Κομπλάροντας απ’ την αγένεια...

Κομπλάροντας απ’ την αγένεια... Facebook Twitter
Το πόσο ορεξάτα θα διακόψουμε τον άλλο για να πούμε (μια βλακεία, συνήθως), το πόσο δεν θέλουμε να είμαστε ευχάριστοι, για να μην μας πουν φλώρους, να μη μας πάρουν τον «αέρα», να μην μας πιάσουν τον κώλο (συγνώμη).
15

 

«- Ναι, καλημέρα σας και καλό μήνα. Λέγομαι Έτσι και θα ήθελα να μιλήσω με τον κ. Τάδε».

«- ...»

«- Ναι;»

«- Δεν είναι εδώ»

«- Θα μπορούσα να αφήσω ένα μήν...»

«- ...(κλικ)...».

Είναι η αμήχανη στιγμή της εβδομάδας. Εκεί που αισθάνεσαι λίγο βλάκας, λίγο εξωγήινος, κάτι σα να «δουλεύεις» με άλλο λογισμικό, λίγο παλιό.

Ξαναπαίρνω.

«- Τον κύριο Τάδε».

«- Δεν είναι εδώ».

«- Γνωρίζετε τι ώρα θα επιστρέψει;»

«- Ποιά είσαι;»

«- Γαλανοπούλου»

«- Περίμενε».

Μη συνεχίσω. Έκοψα τις ευγένειες, η δουλειά έγινε, ο κύριος Τάδε βρέθηκε, αλλά αυτό το αμήχανο τσακ, κάθε φορά που σκάει στα μούτρα η λαστιχιά του χοντροκομμένου, δεν συνηθίζεται.

Ναι, ναι, υπάρχουν κι οι ενοχλητικοί. Ναι, ναι, έχουμε ντράβαλα, προβλήματα, απλήρωτους λογαριασμούς, σκοτούρες, δεν είμαστε για ευγένειες και κορδελίτσες.

Ναι, ο πληθυντικός, κάποιους τους μπερδεύει, τους φέρνει ανακάτεμα στα στομάχια και, ναι, δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι ότι με την ευγένεια και ένα χαμόγελο, κερδίζεις.

 

Τρίχες. Στις πολύ βάρβαρες περιπτώσεις (δημόσιες υπηρεσίες, γκισέ τραπεζών και εφορίας, νοσοκομεία, οπουδήποτε βασιλεύει χάρβαλο τελοσπάντων), κερδίζεις βλέμματα συμπάθειας, στην καλύτερη, περιφρονητικό άδειασμα στη μέτρια και ελαφρύ σατραπιλίκι στη χειρότερη.

Και ειλικρινά δεν είναι ο πληθυντικός το θέμα.

Ειδικά, αν δεν συνοδεύεται από χαμόγελο (που το ακούς και στο τηλέφωνο ή το ραδιόφωνο) ή από γελαστά μάτια στις «από-κοντά» συναλλαγές, βράστα. Η γλίτσα περιβάλλει τους εμπλεκόμενους και τα αποτελέσματα είναι για γέλια. Ή για σφαλιάρες.

 

Το θέμα είναι στο πόσο έτοιμοι, διατεθειμένοι, πρόθυμοι είμαστε να είμαστε θρασείς. Να πούμε (και να γράψουμε) μία χοντράδα, επειδή μπορούμε.

Το πόσο βολικό μας έρχεται να σούρνουμε την παντόφλα, την κακή μας διάθεση, το λυτό μας ζωνάρι, στο τηλέφωνο, στο εκδοτήριο εισιτηρίων (σχεδόν κανείς μας δεν λέει «καλημέρα» στον δόλιο υπάλληλο), στο ταξί, στη σύσκεψη.

Το πόσο ορεξάτα θα διακόψουμε τον άλλο για να πούμε (μια βλακεία, συνήθως), το πόσο χαϊλίδικα θα αποφασίσουμε ότι το τελευταίο μας όπλο για να μπούμε ή να βγούμε από κάπου είναι η σπρωξιά, το πόσο δεν θέλουμε να είμαστε ευχάριστοι, για να μην μας πουν φλώρους, να μη μας πάρουν τον αέρα, να μην μας πιάσουν τον κώλο (συγνώμη).

Το πόσο σίγουροι είμαστε ότι για να μας ακούσουν, πρέπει να γκαρίξουμε, να τραμπουκίσουμε, να «σκίσουμε τη γάτα» (το βλέπεις σε όλο το ζωντανό κοινωνικό δίκτυο: από τους security των νοσοκομείων, μέχρι τις συζητήσεις στα κανάλια).

Το πόσο μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας. Το «ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε;», μπορεί να μας εγκατέλειψε ως ατάκα – αξεσουάρ, αλλά έχει τόσο γράψει μέσα μας, που ξεχύνεται γαϊδουρινά, όταν τα πράγματα ζορίζουν σε μια ουρά, ας είναι και θερινού σινεμά.

Ας είναι και σ’ ένα γραφείο, όπου μεταξύ ίσων, πάντα θα πεταχτεί ο πιο ανεπαρκής για να πουλήσει μούρη. Πήζουμε από τέλειους και τέλειες, που δεν λένε «καλημέρα». Και που την ίδια στιγμή, έχει έρθει ο κόσμος τόσο κοντά τους – ας όψεται η ψευδαίσθηση που δημιουργούν τα social media – που θεωρούν ότι η «απόσταση» καταργήθηκε και μπορούν να πουν και να γράψουν τα πάντα, με την ίδια άνεση, αγνοώντας την «απόσταση» που υπάρχει για κάποιο λόγο.

Και το πόσο φανερό έχουμε πλέον το κεντρί μας. Δεν είμαστε μέλισσες να το χάσουμε, θα είναι πάντα εκεί να μας εξυπηρετεί, οπότε ας το χρησιμοποιήσουμε.

Θα απαντάμε με ειρωνεία, θα διακόπτουμε, θα τσιρίζουμε στο κινητό σε δημόσιους χώρους, δεν θα χτυπάμε ποτέ τις ρημάδες τις πόρτες πριν μπούμε κάπου, θα χαρακτηρίζουμε, απλώς, γιατί μπορούμε, γιατί βγαίνει πιο εύκολα, πιο αυθεντικά, χωρίς κόπο, τόσο κόπο, όσο χρειάζεται μια καλή κουβέντα και το να μην είσαι δυσάρεστος. Μεγαλειώδες.

Εξαιρέσεις; Ευτυχώς, είναι πολλές, υπάρχουν.

Αλλά, εκείνο το πράμα, που στο τέλος της ημέρας νιώθεις αδύναμος, χαζούλης, από άλλο πλανήτη στη χειρότερη περίπτωση, ή σαν τη Μιράντα Μυράτ στη «Βίλλα των Οργίων» (- «Μιλάτε μου στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε, είμαι κόρη ναυάρχου») στην καλύτερη, ειλικρινά; Δεν αντέχεται.

15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

11 σχόλια
Πες τα! Και το χειρότερο είναι ότι όντως σε αντιμετωπίζουν σαν φλώρο και κρυόκωλο άπαξ και είσαι άνθρωπος διακριτικός και με λεπτους τρόπους. Στην καλύτερη περίπτωση σε αγνοούν και στη χειρότερη έχεις την τύχη του καημένου του Βαγγέλη...
Εγώ πάντως όταν πάω σε τράπεζα, δημ. υπηρεσία, μαγαζί κλπ, όσες φορές λέω καλημέρα και ο άλλος με αγνοεί, τον ρωτάω στον πληθυντικό πάντα: Είστε δυσκοίλιος?Το κόλπο πάντα πιάνει γιατί ο αγενής υπάλληλος κομπλάρει, θέλει να σε βρίσει αλλά δεν μπορεί.
Όταν καταφέρνεις με το χιούμορ και την αυτοσυγκράτηση να αντιμετωπίσεις την αγένεια του άλλου, είναι μια κερδισμένη μάχη.Δυστυχώς ολοένα και περισσότερος κόσμος γίνεται επίτηδες αγενής, θαρρείς και θέλει να προκαλέσει την οργή του άλλου, να ξεσπάσει, να μπλέξει ακόμη και σε καυγά. Εκεί είναι το στοίχημα με τον ευγενή εαυτό μας: να κάνουμε τον αγενή να καταπιεί την ίδια του την αγένεια. Πώς; Αυτοσχεδιάζοντας! Με χιούμορ και ψυχραιμία!
Είναι γιατί είμαστε ένας μαζικά ασυνείδητος λαός, που δεν ζει στο παρόν αλλά είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Δηλαδή το μυαλό του δεν βρίσκεται ποτέ στο τώρα. Ο εγωισμός μας ξεπερνάει τον εαυτό μας σε μέγεθος, και καταλαμβάνει το σώμα και την καθημερινότητά μας. Ζούμε στην σπηλιά που περιγράφει ο Πλάτωνας και το μόνο που βλέπουμε είναι σκιές της πραγματικότητας και ποτέ την ίδια την πραγματικότητα.
Στις αρχές εξοργιζόμουνα, έβγαζα καπνούς απ τα αυτιά με την αγένεια,ειδικά απ το τηλέφωνο αρνιόμουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την αγένεια που έλεγα μπααα μωρε αποκλείεται δεν θα άκουσα καλά και απλά εμένα στήλη άλατος.Συζητώντας μ έναν πολύ καλό μου φιλο μου είπε το εξής που με βοήθησε αρκετά,μια φράση κλειδί ...γιατί κάθεσαι και "χρεώνεσαι" προσωπικά την αγένεια των άλλων ; ε λοιπόν ναι γινόμουν χάλια γιατί καθόμουν και χρεωνόμουν το ότι ο αλλος ξύπνησε ανάποδα σήμερα ή οτι τσακώθηκε με την γυναίκα του ή όπως είπες εχει χρέη και χιλίες αλλες δυο σκοτούρες που τον απασχολούν ή στην τελική έτσι χοντροκόμμενος μπορεί να είναι ο χαρακτήρας του.Τώρα πλέον δεν την χρεώνομαι και απαντάω με ευγένεια,αφού έχω πάρει δυο-τρεις-δέκα αναπνοές για να κατέβει το αίμα απ το κεφάλι...
Έχω σκεφτεί να συνεχίσω να λέω "καλημέρα" στον-ην υπάλληλο που αδιαφόρησε την πρώτη φορά, μέχρι να μου απαντήσει, αλλά, πόση αντοχή να έχω, που θέλω να τελειώνω μ αυτές τις συναλλαγές όσο το δυνατό γρηγορότερα?
Συγχαρητήρια καταρχάς για το πολύ εύστοχο άρθρο.Αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Η διαφορά είναι ότι λόγω της μονιμότητας στο ελληνικό δημόσιο, κάτι τέτοιους δεν τους "ξεκουνάς" εύκολα, ενώ έξω, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, η αυθάδεια τιμωρείται η έστω επιπλήττεται.Αγενείς ανθρώπους συναντάμε κι απ' τις δυο μεριές του γκισέ.Αν μπορούσα θα ανταπέδιδα, γιατί έχουμε κι εμείς μια αξιοπρέπεια στην τελική και δεν μπορούμε να δικαιώνουμε με τη σιωπή μας όποιον πάει να μας κάνει χώμα.Έχω όμως πάντα την προδιάθεση, μπαίνοντας κάπου να χαμογελώ και να μιλώ ευγενικά... κι αν αυθαδιάσω, έχω και τύψεις! Χα!
Συγχαρητήρια για την περιγραφή.Δυστυχώς η αγενής συμπεριφορά δεν εκλείπει και απο τους υπαλλήλους ιδιωτικών επιχειρήσεων.Και η αγανάκτηση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ανάλογη του μεγέθους της επιχείρησης. Ειδικότερα αν η επιχείρηση δεν είναι οικογενειακή/μικρομεσαία - όπου τα λάθη καμιά φορά συγχωρούνται και παραβλέπονται. Σε επιχειρήσεις που δεν μπορείς να δικαιολογήσεις την αδικαιολόγητη αγένεια του υπαλλήλου θέτοντας κοινωνικούς και δημογραφικούς λόγους. Εργαζόμενους σε θέσεις εξυπηρέτησης πελατών που κατέχουν πτυχία και παρακολούθησαν σχετικά σεμινάρια για να βρίσκονται στην θέση αυτή.Λαμβάνοντας απο αυτούς αγένεια αισθάνομαι"αδύναμος, χαζούλης, από άλλο πλανήτη στη χειρότερη περίπτωση, ή σαν τη Μιράντα Μυράτ στη «Βίλλα των Οργίων» (- «Μιλάτε μου στον πληθυντικό θα με υποχρεώσετε, είμαι κόρη ναυάρχου») στην καλύτερη Πηγή: www.lifo.gr"Αδύναμος γιατί δεν τολμώ να κάνω τις πρέπουσες ενέργειες για να μη ξανασυμβεί αυτό. Αδύναμος λόγω ενσυναίσθησης (ή καλύτερα αγγλιστί empathy).
Α, και να συμπληρωσω : δεν ειναι ενδειξη εξυπναδας ή ανωτεροτητας το να τρως τη σειρα καποιου στην ουρα.. και φυσικα, η μονιμη ατακα αν σου κανουν παρατηρηση : "α, συγγνωμη, δε σας ειδα.. καλα, πως κανετε ετσι? σιγα το πραγμα.."
ΑΨΟΓΟ post! Με εκφραζει 100%! ο νεοελληνας ειναι ενα κραμα απαιδευτου, ακαλλιεργητου, αξεστου, εγωκεντρικου ανθρωπακου που αδυνατει να συλλαβει οτι δεν ειναι το κεντρο του συμπαντος.. το μονο που θα προσθετα (ως μια επιπλεον αποδειξη) ειναι το πως οδηγουμε.. η τηρηση του ΚΟΚ θεωρειται περιττη φλωριά, μια ενοχλητικη λεπτομερεια που αφορα τους αλλους.. καποτε τολμησα να κανω (κοσμια) παρατηρηση σε μηχανοβιο που μπηκε αναποδα σε μονοδρομο και παραλιγο να φαω ξυλο.. οταν δε ειπα σε μηχανακι που με ειχε προσπερασει απο δεξια οτι αυτο απαγορευεται, με κοιταζε λες και του ειχα πει το πιο εξωφρενικο πραγμα.. η κριση ειναι κυριως παιδειας και πολιτισμου..
Με ποιο δικαίωμα ρε φίλε ρωτάς; Για αυτό τώρα πάρε τις αρνητικές σου και σσσσ....(facepalm)ΥΓ: δεν ξέρω. Το περίεργο είναι ότι την έβαλα στο google image search και ουτε εκεί την έβγαλε..