Πόσες ΜΚΟ χρειάζονται για να ζεσταθεί ένας άστεγος;

Πόσες ΜΚΟ χρειάζονται για να ζεσταθεί ένας άστεγος; Facebook Twitter
Φωτο: Nikos Libertas / SOOC
16

UPDATE ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΤ:

 

Τώρα με τα κρύα και τα χιόνια, σκεφτόμαστε πιο πολύ από ποτέ τους αστέγους των πόλεων. Και συχνά διαβάζουμε για το πώς διάφοροι φορείς, οργανώσεις, Δήμοι και δομές προσπαθούν να βοηθήσουν. 

Αρκεί φυσικά να τους το ζητήσει κάποιος. Ο Ηρακλής Οικονόμου το ζήτησε και μοιράστηκε στο περιοδικό την εμπειρία του:

" Μεσάνυχτα Δευτέρας 9/2, γυρίζω σπίτι. Δίπλα από την είσοδο της πολυκατοικίας βλέπω έναν άστεγο άνδρα, ξαπλωμένο. Του μιλάω για να δω αν ζει, απαντάει κάτι ακατάληπτο, τον ρωτάω αν έχει σπίτι, έχει λέει, δεν βγάζω άκρη, τέλος πάντων, ζει. Φοράει ζεστά ρούχα – αλλά η νύχτα προμηνύεται άγρια με τέτοιο ψοφόκρυο, και το μάρμαρο του πεζοδρομίου φαντάζει απειλητικό.

Ανεβαίνω λοιπόν στο σπίτι: «θα πάρω κάποια υπηρεσία για τους αστέγους, να έρθουν να τον μαζέψουν τον άνθρωπο, να τον πάνε κάπου ζεστά». Απλό δεν ακούγεται; Googlάρω τα σχετικά, και πέφτω πάνω σ' αυτήν την είδηση:

«Κλιμάκια του ΚΥΑΔΑ και των 16 συνεργαζόμενων φορέων και οργανώσεων (ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ EXELIXIS, Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, PRAKSIS, PROTEKTA, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ΚΛΙΜΑΚΑ, Σύμμαχοι Υγείας, Γιατροί του Κόσμου, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, EMFASIS, Κέντρο Ζωής, Θετική Φωνή, ΣΦΕΑ-ΕΜΕ κ.α.) έχουν συγκροτηθεί προκειμένου, όπου χρειαστεί, να προβούν σε επί τόπου παρεμβάσεις, μοιράζοντας κουβέρτες και τρόφιμα σε αστέγους συμπολίτες μας και με τη συνοδεία γιατρών και κοινωνικών λειτουργών θα ενημερώνουν, όσους το επιθυμούν, να μεταφερθούν στον θερμαινόμενο χώρο του Ρουφ. Καθ" όλη τη διάρκεια του 24ωρου λειτουργεί γραμμή επικοινωνίας με τους δημότες για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης στον τηλεφωνικό αριθμό 1595».

«Δεκαέξι συνεργαζόμενοι φορείς, αλλά την υποθερμία δεν τη γλιτώνουμε απόψε».

Αυτά είναι! Δεκαέξι συνεργαζόμενοι φορείς! Και δήμο έχουμε, και φορείς έχουμε, και κοινωνία των πολιτών έχουμε, Ελλαδάρα γερά με τσαμπουκά! 00:30 το βράδυ παίρνω λοιπόν τηλέφωνο, και το σηκώνουν· η κυρία ευγενέστατη: «Στέλνω αμέσως το αίτημα στο κλιμάκιο για να έρθει!». Τ' ακούω κι εγώ, και γεμάτος αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στις αθηναϊκές δημοτικές αρχές και λοιπές οργανώσεις κατεβαίνω κάτω στο δρόμο, έτσι για να βεβαιωθώ ότι θα τον πάρουν τον άνθρωπο, ή τουλάχιστον ότι θα τον φροντίσουν λίγο. Του λέω ότι θα έρθουν να τον βοηθήσουν, τα παίρνει στο κρανίο, θέλει να τον αφήσω ήσυχο, σηκώνεται τρεκλίζοντας και πάει ένα τετράγωνο πιο κάτω – ευτυχώς, καθώς βρίσκει μια καλά προστατευμένη εσοχή που δεν πιάνει ο αέρας.

Εν τω μεταξύ, η ώρα περνάει, κι όσο νυχτώνει το κρύο δυναμώνει. Μου θυμίζει σκοπιά στην Τρίπολη δεκαπέντε χρόνια πίσω, 11ο Σύνταγμα Πεζικού, όταν μετά τα μεσάνυχτα ο χρόνος δεν μετριέται με την ώρα, ούτε καν με το μισάωρο, αλλά με το λεπτό, ή το πολύ πεντάλεπτο. 00:35, 00:40, 00:45, 00:50, 00:55. Πάει το πρώτο 25λεπτο. Εγώ σαν τον τρελό στο δρόμο, μια να κοιτάω τη διεύθυνση που έδωσα μπας και έρθει κανένας φορέας και δεν μας δει, και μια το επόμενο τετράγωνο μην σηκωθεί ο άστεγος και μου φύγει. 01.00, 01:05, 01:10, 01:15, 01:20. Μια χαρά, πάει και το δεύτερο 25λεπτο.

«Δεκαέξι συνεργαζόμενοι φορείς, αλλά την υποθερμία δεν τη γλιτώνουμε απόψε».

Και με αυτές τις σκέψεις, κάπου μεταξύ υποθερμικού σοκ και της γαλήνης που σε πλημμυρίζει όταν πλέον αρχίζεις και παραδίδεσαι στη σκέψη ότι ζεις στην Ελλάδα, το θολωμένο μου μυαλό αποφάσισε. Πήγα σπίτι, σήκωσα μια κουβέρτα, έφτιαξα και δυο σάντουιτς, και γύρισα στον άνθρωπο. Είχε σηκωθεί όρθιος, φαΐ δεν ήθελε, «βάλε την κουβέρτα και πήγαινε σπίτι» του λέω, «εντάξει παιδί μου, εντάξει, εντάξει», την πήρε, τον άφησα κι έφυγα. Ήταν πλέον 01:45, δηλαδή μία ώρα και ένα τέταρτο, δηλαδή 75 λεπτά, δηλαδή 4.500 δευτερόλεπτα μετά το πρώτο τηλεφώνημά μου, και το κλιμάκιο του ΚΥΑΔΑ και των δεκαέξι συνεργαζόμενων φορέων δεν έλεγε να έρθει. Πήγα σπίτι και ξαναπήρα τηλέφωνο: «Πότε θα έρθει το κλιμάκιο;». «Ξέρετε, δεν γνωρίζουμε, αλλά το αίτημα έχει δοθεί και το κλιμάκιο θα έρθει οπωσδήποτε».

THE END.

ΥΓ: Κουίζ: Πόσες ΜΚΟ χρειάζονται για να πάει το κλιμάκιο στον άστεγο;

ΥΓ(2): Χάλασε ο κόσμος να πάρουν 1-2 διμοιρίες των ΜΑΤ και να τις μετατρέψουν σε κάτι χρήσιμο, π.χ. οδηγούς κλιμακίων για άστεγους;

ΥΓ(3): Δηλαδή εννοείς ότι είναι πιο ορθολογικό και σύγχρονο να έχεις 16 ξεχωριστούς φορείς να κάνουν το ίδιο πράγμα με 16 διευθυντές, 16 γραφεία, 16 τηλέφωνα και 16 μισθολογικά κόστη, απ' το να έχεις έναν μόνο διοικητικό οργανισμό χωρίς οχτακόσιες αλληλεπικαλύψεις;

=====

UPDATE: Aπό τον κύριο Ηρακλή Οικονόμου

Κύριε Δημοκίδη, ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του άρθρου. Για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών σας:

Επικοινώνησε μαζί μου η κυρία Ελένη Κατσούλη, Πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, η οποία με ενημέρωσε ότι το κλιμάκιο εν τέλει πέρασε στις 01.38 χωρίς να βρει τον άστεγο. (Πράγματι, μεταξύ 01.30 και 01.45 είχα πάει σπίτι μου για να πάρω την κουβέρτα...). Με διαβεβαίωσε επίσης για την ύπαρξη και τη δράση των κλιμακίων, και για την παρουσία εξειδικευμένου προσωπικού σε αυτά. Επίσης, η κυρία Κατσούλη τόνισε ότι το ΚΥΑΔΑ και τα κλιμάκια επιτελούν δύσκολο έργο σε δυσμενείς συνθήκες και ότι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να ανταποκριθούν στις ανάγκες.

Εγώ από τη μεριά μου της τη διαβεβαίωσα ότι το άρθρο δεν είχε σκοπό να μειώσει την προσφορά των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου, και της επεσήμανα την ανάγκη βελτίωσης της τεχνικής υποστήριξης ώστε το τηλεφωνικό κέντρο να έχει επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο με τα κλιμάκια - αν είχε, το κλιμάκιο θα είχε ενημερωθεί για την αλλαγή διεύθυνσης. Επίσης, της εξήγησα ότι δεν ενημερώθηκα για την άφιξη του κλιμακίου, παρόλο που είχα αφήσει το όνομα και το τηλέφωνό μου στο τηλεφωνικό κέντρο.

Αν γίνεται, ας καταχωρηθεί το παρόν ως update στην ανάρτηση.
Σας ευχαριστώ,
Ηρακλής Οικονόμου

16

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

8 σχόλια
Θα ήθελα να καταγράψω την δική μου μικρή εμπειρία. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα κι εγώ αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί έξω γνωρίζουν που μπορούν να βρουν ένα ζεστό μέρος να κοιμηθούν, να πλυθούν και να φάνε. Συγκεκριμένα, ήθελα να μάθω για έναν άνθρωπο που έβλεπα κάθε κάθε πρωί στο ίδιο σημείο. Έκανα μια μικρή έρευνα στο ιντερνετ, βρήκα πολλούς φορείς που ασχολούνται σοβαρά. Πήρα κάποια τηλέφωνα αλλά δεν έβγαλα άκρη. Το συμπέρασμα μου ήταν ότι υπάρχουν μέρη που οι άνθρωποι μπορούν να φάνε, να πλυθούν αλλά δυστυχώς δεν προσφέρονται πολλοί ξενώνες, τα λεγόμενα και υπνωτήρια. Αυτό που κατάλαβα επίσης είναι ότι οι εμπλεκόμενοι φορείς δεν συνεργάζονται απόλυτα μεταξύ τους. Πιστεύω ότι για να αντιμετωπίσεις ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα το βέβαιο είναι ότι εκτός από χρήματα απαραίτητη είναι η καλή οργάνωση και η συνεργασία των φορέων. Η κοινή λογική λέει ότι θα έπρεπε να συγκροτηθεί ένας υπέρ-φορέας που θα συντονίζει όλους αυτούς που θέλουν να βοηθήσουν. Τέλος, κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι για να βγάλει κάποιος άστεγος την Κάρτα απόρου http://www.koinoniasos.gr/the-project/beneficiaries χρειάζεται έντυπο Ε9, κάρτα ανεργίας και βιβλιάριο υγείας.. Ευχαριστώ.
Έχοντας συνεργαστεί για χρόνια με ΜΚΟ που διατηρεί ξενώνες αστέγων, θέλω να σου επιβεβαιώσω απόλυτα τα όσα λες. Περιγράφεις ακριβώς την πραγματικότητα, και συμφωνώ απόλυτα και στη λύση που προτείνεις.
Κύριε Δημοκίδη, ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του άρθρου. Για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών σας:Επικοινώνησε μαζί μου η κυρία Ελένη Κατσούλη, Πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, η οποία με ενημέρωσε ότι το κλιμάκιο εν τέλει πέρασε στις 01.38 χωρίς να βρει τον άστεγο. (Πράγματι, μεταξύ 01.30 και 01.45 είχα πάει σπίτι μου για να πάρω την κουβέρτα...). Με διαβεβαίωσε επίσης για την ύπαρξη και τη δράση των κλιμακίων, και για την παρουσία εξειδικευμένου προσωπικού σε αυτά. Επίσης, η κυρία Κατσούλη τόνισε ότι το ΚΥΑΔΑ και τα κλιμάκια επιτελούν δύσκολο έργο σε δυσμενείς συνθήκες και ότι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να ανταποκριθούν στις ανάγκες.Εγώ από τη μεριά μου της τη διαβεβαίωσα ότι το άρθρο δεν είχε σκοπό να μειώσει την προσφορά των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου, και της επεσήμανα την ανάγκη βελτίωσης της τεχνικής υποστήριξης ώστε το τηλεφωνικό κέντρο να έχει επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο με τα κλιμάκια - αν είχε, το κλιμάκιο θα είχε ενημερωθεί για την αλλαγή διεύθυνσης. Επίσης, της εξήγησα ότι δεν ενημερώθηκα για την άφιξη του κλιμακίου, παρόλο που είχα αφήσει το όνομα και το τηλέφωνό μου στο τηλεφωνικό κέντρο.Αν γίνεται, ας καταχωρηθεί το παρόν ως update στην ανάρτηση.Σας ευχαριστώ,Ηρακλής Οικονόμου
αγαπητε renton υπαρχουν ολα αυτα που ανεφερες πως δεν υπαρχουν.υπαρχουν εξαιρετικες υποδομες σε κεντρικα σημεια της πολης και πληρως εξοπλισμενα, υπαρχουν ομαδες που κανουν εξαιρετικη δουλεια με ενημερωση και μετακινηση αν χρειαστει και πολλα αλλα.το ζητημα των αστεγων ειναι πολυπλοκο και να εισαι σιγουρος πως πολλοι απο αυτους δεν θελουν να βοηθηθουν για πολλους λογους.αν δεν ξερεις λοιπον, να περιοριζεις την κριση σου σε αυτα που ξερεις.
το ότι δεν ξέρω , σημαίνει ότι δεν υπάρχει και τόση ενημέρωση. Την είχα ξανακάνει αυτή τη συζήτηση με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα-δεν θέλουν-. Λοιπόν, δεν ξέρω αν κατανοείς ότι είναι αδύνατον να τη βρίσκει κάποιος με ''ύπνο΄΄ στους 0 βαθμούς. Προφανώς, για να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι έξω με τέτοιες θερμοκρασίες (3 είδα εγώ, το πάρκο στην εθνικής Αμύνης απέναντι από τη ΦΛΣ είναι επίσης γεμάτο τα βράδια με άστεγους που τυλίγονται με νάιλον), για να υπάρχουν λοιπόν τόσοι, μάλλον οι ομάδες και οι ''εξαιρετικές υποδομές '' που αναφέρεσαι, δεν είναι και τόσο αποτελεσματικές. Η κρίση μου συνεπώς βασίζεται σε γεγονότα και κατ εμέ, αυτός ο δήμος λειτουργεί για το φαίνεσθαι.
περα απο συζητησεις που εχεις κανει κατα καιρους εχεις βγει μια βολτα εξω να μοιρασεις κανα φαγακι ή να μιλησεις με αυτους?εγω το κανω χρονια τωρα και οταν σου λεω οτι δε θελουν, εννοω οτι δε θελουν. επισης θα επιμεινω οτι οι υποδομες ειναι εξαιρετικες, γιατι σε αντιθεση με σενα, εγω τις εχω δει ολες.η κριση σου δε βασιζεται σε γεγονοτα αλλα στο τι βλεπεις εξω χωρις να το ψαξεις παραπανω.αν ποτε ανακατευτεις στα σοβαρα με αυτη την ιστορια και οχι απο τον καναπε σου θα δεις οτι τα πραγματα ειναι αρκετα διαφορετικα απο οτι τα παρουσιαζεις.
"το ζητημα των αστεγων ειναι πολυπλοκο και να εισαι σιγουρος πως πολλοι απο αυτους δεν θελουν να βοηθηθουν για πολλους λογους".Αυτό είναι κάτι που ακούγεται γενικώς, και πιθανόν να έχει και μία δόσιν αληθείας, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουν άστεγοι που μπορεί να έχουν συνδυαστικά προβλήματα όπως τοξοεξάρτηση, αλκοολισμό, ψυχικά νοσήματα κ.λπ.. *Όμως* υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ του: "δεν θέλω την βοήθεια που οι φορείς νομίζουν ότι είναι οι ενδεδειγμένες και επαρκείς για εμένα" (ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι) και του: "δεν θέλω κανένα είδος βοήθειας, οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτή έχει, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, ποτέ των ποτών". (Και αυτό δεν αναιρεί τον προσωπικό αγώνα ανθρώπων που δουλεύουν πάνω στο θέμα των αστέγων, αλλά δυστυχώς φαίνεται να υπάρχουν τρύπες … όπως κατ’ εμέ τρύπα είναι να διώχνει το νοσοκομείο έναν που γλίτωσε στο τσακ από OD, επειδή δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο για αυτόν).Και εγώ είχα προβληματιστεί ποιον να καλέσω και τι ακριβώς να κάνω όταν είχα συναντήσει κάπου προς τον Βοτανικό έναν άνθρωπο μπρούμυτα με την μούρη στο κράσπεδο και τα χέρια απλωμένα, είδα αν αναπνέει, πήγα προς την Κλίμακα (κων/λεως), βρήκα κάτι τηλέφωνα σε ένα βανάκι απέξω, ήταν νύχτα όμως και δεν λειτουργούσαν, τελοσπάντων γύρισα πίσω, κι ο άνθρωπος (ευτυχώς;) είχε (συνέλθει;) φύγει. Ίσως θα έπρεπε να είχα καλέσει ασθενοφόρο; Δεν ξέρω ειλικρινά.
επειδή το παίζεις πολύ έξυπνος χωρίς να σου έχω δώσει καμία αφορμή, θα σου πω ότι στο σχολείο που διδάσκω Ελληνικά, δύο Αφγανοί άστεγοι την έβγαλαν έξω τις δύο μέρες μετά τις γιορτές που η θερμοκρασία έφτανε τους -5 ώσπου το είπαν και τους παραχωρήθηκε ο χώρος του σχολείου. Εγώ καταρχάς είμαι κατά της φιλανθρωπίας που υποκαθιστά την κρατική πρόνοια αλλά επειδή προφανώς είναι περίπλοκο το ζήτημα, οι '΄εξαιρετικές υποδομές΄' που αναφέρεις θα έπρεπε ήδη να αντιμετωπίζουν με τους κατάλληλους τρόπους τις περίπλοκες αυτές καταστάσεις, με τον διορισμό είτε ψυχολόγων είτε κοινωνικών λειτουργών και με συγκεκριμένα πρότζεκτς. Με εθελοντισμούς δεν αντιμετωπίζεται κανένα πρόβλημα, για τέτοια ζητήματα πρέπει να παρέχεται από τις κρατικές υποδομές επαγγελματική και εξειδικευμένες υπηρεσίες που δεν θα έχουν στόχο την συντήρηση του προβλήματος στα όρια του ανεκτού αλλά την οριστική του επίλυση. Το ότι πηγαίνεις εσύ φαγητό ή το ότι πηγαίνω εγώ ρούχα είναι ημίμετρα. Και επιμένω στο ότι από τη στιγμή [που υπάρχουν άστεγοι που κοιμούνται έξω για όποιονδήποτε λόγο, σημαίνει ότι οι υποδομές είναι ανεπαρκείς σε πολλά επίπεδα (δεν εννοώ ότι δεν εργάζονται κατά πως πρέπει οι υπάλληλοι, λέω ότι χρειάζεται μεγαλύτερη ενίσχυση το έργο τους και σίγουρα, όχι εθελοντική ενίσχυση)
Συμφωνώ με την Πενταγιώτισσα, που διαχωρίζει τη βοήθεια που δίνουν οι φορείς, σε σχέση με τη βοήθεια που ζητάει ο άστεγος.Έχω βρεθεί κι εγώ στο χώρο των ΜΚΟ που διατηρούν ξενώνες αστέγων, αρχικά ως συνεργαζόμενος επαγγελματίας και στη συνέχεια που τα λεφτά τελείωσαν, ως εθελοντής, γιατί δε μου έκανε καρδιά να φύγω κι ας μην είχαν πια να με πληρώνουν.Αληθεύει ότι το θέμα είναι πολύπλοκο, αλλά ακριβώς γι'αυτό πιστεύω ότι είναι υπερ-απλούστευση να λέμε ότι υπάρχουν εξαιρετικές υποδομές, πλήρως εξοπλισμένες και να κόβουμε το θέμα εκεί. Όποιος έχει δει από κοντά τους ξενώνες, ξέρει ότι φυσικά δεν επαρκούν για όλους τους αστέγους, αυτό δεν το συζητάμε καν. Υπάρχει πολύ αυστηρό screening process, δε μπαίνει όποιος θέλει μέσα. Για παράδειγμα υπάρχει το αυστηρότατο και δικαιολογημένο κριτήριο, της ουσιοεξάρτησης. Υπάρχουν επίσης συγκεκριμένοι κανονισμοί. Οι ξενώνες συνήθως λειτουργούν σαν μικρές κοινότητες, που δίνουν ρόλους και εργασία στους ενοίκους (καθαριότητα, μαγείρεμα κλπ) για να μπορεί ο χώρος να αυτοσυντηρείται όσο είναι δυνατόν.Τα παραπάνω είναι απόλυτα δικαιολογημένα και απαραίτητα για τη λειτουργία ενός τέτοιου χώρου. Αλλά ένας άνθρωπος για παράδειγμα περιθωριακός, κοινωνικά δυσλειτουργικός, πιθανώς εξαρτημένος, συνήθως καταθλιπτικός (στην καλύτερη περίπτωση), πώς θα μπορέσει να μπει και να ενταχθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον;Μπορεί για λόγους υγείας, ψυχολογικούς, πρακτικούς, προσωπικούς, ακόμα και ιδεολογικούς, να δυσκολεύεται να ενταχθεί. Να δεχτώ ότι δε φταίει ο ξενώνας σε αυτό. Σίγουρα όμως δεν είναι λύση να πούμε και "κακό του κεφαλιού του, που δε μπαίνει ο άστεγος, εμείς πάντως έχουμε καταπληκτικό ξενώνα". Δε μπορεί να βλέπουμε τον άστεγο απλά σαν αχάριστο. Έναν αχάριστο τρελό που προτιμάει να πεθάνει από το κρύο, αντί να δεχτεί απλόχερα τη βοήθειά μας.Εκεί κάπου πρέπει να ψάξουμε να δούμε τι κάνουμε λάθος.Και συμφωνώ με το Renton ότι οι ΜΚΟ από ένα σημείο και έπειτα δεν είναι λύση. Για πολλούς λόγους. Άλλοτε γιατί οι ίδιοι οι ΜΚΟ τσεπώνουν τις επιχορηγήσεις και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Άλλοτε πάλι, γιατί λειτουργούν με τις καλύτερες προθέσεις και μόλις λήξει ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης, το κράτος τους αφήνει στη μοίρα τους για πάντα. Εκεί βλέπεις το προσωπικό απλήρωτο για μήνες και τους ξενώνες να λειτουργούν με χορηγίες. Δηλαδή έζησα και τη φάση να δουλεύουμε δωρεάν για το ΜΚΟ ουσιαστικά, ενώ παράλληλα πηγαίναμε και στους ξενώνες και τους δίναμε από την τσέπη μας φάρμακα, φαγητό, σαπούνια, ξυραφάκια, καθαριστικά.Και είδα και την κόντρα των ΜΚΟ, ποιοι "τα παίρνουν", ποιοι είναι καλύτεροι κλπ, για να πάρει ο καθένας ότι μπορεί από τα ελάχιστα κρατικά κονδύλια και να επιβιώσει.Πράγματι, πρέπει το κράτος κάποια στιγμή να θεσπίσει ένα πλαίσιο λειτουργίας αυτών των υποδομών, στο οποίο όμως θα υπάρχει στήριξη και συνεργασία και από το υπουργείο αλλά και τις δημοτικές αρχές. Δε λέω ότι είναι εύκολο, αλλά πιστεύω ότι είναι η μόνη έγκυρη λύση. Και όσον αφορά το ιδιωτικό πρόσωπο των ΜΚΟ, ας τους συγκεντρώσουν όλους υπό ένα ευρύτερο κρατικό πρόγραμμα, και ας τους αναθέσουν τη διαχείριση των αντίστοιχων χώρων, όπως θα έκανε πχ μια εταιρία με franchise. Ή όπως ακριβώς δούλευε παλιά η αλυσίδα των κρατικών ξενοδοχείων Ξενία. Κρατική ιδιοκτησία σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς. Πρόγραμμα οικονομικό από το υπουργείο. Συμβούλιο με εκπροσώπους του υπουργείου, του εκάστοτε δήμου, αλλά και επαγγελματίες θεραπευτές μέλη των ΜΚΟ, που έχουν εμπειρία της κατάστασης.Ο Renton, αν και δε μου φαίνεται καθόλου να μην ξέρει, θα είχε το δικαίωμα ακόμα και αν δεν ήξερε, να προβληματίζεται και να αγανακτεί με την εικόνα που βλέπει στους δρόμους. Είναι κοινή λογική, όταν έχουμε πρόγραμμα για να μην υπάρχουν άστεγοι, αλλά τελικά υπάρχουν, να θεωρήσουμε ότι το πρόγραμμα δε λειτουργεί σωστά.
Καμία ΜΚΟ δεν χρεάζεται, το κράτος είναι υπεύθυνο και η δημοτική αρχή. Ήθελα κάπου να το αναφέρω, χθες το βράδι στη Θεσσαλονίκη, 2 τα ξημερώματα γυρίζοντας σπίτι με 0 βαθμούς και πιο κάτω, συνάντησα 3 άστεγους σε 3 κεντρικούς δρόμους του κέντρου. Ο Μπουτάρης, ένας εκ των δημοφιλέστερων δημάρχων όπως αναφέρεται πολλάκις, δεν είναι υπεύθυνος γι' αυτό το αίσχος? Δεν πρέπει να υπάρχει καταρχάς υποδομές στέγασης και κατά δεύτερον μια καμπάνια ενημέρωσης των αστέγων για τις υποδομές αυτές, από τον δήμο? Καλά τα μπαράκια και οι βραδιές αστέγων αλλά να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Να τα...ακριβώς!Καλή η οργάνωση, καλή η επίσημη ευαισθητοποίηση, αλλά όταν έχω 2 καρβέλια ψωμί στην σακούλα, κάλλιο να το δώσω εγώ το ένα απευθείας στον άνθρωπο παρά να περιμένω. Γιατί καμμιά φορά κι ο Χάρος δεν περιμένει.
Τους ίδιους όμως διορίζεις στον έναν οργανισμό, τους ίδιους και στους 16; Και τέλος πάντων ας έκαναν δουλειά κι ας ήταν και 26, αλλά είπαμε στην Ελλάδα το Δημόσιο δουλεύει για τον εαυτό του, όχι για τους πολίτες...