμενο τώρα: από τη μία δεν νομίζω ότι έχω κάτι στραβό, αλλά από την άλλη κάτι θα πρέπει να υπάρχει.
Στις παρέες μου περνάνε καλά μαζί μου και γενικά τους περισσότερους ανεξαρτήτως φύλου τους κερδίζει ο χαρακτήρας μου και το χιούμορ μου.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη συνοχή σ'αυτά που σου γράφω, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα: όλοι με βλέπουν καλή ως φίλη και ως παρέα μόνο.
Και αναρωτιέμαι: φταίει η εμφάνιση μου, που είμαι κάπως χαριτωμένη, αλλά με αρκετά παραπανίσια κιλά(που συνήθως δεν έχω θέμα με αυτό);
Φταίω εγώ, που έχω χιούμορ και αυτοσαρκασμό και δεν βγάζω τίποτα το ερωτικό στους άλλους;
Είμαι απλά άτυχη ή πολύ επιλεκτική;
-Στραβά αρμενίζουμε
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν εσύ δεν έχεις ιδέα για το τι συμβαίνει, εγώ έχω ακόμη λιγότερη. Δεν μπορώ να κάνω την παραμικρή υπόθεση. Όταν όμως έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους, ειδικά όταν δεν ξέρουμε καν ποια είναι αυτή η συμπεριφορά, αν μας λείπει εντελώς η ικανότητα να δούμε τον εαυτό μας και να τον καταλάβουμε, η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος.
Για την έλλειψη σαφούς εικόνας σε παραπέμπω στο «με βλέπουν καλή ως φίλη και ως παρέα μόνο» και παραπάνω γράφεις «το τι είδους πεσίματα έχω φάει δεν λέγεται».
__________________
5.
Αγαπητή α,μπα καλησπέρα!
Είμαι 29 ετών και εδώ και 3 χρόνια έχω μια σχέση με ένα παιδί 32 ετών. Εγώ μένω με τους γονείς μου και εκείνος με τη μητέρα του (μοναχογιός, ο πατέρας απεβίωσε εδώ και χρόνια). Έτσι λοιπόν έχουν μια πολλή δεμένη και ιδιαίτερη σχέση. Στους 6 μήνες με γνώρισε στη μητέρα του καθώς πήγαινα κάποια σκ και κοιμόμουνα σπίτι του όπου το τελευταίο 1,5 χρόνο γίνεται κάθε ΠΣΚ. Έχει ξεχωριστό χώρο από το υπόλοιπο σπίτι και έτσι δε χρειάζεται να έρχομαι σε συνεχή επικοινωνία μαζί της. Όμως η κουζίνα είναι κοινή οπότε όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε κάτι αναγκαστικά πρέπει να πάω στο χώρο της. Γενικά μου συμπεριφέρεται καλά αλλά εγώ νιώθω ότι δε με συμπαθεί ιδιαίτερα και βασικά δεν είμαι αυτό που θέλει για το γιο της (Με μεταπτυχιακά, 5 ξένες γλώσσες, μισθός 5.000€ και τέτοια.. ξέρεις), δε μου έχει πει κάτι αλλά από συζητήσεις που έχουμε κάνει αυτά είναι τα πρότυπά της. Το πρόβλημά μου λοιπόν είναι ότι ενώ με το αγόρι μου νιώθω υπέροχα θα ήθελα να πηγαίναμε παρακάτω τη σχέση μας, να μέναμε κανονικά μαζί και όχι να πηγαινω-έρχομαι σαν τον τσιγγάνο πότε εδώ και πότε εκεί. Του έχω κάνει κάποιες συζητήσεις και μου έχει πει ότι αν θέλω μπορώ να πάω να μείνω εκεί αλλά όπως είμαστε τώρα χωρίς να αλλάξει κάτι, το σπίτι είναι δικό του και είναι χαζό λέει να δίνει ενοίκιο για άλλο σπίτι. Το πρόβλημα είναι ότι το σπίτι είναι και της μάνας του και εγώ θα νιώθω πάντα ξένη. Δε θα μπορώ να κουνήσω το ποτήρι που λέει ο λόγος να του αλλάξω θέση. Του έκανα μια νύξη να διαμορφώσουμε το δικό του χώρο να το κάνουμε λίγο πιο ανεξάρτητο ώστε να μη χρειάζεται να είμαστε κοινά με το χώρο της μάνας του αλλά δεν τον βλέπω πρόθυμο. Έκανα ένα πείραμα για 3 βδομάδες και πήγα να μείνω μαζί του να δω αν αντέχω αυτή τη κατάσταση αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Διότι δεν είναι και καμιά εύκολη γυναίκα, έχει άποψη για όλα και ανακατεύεται στα πάντα. Πόσο να κάνεις υπομονή και να μη μιλάς. Δώσε μου μια συμβουλή πως να χειριστώ τη κατάσταση ώστε να μπορέσω να μείνω με το αγόρι μου αλλά να μην έχω και τη μάνα του στα πόδια μου όλη την ώρα. Φοβάμαι μην τον επηρεάζει τόσο πολύ και αν δε με θέλει για κοπέλα και μέλλουσα νύφη του γιου της θα μας βάλει να χωρίσουμε.
-Η πεθεροκαμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πάμε όλοι μαζί, για άλλη μια φορά.
Το πρόβλημα δεν το έχεις με την πεθερά, το έχεις με τον άντρα.
Είναι σχεδόν κωμικό πώς μεταφέρεις το πρόβλημα αλλού για να μην δεις αυτό που έχεις. Έχεις πει στον άντρα να μετακομίσετε – σου είπε όχι. Έχεις πει στον άντρα να διαμορφώσετε τον χώρο έτσι ώστε να είσαστε ανεξάρτητοι – σου είπε όχι. Το μόνο που θεωρεί λογικό είναι να πας εκεί και να ζείτε οι τρεις σας για όσο ζει η μαμά του, δηλαδή, με άλλα λόγια, του φαίνεται πολύ καλή ιδέα να ζει για πάντα με τη μαμά του. Και νομίζεις ότι το πρόβλημα το έχεις με αυτή; Όλα δικές του επιλογές είναι. Κανείς δεν τον αναγκάζει να θέλει αυτά που θέλει. Πραγματικά, αυτό θέλει. Να ζει με τη μητέρα του, ώστε να τον υπηρετεί και να τον ελέγχει, και η γυναίκα που θα μπει στο σπίτι θα είναι στη δική της υπηρεσία, μέχρι αυτή να αποσυρθεί και αυτή η γυναίκα να πάρει τη θέση της. Αν δεν σου αρέσει αυτή η προοπτική, βρίσκεσαι σε λάθος σπίτι.
__________________
6.
Λένα γεια σου.
Διαβάζω συχνά να προτείνεις βιβλία και δεν θα σου κρύψω την αλήθεια ότι χτες σε συζητούσαμε με μια φίλη και κοντέψαμε να πλακωθούμε.
Βασικά εγώ ανήκω στα άτομα που διαβάζουν βιβλία επιστημονικής φαντασίας και έχω ιδιαίτερη αγάπη προς τον Stephen King. Η φίλη μου πάλι ανήκει σε άλλη κατηγορία αισθηματικά, ιστορικά και δράμα κυρίως.
Η συζήτηση που λες μας έβγαλε σε εσένα και η φίλη μου ,μου ανέφερε πως εσύ ποτέ μα ποτέ δεν θα πρότεινες σε κάποιον να διαβάσει επιστημονική φαντασία γιατί αυτά τα βιβλία δεν σου δίνουν κάτι. Εγώ φυσικά υποστήριξα το αντίθετο. Πως πιθανότατα να τα πρότεινες, αφού κάποια από αυτά δίνουν ένα νόημα και μαθήματα σε κάποια πράγματα όπως πχ το νόημα/μάθημα ενός από τα πιο γνωστά βιβλία του King,η Carrie που έχει γίνει και ταινία και περνάει πολλά, όπως το που μπορεί να σε φτάσει η υπερβολική θρησκοληψία και το μπούλινγκ στα σχολεία απλά με μια πιο φανταστική/τρομακτική ματιά.
Και καταλήγω στην ερώτηση-εις.
Διαβάζεις επιστημονική φαντασία ή όχι; Ποια η άποψη σου γι'αυτό το είδος; Και αν τελικά διαβάζεις, θες να προτείνεις κανένα βιβλίο αυτού του είδους που σου άρεσε πάρα πολύ;
-Φαντασία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εννοείται πως διαβάζω, και είναι ένα πολύ παρεξηγημένο είδος (τα «αισθηματικά» δηλαδή τι είναι;). Έχω διαβάσει πολλά του Στίβεν Κινγκ και μερικά από αυτά είναι αγαπημένα μου. Το τελευταίο που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το 11/22/63, φοβερό βιβλίο. Μου άρεσε και αρκετά η συνέχεια του Shining, το Doctor Sleep, αν όσο προχωρούσε τόσο χειρότερο γινόταν.
Τα βιβλία είναι ιστορίες, και υπάρχουν ωραίες και αποτυχημένες ιστορίες, ωραία ή άσχημα γραμμένες, και μπορούν να έχουν πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης ή όχι, ανάλογα με τις προθέσεις ή την ικανότητα του συγγραφέα. Οι κατηγορίες είναι για τους δημοσιογράφους και το μάρκετινγκ. Είναι σχεδόν κρίμα που υπάρχει η κατηγορία φαντασίας, γιατί αυτόματα μερικά βιβλία στιγματίζονται ως ανούσια, κάτι πολύ επιφανειακό. Όπως σε όλες τις κατηγορίες, υπάρχουν μέτρια, κακά, και μερικά αριστουργήματα. Αλίμονο αν μας ξεφύγει ο Φίλιπ Ντικ, θα έχουμε χάσει πάρα πολλά από την αναγνωστική απόλαυση μιας ζωής.
_________________
7.
Αγαπητή Α, μπά, είμαι στα 45 μου . Με τον άντρα μου βρεθήκαμε στα 38 μας και παντρευτήκαμε ενα χρόνο αργότερα. Παρα τις προσπάθειες εξωσωματικής δεν εχουμε κάνει παιδί. Εχουμε και οι δυο δουλειά, καταφέρνουμε στη σχέση μας να είμαστε καλύτερα από την περίοδο που γνωριστήκαμε, έχουμε καλές υποστηρικτικές οικογένειες καταγωγής με αρμονικές σχέσεις. Παιδί δεν έχουμε. Κοιτάω προς το μελλον και καταλαβαίνω οτι ισως ποτέ να μη τα καταφέρουμε (σκέφτομαι να επιχειρήσω μία τελευταία εξωσωματική, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να αποδεχθώ την προοπτική του να μείνουμε χωρίς παιδί). Ειμαι σε μια περίοδο που σκέφτομαι , που προσπαθω να φανταστώ μια ζωή χωρίς παιδί. Θρηνώ και αποχαιρετώ αυτο το παιδί. Χρειάζομαι βοήθεια σε αυτό. Οποιαδήποτε σκέψη σε μια κατάσταση σαν αυτή τη δική μου θα με βοηθούσε. Βοηθείστε με να οπτικοποιήσω μια ικανοποιητική ζωή για μένα χωρίς παιδί , ενώ μεγαλώνω. Κάποιος θα έχει περάσει αυτο που περναω εγώ , ισως το παραδειγμα του με εμπνευσει . Χρειάζομαι έμπνευση. Φίλοι μου βοηθείστε .
-Lemonita45
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι πολύ πιο κοινό αυτό που περιγράφεις από όσο φαντάζεσαι. Ελπίζω να μας γράψουν αναγνώστριες στα σχόλια. Καταλαβαίνω ότι χρειάζεσαι παραδείγματα για να εμπνευστείς, όπως λες, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει συνταγή επιτυχίας σε κάτι τέτοιο. Ο καθένας έχει άλλο οικοδόμημα μέσα του, και αλλιώς ξέρει να το συμπληρώνει. Δεν ξέρω αν απευθύνεσαι στο πλέον κατάλληλο μέρος, μάλλον θα υπάρχουν φόρουμ για πιο άμεση συζήτηση.
Ένα παιδί σου ανοίγει πόρτες, αλλά κάποιες σου τις κλείνει. Δυσκολεύεσαι να το οπτικοποιήσεις όχι επειδή δεν γίνεται επειδή υπάρχει δικτατορία απόκτησης παιδιού παντού γύρω μας και η κοινωνία μας δεν επιτρέπει άλλη εναλλακτική. Μάλλον, δεν την θεωρεί καν εναλλακτική, την θεωρεί περίσσευμα. Σκέψου μόνο όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν παιδιά, συνειδητά και χωρίς τύψεις. Αυτοί προφανώς το έχουν οπτικοποιήσει, άρα όχι μόνο γίνεται, αλλά φυσικά και μπορεί να οδηγήσει σε μια γεμάτη, ολοκληρωμένη, πολύ καλή ζωή. Μήπως είναι καλύτερα να απευθυνθείς σε αυτούς; Όχι όσο νιώθεις την ανάγκη να θρηνήσεις, όταν νιώσεις έτοιμη.
Εννοείται να κάνεις όσες προσπάθειες ακόμα μπορείς, και όσο θέλεις, και να μην ξεχάσεις μέσα σε όλα αυτά ότι δεν είσαι μόνη σου σε αυτό: έχεις τον άντρα σου, και αυτή η σχέση όταν είναι στενή και πετυχημένη, μπορεί να χαρίσει αμέτρητο βάθος επικοινωνίας και σύνδεσης. Πρόσεχε να μην την παραμελείς. Προσπαθήστε να συντηρήσετε και στιγμές γέλιου και κεφιού, όχι μόνο σοβαρής ενδοσκόπησης.
σχόλια