Η φυλή των «Και τι με νοιάζει εμένα; Αφού εγώ δεν έχω...»

Η φυλή των «Και τι με νοιάζει εμένα; Αφού εγώ δεν έχω...» Facebook Twitter
Φωτ.: Επαναλειτουργία του Χρηματιστηρίου έπειτα από πέντε εβδομάδες αναστολής, Αθήνα στις 3 Αυγούστου 2015. / Alexandros Michailidis / SOOC
98

Ξεκινούν απ' τον αλτρουισμό, όμως καταλήγουν στον εγωισμό. Είναι βέβαια προτιμότεροι απ' την άλλη φυλή για την οποία έχω γράψει, τους «Εγώ έχω δουλίτσα και κάποια λεφτά, χέστηκα για τους άλλους», όμως δυστυχώς οι «Και τι με νοιάζει εμένα...» είναι αυτοί που επηρέασαν πιο πολύ τις πρόσφατες εξελίξεις, ενώ τις απόψεις τους φαίνεται πως ενστερνίστηκε και η (τουλάχιστον) μισή κυβέρνηση. Δεν γενικεύω και ούτε μιλάω για ΟΛΟΥΣ όσους δεν έχουν λεφτά ή δουλειά. Είναι λίγοι, ευτυχώς, οι πολίτες που ζητούν να γίνουν όλα πουτάνα εξαιτίας εγωιστικής χαιρεκακίας. Oι περισσότεροι το κάνουν λόγω απόγνωσης - και δεν μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει για αυτό (δεν μιλώ γι' αυτούς προφανώς!)

 

Τώρα που άνοιξε το Χρηματιστήριο, μετά από πέντε εβδομάδες αναγκαστικής αργίας, είχαμε την αναμενόμενη κατάρρευση και τα αναμενόμενα καλαμπούρια. Δεν έχω μετοχές, αλλά δεν με άφησε αδιάφορο η είδηση. Μαζί και διάφορες παρόμοιες σημερινές: πχ. "Σφαγή στην αγορά από τα capital controls με πτώση του τζίρου ως 70%" ή "Τεράστια η πτώση του τζίρου στο λιανεμπόριο - Αβέβαιη η επιβίωση πολλών επιχειρήσεων ακόμη και τον επόμενο μήνα" ή "IOBE: Το οικονομικό "τσουνάμι" του Ιουλίου έπληξε όλη την Ελλάδα" ή τέλος: "ΕΣΕΕ: Το bank run έγινε business run- 60.000 επιχειρήσεις καλοβλέπουν τη Βουλγαρία". 

 

Οι αγορές που θα χόρευαν στους ρυθμούς μας, τελικά μας χορεύουν στο ταψί και η οικονομία χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Πάλι εμείς θα πληρώσουμε φυσικά, όμως υπάρχει και αυτή η μερίδα (επίτηδες χρησιμοποίησα το απαίσιο και λαϊφσταϊλίστικο φυλή) ανθρώπων που συνεχίζει να βλέπει κοντόφθαλμα τα πράγματα, επειδή δεν την επηρεάζουν ακόμα ή/και άμεσα. 

 

Η φυλή των «Και τι με νοιάζει εμένα; Αφού εγώ δεν έχω...» εκκινεί από καλοπροαίρετη βάση. Πιστεύει ότι λύση δεν είναι τα πασαλείμματα και πως πρέπει να βοηθηθούν οι πιο αδύναμοι. Όμως κάπου το χάνουν στο δρόμο...

 

Τους θυμάμαι την ημέρα που η κυβέρνηση έκλεισε τις τράπεζες. Ήταν παντού και σχολίαζαν δηκτικά «Και τι μας νοιάζει; Σάμπως έχουμε λεφτά;», αδιαφορώντας προφανώς για όσους μπορεί να είχαν ακόμη, έστω και λίγα και αγνοώντας τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες αυτής της πράξης στην τσέπη όλων - ακόμα κι αυτών που δεν είχαν καταθέσεις. Αργότερα με την ανακοίνωση του ορίου των 60 ευρώ χλεύαζαν επειδή «εμείς δεν έχουμε 60 ευρώ στην τράπεζα, τι μας νοιάζει;»

 

Το αφήγημα της κρίσης στο μυαλό πολλών πήγαινε ως εξής: Κανένας δεν έχει ούτε ένα ευρώ, όλοι είναι άνεργοι, οι μισοί αυτοκτονούν. Βάση αυτών των άκυρων συλλογισμών κατέληγαν ότι δεν πειράζει, ας γίνουν πουτάνα όλα, άλλωστε δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα μιας και ήδη είμαστε στον πάτο του βαρελιού. Έλα που έκαναν λάθος! Οι άνεργοι είναι πολλοί, αλλά οι περισσότεροι εργάζονταν. Αυτοί που δεν είχαν ούτε ένα ευρώ σε τράπεζα ήταν πολλοί, αλλά οι περισσότεροι είχαν και συνεχίζουν να βγάζουν κάθε μέρα λεφτά απ' τα ΑΤΜ (πολλοί τα έχουν κρυμμένα αλλού). Κι όσο για το ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, ελπίζω να μην χρειαστεί να δουν πόσο λάθος έκαναν. 

 

Η φυλή των «Και τι με νοιάζει εμένα; Αφού εγώ δεν έχω...» εκκινεί από καλοπροαίρετη βάση. Πιστεύει ότι λύση δεν είναι τα πασαλείμματα και πως πρέπει να βοηθηθούν οι πιο αδύναμοι. Μέχρι να εξαλειφθούν όμως οι άνεργοι, αδιαφορούν για όσους έχουν δουλειά, και μέχρι να βοηθηθούν οι πιο φτωχοί (σ' αυτήν την κατηγορία βάζουν τους εαυτούς τους, πολλές φορές λανθασμένα) υποστηρίζουν πως κανείς δεν αξίζει να έχει λεφτά.

 

Μπορεί ο αλτρουισμός να γίνεται εγωισμός (μασκαρεμένος με μια ζαμανφού αξιοπρέπεια) όμως στο τέλος η προσγείωση δεν αποκλείεται να είναι απότομη. Και οριστική.

 

 

Τον παρακάτω υποθετικό (αλλά τόσο αληθινό) διάλογο τον διάβασα στα σχόλια της LIFO Official:

 

- Κλειστές οι τράπεζες...

- Τι με νοιάζει;... Δεν έχω καταθέσεις...

- Βουτιά στο Χρηματιστήριο...
- Τι με νοιάζει;... Δεν έχω μετοχές...

- Προβλήματα στις επιχειρήσεις...

- Τι με νοιάζει;... Δεν έχω επιχείρηση...

- Τεράστια αβεβαιότητα στην αγορά...

- Τι με νοιάζει;... Δεν έχω συναλλαγές...

- Και τι σε νοιάζει, δηλαδή;...

- Θέλω, απλά, να βρω μια δουλίτσα...
- Δουλίτσα;... Χοχοχοχοχο!!! Καλαμπουρτζή!

 

 

*Διαβάστε επίσης: Η φυλή αυτών που «φωνάζουν λυσσαλέα για να μη διαρραγεί το comfort zone τους»

 

 

98

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
Γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα σου, οι πιθανότητα η φωτιά να φτάσει και σε εσένα είναι μεγαλύτερη από το να σβήσει μόνη της... Εξ' ου και η νοοτροπία και των μεν και των δε... Δυστυχώς, μετά από τόση ιστορία, οι Έλληνες ακόμα δε μάθαμε να λειτουργούμε συλλογικά και εξακολουθούμε σα λαός να κοιτάει ο καθένας το συμφέρον του... Και φυσικά μεσοπρόθεσμα πάντα και ποτέ μακροπρόθεσμα... Για αυτό και φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ξεφύγουμε ποτέ από το φαύλο κύκλο, που μόνοι μας βάλαμε τον εαυτό μας...
"εξακολουθούμε σα λαός να κοιτάει ο καθένας το συμφέρον του... "Ακριβως αυτο, ειναι φαυλος κυκλος. Γιατι, ποσο νοιαστηκαν αυτοι που εχουν σημερα καποια χρηματα για τους "πουτανα ολα" οταν εχαναν τα παντα; Δεν υπαρχουν φυλες, ολα ειναι οψεις του νομισματος "κοιταω την παρτη μου".
Οχι, αλλα με το ιδιο σκεπτικο, γιατι να νοιαστουν αυτοι που τα εχασαν ολα για αυτους που τα χανουν τωρα; Δε νοιαζεται κανεις για κανενα, αυτο λεω, και αλλη μια αποδειξη ειναι η ερωτηση σου. Αν αναγνωριζεις τον εαυτο σου σε αυτα που λεω, λογικο ειναι να ενοχληθεις.
14:17, δεν είναι θέμα νοιαξίματος για τους άλλους, αυτό είναι που δεν γίνεται κατανοητό,. Αυτοί που τα έχασαν όλα δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να δημιουργήσουν ευκαιρίες για νέες δουλειές για το σύνολο. Επιθυμώντας όμως να χάσουν κι οι υπόλοιποι (που μπορούν ακόμα να δημιουργήσουν αξία) σημαίνει ότι υποθηκεύουν και το δικό τους μέλλον...για πάντα! Είναι σαν να πυροβολείς τα πόδια σου. Εκτός αν είσαι οπαδός των λαϊκών δημοκρατιών.
Δηλαδη η φυσικη και αποδεκτη αντιδραση καποιου που εχασε το σπιτι του ή η δουλεια του πχ. ειναι να ευχεται να πανε ολα καλα στην εταιρια που τον απελυσε για να μπορεσει να εχει τη δυνατοτητα να τον ξαναπροσλαβει με τα μισα λεφτα - κι αν του αρεσει! Ή να ευχεται να ανοιγουν νεες επιχειρησεις που προσφερουν μπολικη κακοπληρωμενη ημιαπασχοληση καλυμμενες κιολας απο το νομο. Οκ, κουνηστε το κεφαλι σας μερικοι.Υπαρχει μισος στην κοινωνια. Και δεν περιμενω απο καποιον που εχασε τα παντα να φανει ανωτερος και ψυχραιμος, οταν βλεπει το ιδιο το κρατος να υπονομευει το μελλον του.
Mα 14:17 αν κυλάει η οικονομία καλά και το επιχειρείν έχει τα περιθώρια δεν είναι μ@λάκας ο εργοδότης να δίνει μισθούς πείνας και να μην παράγει ο εργαζόμενος αξία. Αυτά γινονται μόνο όταν ή ο εργοδότης πιέζεται από έξωθεν συνθηκες (καλή ώρα τώρα .....που του ζητούν φόρο αλληλεγγύης αναδρομικά από το 2013, ΚΙ ΑΣ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΣΕ ΗΔΗ< έχει ΚΙ ΑΛΛΟ!!!, φόρο μισθωτών υπηρεσιών, ταμεία δικά του και των εργαζομένων πριν λήξει ο μήνας, ΦΠΑ που προπληρώνεται αλλιώς αυτόφωτο εισπράξει δεν εισπράξει τα τιμολόγια που εξέδωσε, συν φόρο επί των συνολικών κερδών που ΘΑ έχει -υποτίθεται, και ποιός το υπολογίζει- για τον επόμενο χρόνο!!! Καταλήγει ο εργοδότης να ταϊζει το παιδάκι του τοστ το βράδυ για να συνεχίσει να έχει μικρομάγαζο). Ή σε συνθήκες άκρατου καπιταλισμού, που νομίζω συμφωνούμε η Ελλάδα δεν είχε. Όσο μίσος έχει ο εργάτης, τόσο μίσος έχει και το αφεντικό που το κράτος του παίζει τον νταβατζή, ξέρεις. Απλά φαινόμαστε πιο "ευαίσθητοι" και "ρομαντικοί" άμα κοιτάμε μόνο το πρώτο.
Ακριβώς αυτό είναι και εμένα το πρόβλημά μου με τα άτομα που έχουν αυτή την "πουτάνα όλα" άποψη.Πραγματικά δεν μπορώ να υποστηρίξω ανθρώπους με απόψεις που συμπίπτουν με το "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
Eγώ δεν έχω λεφτά και δε με νοιάζει, όσοι κλέβανε όλα αυτά τα χρόνια και πλουτισαν καλά να πάθουν, ας πρόσεχαν και ας μην ήταν τόσο λαμόγια να τους νοιάζει μόνο το ατομικό συμφέρον τους. Τώρα κουπόνια, όλοι ίσοι επιτέλους
Ας μου συγχωρεθεί η γενίκευση, βασίζεται σε παρατηρήσεις στο περιβάλλον μου επί 5 και πλέον έτη:Όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι άνεργοι ή στριμωγμένοι οικονομικά άνθρωποι που γνωρίζω επιζητούν την ανοικοδόμηση, όχι την καταστροφή.Κατά 99,9%, όσοι κλαίγονται για τα λαμόγια και αποζητούν την πλήρη κατάρρευση των πάντων για να ικαποιηθούν είναι αυτοί που ήθελαν να γίνουν λαμόγια και απλώς ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ. Και τώρα ζηλεύουν. Γιατί χάθηκε το λαμογιο-μέλλον που ονειρεύονταν.
Eλάχιστοι πλούτισαν με το σπαθί τους, οι περισσότεροι νεόπλουτοι πλούτισαν με λαμογιές δεν κόβαν αποδείξεις, εκμεταλλεύονταν το προσωπικό και κάνανε απάτες με ΕΣΠΑ και άλλα κονδύλια (πχ υπερκοστολογήσεις). Λες και δεν τα ξέρουμε, μεχρι και οι γιατροί μέσα στο φακελάκι και στις λαμογιές με τα βιβλιάρια και τις φαρμακευτικές ήταν... Όταν σε νοιάζει μόνο το ατομικό συμφέρον οδηγήσε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή!
Χαχαχα Ominous Clouds, μου θυμίζεις την πιο πλούσια γυναίκα της Αυστραλίας, αυτή ντε που τα κληρονόμησε όλα από τον πατέρα της, και θεωρεί τεμπέλη όποιον δεν είναι πάμπλουτος. Αν δεν είσαι κι εσύ πάμπλουτος λοιπόν λυπάμαι που θα στο πω αλλά είσαι ένας άχρηστος αρχιτεμπέλαρος.
Τrollolo,θα στο χαλάσω αλλά οι άνθρωποι που κληρονομούν περιουσίες χρειάζεται να δουλέψουν. Και μάλιστα αρκετά σκληρά. Ναι, ναι, μην κουνάς το κεφάλι σου με δυσπιστία. Το να κάθεσαι εσύ ο πλούσιος πχ. όλη μέρα στην πισίνα και να κατεβάζεις cocktails και ναρκωτικά και να τα χαλάς όλα στις γκόμενες και στα αυτοκίνητα είναι η συνταγή για να πάψεις να είσαι πλούσιος, ιδιαίτερα όταν η φορολογία για τον πλούτο που κληρονόμησες είναι ιδιαίτερα σκληρή και συνεχίζει να 'τρέχει" (τουλάχιστον αν δεν είσαι μαφιόζος). Γι'αυτό και πολλές περιουσίες "ξεκοκκαλίστηκαν" και οι πάμπλουτοι χρεώθηκαν κι από πάνω και έχουν γελοιοποιηθεί.Αντίθετα υπάρχουν περιπτώσεις ανθρωπων που κληρονόμησαν και παρ'όλα αυτά διατήρησαν τα κεκτημένα, τα αυγάτισαν με προσωπική φροντίδα, κόπο και εγκράτεια, κληροδότησαν τα παιδιά τους και επιτέλεσαν και κοινωνικό ρόλο βοηθώντας άλλον κόσμο. Τίποτα σε αυτήν την ζωή δεν χαρίζεται. ΤΙΠΟΤΑ. Αν αυτό νομίζατε για να δικαιολογήσετε την ζήλια και την μιζέρια που διατρέχει ανάλογα σχόλια, λυπάμαι, είναι μια χίμαιρα.
Ανώριμε23,πώς στα 23 έχεις βγάλει το συμπέρασμα ότι "ελάχιστοι πλούσιοι πλούτισαν με το σπαθί τους";Πότε πρόλαβες να συσσωρεύσεις τόση εμπειρία ζωής; Δεν είναι αλλαζονία της νιότης αυτό; Kαι το ακόμη σημαντικότερο, δεν είναι αυτή η πεποίθηση η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της μεταπολίτευσης, ότι σας έμαθαν ότι πλουτίζει κανείς μόνο με λαμογιές κι όχι με καινουργιες, φρέσκιες ιδέες και σκληρή δουλειά κι ευθύνη; Δεν είναι να απορείς που η χώρα είναι πάτος στην καινοτομία κι όλες οι επιχειρήσεις που ανοίγουν είναι καφε-μπαρ και σουβλατζίδικα!! Πώς να πάει μπροστά ο τόπος....
Ναι ξέρεις κάτι ανώριμε...ούτε κι εγω έχω. Παρόλα αυτά θα ντρεπόμουν να σκέφτομαι έτσι. Αν δεν έχεις γνωρίσει τίμιους ανθρωπους στη ζωή σου που δούλευαν σαν τα σκυλιά και αυτή τη στιγμή αγωνιούν να μη χαθούν τα πολλά/λίγα/ΟΣΑ λεφτά τους εισαι πολύ άτυχος. Γιατί όσο και αν ορισμένοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν υπάρχει και αυτή η κατηγορία και δεν ειναι καθόλου κατάπτυστη επειδή δεν εξαθλιώθηκε τα 5 πρώτα χρόνια της κρίσης (γιατί να σαι βέβαιος πως έρχονται κι άλλα). Επειδή εγώ και εσύ μπορεί να μην έχουμε μια, δε μας κάνει καλύτερους το να ευχόμαστε να έρθουν ολοι στη θέση μας και χειρότερα απο μάς.
Καλέ ποια δυσπιστία; Δε ξέρω εγώ πόσο δουλεύουν οι κληρονόμοι; Να, πάρε παράδειγμα την Paris Hilton και την Kim(την Kardashian ντε). Ξέρεις πόση δουλειά χρειάζεται να προσλάβεις άλλους να σου κάνουν όλες τις δουλειές κι εσύ να τρέχεις από γκαλά σε γκαλά; Είναι να μη σου τύχει...
Eφόσον δεν κατανοείς ότι αυτό που κανουν οι κυρίες Hilton και Kardashian είναι δουλειά (που την επιτελούν μάλιστα επαγγελματικότατα), δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση. Κι εγώ κοροϊδεύω το αντικείμενο της δουλειάς τους, συμφωνοι,αλλά δεν αμφισβητώ ότι έχουν ανειλλημένες υποχρεώσεις και επαγγελματικά ραντεβού που δεν φαντάζεσαι. (Και μόνο μια φορά πάντως να πας σε γκαλά αρκεί για να δεις ότι δουλειά είναι, όχι διασκέδαση)
Μα σου λέω είναι κατάρα να είσαι πλούσια κληρονόμος στις μέρες μας. Τόση πίεση να δείχνεις όμορφη, τόσες πλαστικές, τόσα πάρτυ, τόσες φωτογραφίσεις, διατροφή για να μεγαλώνει ο κώλος σου και να σε κάνει διάσημη. Ξέρω, ξέρω, αφού ο παππούς Χίλτον κι ο μπαμπάς Καρντάσιαν δε δούλεψαν και τόσο, οι κληρονόμοι τους είναι αυτοί που σκοτώνονται στη δουλειά (αν δουλειά σημαίνει party all the time οπότε και πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι δουλευταράδες με αυτή τη λογική).
"Τώρα κουπόνια, όλοι ίσοι επιτέλους Πηγή: www.lifo.gr"και γιατι ρε φιλαρακι να ειμαι εγω ιση που δουλευω απο τις 7 το πρωι μεχρι τις 4μιση το απογευμα με τον καθε ενα που πινει ολη μερα καφε και γκρινιαζει για τους ατιμους βολεμενους αστους παιζοντας ταβλι? σε 5 φιλους μου "αριστερους" του κωλου, (ανεργους που ολη μερα παραπονιοντουσαν για τα αθλια οικονομικα τους) προτεινα σε περιοδο προσληψεων στο εργοστασιο που δουλευω να ερθουν και εντελως ειλικρινα υποσχεθηκα οτι εγω προσωπικα θα μεσολαβησω να τους προσλαβουμε. ξερεις τι εκαναν? με αφησαν να εκτεθω στον εργοδοτη μου και οι 3 δεν πατησαν καν τελικα (ενω σιγουρα θα ερχονταν) και οι 2 τα παρατησαν μια εβδομαδα μετα γιατι "πολλη κουραση ρε παιδι μου για 500 ευρω"...καμια ισοτητα οπως την ονειρευεσαι λοιπον! αξιοκρατια και δικαιοσυνη ΜΟΝΟ!
Μα αυτή ακριβώς είναι η λογική τους Kalliopecon. Τουλάχιστον των νέας κοπής αριστερών ή αυτοαποκαλούμενων αριστερών. Επί της ουσίας η πλειοψηφία δεν έχει κανένα ιδεολογικό στίγμα, δεν έχουν σχέση με την αριστερή φιλοσοφία πολλώ δε μάλλον με την αριστερά του παρελθόντος, με την αριστερά του "πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στα βιβλία". Αυτή η νέα γενιά "αριστερών" είναι ένας γκροτέσκος, διαστρεβλωμένος αχταρμάς, που έχει καλύψει με ένα πέπλο δήθεν ιδεολογίας, την τεμπελιά, την ανεπάρκεια, την αδυναμία. Γιατί νομίζεις ότι οι περισσότεροι χειροκρότησαν την αποστροφή του ανεκδιήγητου Μπαλτά περί δαιμονοποίησης της αριστείας? Δεν τους αρέσει η αξιοκρατία, δεν τους αρέσει η κανονικότητα, δεν τους αρέσει η ομαλότητα, η πειθαρχία. Γιατί ξέρουν ότι σε συνθήκες τέτοιες θα φανεί πέραν πάσης αμφιβολίας η ανεπάρκειά τους. Ξέρουν ότι θα καταταγούν τελευταίοι, στον πάτο. Έχουν δαιμονοποιήσει και κατηγορούν την φιλοδοξία, την δημιουργικότητα, την επιχειρηματικότητα, όχι γιατί είναι ιδεολογικά αντίθετοι (οι περισσότεροι είναι αδιάβαστοι, παντελώς αμόρφωτοι, μαθητές του τελευταίου θρανίου και της κοπάνας. Σκέψου ότι πιστεύουν ότι ενδεχόμενη μετάβαση στη δραχμή ή ακόμα και χρεωκοπία της χώρας, θα εξομοιώσει τους πάντες οικονομικά! Τόση άγνοια!), αλλά γιατί είναι ανίκανοι ακόμα και να καταλάβουν τις έννοιες. Αλλά όμως, παρόλα αυτά, θεωρούν ότι έχουν κάποιο εξ'ορισμού δικαίωμα να απολαμβάνουν μια ζωή με τις ίδιες ανέσεις, με τις ίδιες απολαύσεις, με όσους αγωνίστηκαν για να τις έχουν. Για να μη λέμε πολλά, αυτοί οι άνθρωποι, πάντα καταγέλαστοι θα είναι, πάντα θα ακολουθούν, πάντα θα είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Η ζωή θα τους προσπεράσει, θα περάσουν και δεν θα αγγίξουν. Κάποιοι εσχάτως έχουν σηκώσει κεφάλι γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια μπανανία που επιτρέπει κάθε λογής ηλιθιότητα, αλλά θα έχει μικρή διάρκεια. Θα ξαναγυρίσουν στην σπηλιά τους, να κατηγορούν πίσω από υπολογιστές την "άδικη κενωνία" και το "σύστημα που είναι ένα λούκι". Κάνε τη δουλίτσα σου εσύ και άστους να παίζουν τάβλι, να πίνουν φραπέ, με τις φιλοδοξίες τους να περιορίζονται στο αν θα πιούνε το τρίφυλλο στο σπίτι του Μπάμπη ή του Μήτσου καθώς θα συζητούν το πώς θα νικήσουν την "μηχανή".
Novel-Splendours,πολύ καίριο σχολιο! Υπάρχει όντως ένας διαχωρισμός μεταξύ παλαιάς (διωκόμενης) και μεταγενέστερης (cool) αριστεράς. Η δαιμονοποίηση της αριστείας ήταν ατόπημα κολοσσιαίου μεγέθους. Νομίζω καλό θα ήταν να διαβάσουν περί "ηρωϊκου ιδεώδους" από τον Bowra.
Πες τα βρε Αρη,!!!!Κοντευω να παρανόησω η έρμη... τον τελευταίο καιρό, έχω ακούσει αυτήν την άποψη "τι με νιάζει δεν εχω τίποτα να χασω" από τόσο κόσμοπου αναρωτιώμουν εαν τελικα τα εχω εγώ χαμένα και κατι δεν καταλαβαίνω! Μια παρανοια αδιαφορίας για το τι θα αντιμετωπίσουν οχι μονο αυτοί που εχουν ακόμη δουλειά αλλά κυρίως οσοι βρίσκονται ηδη σε πολυ δύσκολη θέση εχει καλύψει αυτη τη χώρα!!! και οι άλλοι βεβαια που ακόμη δεν εχουν μείνει δίχως ευρώ, ειναι επίσης κανονικά αναίσθητοι! Οι επιλογές τους έγιναν με βαση τον ΕΝΦΙΑ ή επειδη ανοητως πίστευαν οτι με το ΟΧΙ δεν θα ερθουν νέα μέτρα. Μερικές φορές νομίζω οτι επειδή πλέον - και οι μεν και δε - εχουν καταλάβει τι μλκ εχει γίνει τελικά αυτό το 6μηνο, προτιμούν το "πουτανα όλα" σαν φυσική συνέχεια παρά να σκεφτουν οτι εκριναν λάθος και πως τελος πάντων ούτε αυτη η επιλογή έκατσε, οποτε θα πρεπει πάλι να απασχολήσουν το κεφαλάκι τους στα σοβαρά αυτη τη φορα, τι σκτ επιλογες πρεπει να κανει αυτή η χώρα στη συνεχεια.Το αφηγημα των εχθρων βολευει καλύτερα, κατι σαν τους "Βαρβαρους" του Καβαφη και δυστυχως, ιδιαίτερα αυτη η κυβέρνηση βασίζεται πλήρως σε αυτό το αφήγημα.
Η προσωπική μου εμπειρία με ανθρώπους πού έχουν αυτή την..."φιλοσοφία" τού "πουτάνα όλα" και "τι με νοιάζει εμένα αφού..." είναι ότι πρόκειται για sociopaths, κανονικά και με το νόμο.Ξέρω τέτιους ανθρώπους και ως γνωστούς και ως φίλους (συνήθως πρώην, πλέον).Είναι άνθρωποι πού όχι μόνο δεν τούς ενδιαφέρει να βρεθεί λύση αλλά ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ (όσο τούς παίρνει) να μην βρεθεί λύση γιατί αυτό ικανοποιεί τον άρρωστο ψυχισμό τους.Κι αυτη η κατηγορία ανθρώπων δεν είναι καθόλου λίγοι. Ειναι πολλοί. Στην πλειοψηφία τους "αριστεροί".
Αυτή η συνομοταξία είναι η πιο ελπιδοφόρα για τη χώρα.Οι ικανοί, εργατικοί, άξιοι άνθρωποι φεύγουν και η χώρα μένει με δημοσίους υπαλλήλους, συνταξιούχους και απογοητευμένους τεμπέληδες που νομίζουν ότι η λύση στα προβλήματά τους θα είναι η καταστροφή του τόπου.Η λύση ή....η δικαιολογία τους.
Αν και γενικώς συντάσσομαι με τα σχόλιά σας φίλτατε, οι γενικεύσεις του στυλ ''ικανοί, εργατικοί και άξιοι'' από τη μία και ''δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι και απογοητευμένοι τεμπέληδες'' είναι ολίγον απατηλή, ενώ οι γενικεύσεις βλάπτουν και διχάζουν. Δεν γνωρίζω την ηλικία σας, θεωρώ όμως πως το ικανό, εργατικό και άξιο ενός ανθρώπου αφορά στο άτομο και όχι στο επάγγελμα το οποίο εξασκεί.
είναι σίγουρο ότι η ικανότητα, η εργατικότητα και το ταλέντο αφορά στο άτομο. αλλά αποδεδειγμένα ιστορικά, η έλλειψη κινήτρου οδηγεί στο σκούριασμα. και αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό στις 3 κατηγορίες που αναφέρεις. δεν λέμε να μην υπάρχει δημόσιος τομέας αλλά να απασχολεί τον απαιτούμενο αριθμό εργαζομένων και να παρέχει κίνητρα γι' αυτούς βάσει παραγωγικότητας, ποιότητα υπηρεσιών κτλ.