«Θέλω να γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ

«Θέλω να γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ Facebook Twitter
Η Ζέλντα μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικά ιδρύματα για το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών του ’30 και του ’40
0

Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Φράνσις «Σκότι» Φιτζέραλντ αποφάσισε να ψάξει τους «μυστικούς θησαυρούς» των γονιών της. Η κόρη της Ζέλντα και του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ ήταν στα πενήντα της όταν ανέβηκε στη σοφίτα του σπιτιού της στην Ουάσινγκτον αναζητώντας τα ίχνη των λογοτεχνικών της ριζών. Ψάχνοντας ανάμεσα στα λευκώματα και τα άλμπουμ, βρήκε ένα ζευγάρι σκονισμένα στρατιωτάκια που της είχε αγοράσει ο πατέρας της στο Παρίσι και μια χούφτα χριστουγεννιάτικα στολίδια «που είχαν ξεφλουδίσει εδώ κι εκεί». Το πιο αποκαλυπτικό όμως ίσως απ΄ όλα τα ευρήματα ήταν οι «πλούσια ζωγραφισμένες» χάρτινες κούκλες που της είχε φτιάξει η μητέρα της Ζέλντα όταν ήταν παιδί – «μια ζωηρή Χρυσόμαλλα, μια ανέμελη Κοκκινοσκουφίτσα, ένας «Ντ’ Αρτανιάν σαν τον Έρολ Φλιν» - οι οποίες, 40 χρόνια αργότερα, δεν είχαν ξεθωριάσει σχεδόν καθόλου.

«Είναι χαρακτηριστικό της μητέρας μου ότι αυτές οι εξαίσιες κούκλες, που η καθεμιά απαιτούσε ώρες καλλιτεχνικής δουλειάς, δημιουργήθηκαν για την ευχαρίστηση ενός εξάχρονου παιδιού», θα έγραφε αργότερα η Σκότι για τη Ζέλντα Φιτζέραλντ, η οποία πέθανε τέτοιες μέρες πριν από 75 χρόνια. Μπορεί η διαχρονική κληρονομιά της Ζέλντα να έχει να κάνει με την ενσάρκωση της Εποχής της Τζαζ, αλλά αυτές οι λεπτεπίλεπτες χάρτινες κούκλες, τόσο επιμελώς κατασκευασμένες από κομμάτια ταπετσαρίας και βελγική δαντέλα, μας προσφέρουν μια πιο λεπτή και συγχρόνως πιο σύνθετη εικόνα της.

Έχει εμπλακεί τόσο πολύ στις αφηγήσεις των άλλων αυτή η «σύζυγος» και «μούσα» που, μερικές φορές, η δική της συμβολή στην ιστορία μοιάζει να έχει χαθεί. Κάποιοι μπορεί να γνωρίζουν το πρώτο και μοναδικό μυθιστόρημά της, το Save Me the Waltz [στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως «Χαρίστε μου το βαλς»] – μια αυτοβιογραφική καταγραφή της μεταμόρφωσής της από μια ζωηρή καλλονή του Νότου σε μια γυναίκα που στραγγαλίζεται από τους κοινωνικούς κανόνες –  όμως τα διηγήματα, τα άρθρα και οι επιστολές της είναι εξίσου σημαντικά, αν και περιέργως λιγότερο γνωστά.

«Θέλω να γράψω και θα γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ Facebook Twitter
Χριστούγεννα στο Παρίσι: Ο Σκοτ, η Ζέλντα και η Φράνσις Φιτζέραλντ

Η Ζέλντα είναι ένα πεφταστέρι. Έλαμψε τόσο έντονα και για τόσο λίγο, υπήρξε όμως μια εξαιρετική δύναμη χαρακτήρα και ταλέντου... Απλά διστάζεις να την αποκαλέσεις ιδιοφυΐα επειδή ήταν τόσο ρημαγμένη

Η Ζέλντα μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικά ιδρύματα για το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών του ’30 και του ’40 – η αναζήτηση της αυτονομίας δεν ήταν ποτέ γραμμική. «Θέλω να ζήσω κάπου που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου», έλεγε στον σύζυγό της Σκοτ το 1933. Αυτό συνέβη τρία χρόνια αφότου εισήχθη για πρώτη φορά σε μια ψυχιατρική μονάδα στις όχθες της λίμνης της Γενεύης και δεκατρία χρόνια μετά το ντεμπούτο του μυθιστορήματός του, This Side of Paradise [«Η άλλη όψη του Παραδείσου»] το οποίο εκτόξευσε το νεαρό ζευγάρι στον κόσμο της φήμης και του χρήματος κατά τη διάρκεια των ‘roaring ‘20s’. Ίσως να είναι αυτή η επιθυμία για αυτοδιάθεση που εξηγεί καλύτερα τις φωτεινές αναλαμπές δημιουργικότητας που έγιναν κατά καιρούς η κινητήρια δύναμη για τη Ζέλντα στη διάρκεια της ζωής της.

«Ο ίδιος ο Σκοτ είχε πει πως ‘όταν καίει πιο έντονα, η φλόγα της είναι πιο καυτή από τη δική μου’», μας λέει η Judith Mackrell, συγγραφέας του βιβλίου Flappers: Six Women of a Dangerous Generation. «Η Ζέλντα είναι ένα πεφταστέρι. Έλαμψε τόσο έντονα και για τόσο λίγο, υπήρξε όμως μια εξαιρετική δύναμη χαρακτήρα και ταλέντου... Απλά διστάζεις να την αποκαλέσεις ιδιοφυΐα επειδή ήταν τόσο ρημαγμένη». Στη ζωή και το έργο της Ζέλντα, η σχέση ανάμεσα στην αποστέρηση και την επανάκτηση είναι ισχυρή αλλά και εύθραυστη συγχρόνως.

«Θέλω να γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ Facebook Twitter
Η Ζέλντα διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια το φθινόπωρο του 1930, αλλά οι μεταγενέστερες εκτιμήσεις τείνουν πλέον προς τη διπολική διαταραχή ως πιθανότερη εξήγηση για τις πολλές διακυμάνσεις της

Η Ζέλντα διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια το φθινόπωρο του 1930, αλλά οι μεταγενέστερες εκτιμήσεις τείνουν πλέον προς τη διπολική διαταραχή ως πιθανότερη εξήγηση για τις πολλές διακυμάνσεις της. «Το μυαλό της και οι αισθήσεις της ήταν τόσο οξυμένες μερικές φορές», λέει η Mackrell προτού την τοποθετήσει κοντά στην πρωτοπόρο του μοντερνισμού Βιρτζίνια Γουλφ: "Αυτή η θόλωση των γραμμών ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ασυνείδητο, έκανε [την Γουλφ] την μοναδική συγγραφέα που ήταν – αλλά και τη Ζέλντα επίσης».

«Θέλω να γράψω και θα γράψω», έλεγε στον Σκοτ, μόλις ένα χρόνο μετά την έκδοση του «Χαρίστε μου το βαλς», το οποίο κυκλοφόρησε το 1932 και βασιζόταν στα ίδια συζυγικά περιστατικά από τα οποία εκείνος άντλησε στοιχεία για το δικό του μυθιστόρημα, «Τρυφερή είναι η νύχτα, που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα. Το γεγονός ότι κατάφερε να το γράψει μέσα σε μια καταιγιστική περίοδο έξι εβδομάδων μόλις, ενώ ήταν ασθενής σε νοσοκομείο της Βαλτιμόρης, μαρτυρά τη δύναμη του πνεύματος της Ζέλντα και το μέγεθος της αποφασιστικότητάς της.

Εκείνη την εποχή, η λογοτεχνική προσπάθεια της Ζέλντα να κατανοήσει τον εαυτό προκάλεσε μάλλον αμηχανία στο αναγνωστικό κοινό όσο και στους κριτικούς. Το μυθιστόρημα πούλησε ελάχιστα. Ωστόσο, όταν μια νέα έκδοση εμφανίστηκε στο Λονδίνο το 1953, οι Βρετανοί κριτικοί άλλαξαν σημαντικά τη στάση τους. Το Times Literary Supplement, για παράδειγμα, χαρακτήρισε την πρόζα της «ισχυρή και αξιομνημόνευτη», γεμάτη από «γήινες και δυναμικές ευαισθησίες».

Κατά τραγικό τρόπο, η Ζέλντα δεν θα διάβαζε ποτέ αυτές τις λέξεις. Πέντε χρόνια νωρίτερα, το 1948, μια πυρκαγιά είχε σαρώσει το νοσοκομείο της Βόρειας Καρολίνας όπου νοσηλευόταν σ’ ένα δωμάτιο του πέμπτου ορόφου. Ήταν 47 χρονών. Τον θάνατό της ακολούθησε ένα νέο κύμα κριτικής επανεκτίμησης και, παράλληλα, ένα κύμα θεωριών που στόχο είχαν την επανεκτίμησή της μαζί με τόσες άλλες παρεξηγημένες γυναίκες του παρελθόντος. «Νομίζω ότι είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τη Ζέλντα από όλα τα κουτσομπολιά και όλους τους αστικούς μύθους που την περιβάλλουν», λέει η Mackrell για αυτόν τον αναθεωρητισμό, «αλλά και από τη φεμινιστική μυθοποίηση, αυτή την παρόρμηση να την παρουσιάζουμε ως θύμα της ιστορίας και ως θύμα του Σκοτ – είναι σα να της αρνούμαστε το δικαίωμα επιλογής και την ίδια την ανεξαρτησία της».

Mε στοιχεία από τον The Independent

Θέματα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφανος Ροζάνης: «Τα Εξάρχεια εκβαρβαρίστηκαν»

Lifo Videos / Στέφανος Ροζάνης: «Τα Εξάρχεια εκβαρβαρίστηκαν»

Ο καθηγητής Φιλοσοφίας, γνωστός και ως «αναρχικός φιλόσοφος», μιλά χωρίς ωραιοποιήσεις για την πολιτική που έχει καταντήσει λογιστική διαχείριση και για την ακροδεξιά που ολοένα περισσότερο θυμίζει θρησκευτική δεισιδαιμονία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πώς η Αθήνα έφτασε να έχει παγκόσμια πρωτιά στα άδεια και εγκαταλελειμμένα σπίτια

Radio Lifo / Πώς η Αθήνα έφτασε να έχει παγκόσμια πρωτιά στα άδεια και εγκαταλελειμμένα σπίτια

Την ώρα που ένας στους πέντε πολίτες της χώρας ζει υπό τον μόνιμο φόβο της απώλειας της στέγης του, η Αθήνα κατέχει ένα τρομακτικό ρεκόρ. Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον οικονομολόγο και συγγραφέα Δημήτρη Ιωάννου.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Παύλος Τσίμας: «H σύγκρουση στη Μέση Ανατολή ευνοεί τον ρόλο της Τουρκίας»

Lifo Videos / Παύλος Τσίμας: «H σύγκρουση στη Μέση Ανατολή ευνοεί τον ρόλο της Τουρκίας»

Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα της νέας σύγκρουσης Ισραήλ–Ιράν; Πόσο επηρεάζεται η Ελλάδα από τις εξελίξεις; Και γιατί βγαίνει κερδισμένος ο Ερντογάν; Ο Παύλος Τσίμας συζητά με τον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Καβάφης μέσα από το βλέμμα των καλλιτεχνών

Ο Καβάφης ανάμεσά μας / Ο Καβάφης μέσα από το βλέμμα των καλλιτεχνών

Τι μπορεί να σημαίνει σήμερα ο Καβάφης για έναν σκηνοθέτη και μια εικαστικό; Πώς «διαβάζεται» η μορφή του μέσα από το βλέμμα δύο σύγχρονων δημιουργών με διαφορετικές διαδρομές; Ο σκηνοθέτης Αριστοτέλης Μαραγκός, με διεθνή εμπειρία, και η εικαστικός Farida El Gazzar, με κοσμοπολίτικη πορεία, αντλούν έμπνευση από τον ποιητή, τη σχέση τους με την Αλεξάνδρεια και τα ευρήματα του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ανδρέας Τετέι: «Πονάει πολύ το να σε αποκαλούν “μαϊμού” στο γήπεδο»

Οι Άλλοι / Ανδρέας Τετέι: «Πονάει πολύ το να σε αποκαλούν “μαϊμού” στο γήπεδο»

Ο παίκτης της Κηφισιάς θυμάται την καθημερινότητά του στη Φωκίωνος Νέγρη, εξηγεί γιατί μπήκε στο ποδόσφαιρο και περιγράφει την εμπειρία του από τον ρατσισμό που επικρατεί στα γήπεδα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Πόσα νέα σπίτια και πόσους τουρίστε αντέχουν ακόμα τα νησιά;

Radio Lifo / Πόσα νέα σπίτια και πόσους τουρίστες αντέχουν ακόμα τα νησιά;

Στην Ελλάδα –και ιδιαίτερα στα νησιά– τα τελευταία χρόνια παρατηρείται συχνά το φαινόμενο πολίτες και οργανώσεις να προσφεύγουν στο ΣτΕ προκειμένου να σταματήσουν ιδιωτικές επενδύσεις ή σχέδια δόμησης που απειλούν τοπία και οικοσυστήματα. Τι μας λέει αυτό για το θεσμικό μας σύστημα;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Γιάννης Παντελάκης: Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» πουλάει

Lifo Videos / Γιάννης Παντελάκης: Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» πουλάει

Ο αρθρογράφος της LIFO σχολιάζει στον Γιάννη Πανταζόπουλο τις κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα για τη δημιουργία νέων κομμάτων και εξηγεί γιατί «οι ικανοί δεν μπαίνουν πια στην πολιτική».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αυγερόπουλος: Στη Γάζα είδα ανθρώπους που έχουν συμφιλιωθεί με τον θάνατο»

Γιώργος Αυγερόπουλος / «Στη Γάζα είδα ανθρώπους που έχουν συμφιλιωθεί με τον θάνατο»

O βραβευμένος πολεμικός ανταποκριτής περιγράφει στον Γιάννη Πανταζόπουλο τις πιο σκληρές μνήμες του από τη Γάζα και εξηγεί γιατί η παρούσα κρίση δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Παιδικά πάρτι, αυτή η μάστιγα!

Ψυχή & Σώμα / Παιδικά πάρτι, αυτή η μάστιγα!

Πώς θα βγουν αλώβητοι οι γονείς από τον «οδοστρωτήρα» που λέγεται παιδικά πάρτι; Η Τζούλη Αγοράκη συζητά με τον εικαστικό Αλέξανδρο Γεωργίου, μπαμπά του οκτάχρονου Παναγιώτη, και τη Νινέττα Γιακιντζή, μαμά του εφτάχρονου Ιάσονα.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Pan Pan: «Πάντα αναζητάω να βλέπω την πόλη από ψηλά»

Lifo Videos / Pan Pan: «Μ' αρέσει πάντα να βλέπω την πόλη από ψηλά»

O Pan Pan δεν είναι μόνο μουσικός ή κομίστας· ό,τι δημιουργεί μοιάζει συχνά με μια προσωπική ξενάγηση στην Αθήνα των ’90s και των ΄00s, μέσα από το βλέμμα ενός παιδιού που μεγάλωσε στην «κρυμμένη» γειτονιά του Πολυγώνου.
Είναι η μακροζωία μια νέα μορφή θρησκείας;

Άκου την επιστήμη / Είναι η μακροζωία μια νέα μορφή θρησκείας;

Μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο και τη φθορά; Είναι εφικτό να «χακάρουμε» το βιολογικό μας ρολόι ώστε να ζήσουμε περισσότερο χωρίς να γεράσουμε νωρίτερα; Ο Καθηγητής Βιολογίας και Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ, Αριστείδης Ηλιόπουλος, μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ