Στέφανος Ροζάνης: «Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Στέφανος Ροζάνης: «Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού»

9

Ένας αόρατος εχθρός. Μια πανδημία. Αυστηροί περιορισμοί, ακινησία και φόβος. Μια εκκωφαντική ησυχία. Εποχή απαγορεύσεων και μετακινήσεων. Ερημωμένες πόλεις. Μια καθημερινότητα που εκτυλίσσεται μεταξύ πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας. Μια απέραντη κοινωνική απομόνωση και ένας αποστειρωμένος κόσμος. Εγκλεισμός υποχρεωτικός. Ο κορωνοϊός δημιουργεί ένα κλίμα ανησυχίας και αβεβαιότητας.


Όλα συνέβησαν με τρομακτική ταχύτητα. Τι είναι αυτό που ζούμε; Ποιες οι προεκτάσεις του; Γι' αυτό αναζήτησα για μια εκτενή συζήτηση τον συγγραφέα και καθηγητή Φιλοσοφίας, γνωστό και ως «αναρχικό φιλόσοφο», Στέφανο Ροζάνη.


Ο Στέφανος Ροζάνης σπούδασε Mαθηματικά και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και Φιλοσοφία στο Καθολικό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Αργότερα, δίδαξε Φιλοσοφία σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, όπως το Βερολίνο και η Βηρυτός, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης. Επιπλέον, για δέκα χρόνια δίδασκε στο τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και έχει συγγράψει δεκάδες βιβλία.


Κατά το παρελθόν καταπιάστηκε με τις Θεωρίες του Χρόνου. Όπως μου λέει στην αρχή της συνομιλίας μας, παραμένει κλεισμένος στο σπίτι του, στο κέντρο της Αθήνας. «Δυστυχώς, έχω τη συνήθεια του καπνίσματος και είναι άκρως περίεργο, όταν θέλω να μετακινούμαι μέχρι το περίπτερο για να αγοράσω τσιγάρα, το να έχω τον μπάτσο να μου ζητά βεβαίωση» λέει με μειλίχιο ύφος και μια δόση ειρωνείας. Πρόκειται για έναν στοχαστή που δεν διστάζει να εκφράσει τις αντισυμβατικές και αιρετικές απόψεις του για όλες τις πτυχές της νέας πραγματικότητας.

Ο έρωτας έχει εξοριστεί από τη ζωή μας διά παντός. Τον έχουμε εξαφανίσει από τον κόσμο μας. Άραγε, ποιον έρωτα; Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού, όχι του «εγώ». Διότι το «εγώ» μας θα επιζήσει με χίλια δύο επινοήματα.


Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλά ανοιχτά για το αγεφύρωτο ρήγμα στην εργασία, τις πολιτικές ηγεσίες και τις ανθρώπινες σχέσεις. Για τα δικαιώματα, την ελευθερία, την Εκκλησία, τη μοναξιά, την τηλεζωή και τον παρατεταμένο χωρισμό που βιώνουμε όλοι.

— Ζούμε σκοτεινές μέρες;

Δεν θα το έλεγα. Η πανδημία που «χτύπησε» τελευταία οικουμενικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα υπήρχε στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε τεράστιες πανδημίες, όπως ο Μαύρος Θάνατος κατά τον Μεσαίωνα, την πανούκλα ή την ισπανική γρίπη. Είναι, λοιπόν, ένα σύνηθες φαινόμενο στη διάρκεια της Ιστορίας.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, ωστόσο, διαφέρει κατά πολύ ως προς τη δομή, η οποία είναι εγκατεστημένη στον σύγχρονο κόσμο. Μέσα σε αυτήν ενυπάρχουν δύο διακλαδώσεις: αφενός η κοινωνιολογική, με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης, αφετέρου η τραγική επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον και, κατά συνέπεια, η αλλοίωσή του. Νομίζω ότι η τραγική θέση του σημερινού ανθρώπου δεν οφείλεται στις επιδημίες ή πανδημίες αλλά κυρίως στο περιβάλλον, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και συναισθηματικό.

Ουσιαστικά, η διαφορά που παρατηρούμε εντοπίζεται στο περιβάλλον και όχι στην ίδια τη μορφή του ιού. Αυτό που ζούμε τώρα και το χαρακτηρίζω θλιβερό είναι όταν ακούω τη φράση «πώς θα αντέξει η οικονομία;». Εάν δείτε τους νόμους και τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί, θα διαπιστώσετε ότι προφανώς και δεν έχουν τεθεί για την προστασία του ανθρώπου αλλά για τη διάσωση της οικονομίας. Ο άνθρωπος έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε δεύτερη μοίρα. Η οικονομία προηγείται των πάντων. Ακούμε εμφατικά: «Όσο λιγότερες ανθρώπινες απώλειες έχουμε, τόσο καλύτερα για την οικονομία».

Μάλιστα, παρακολουθώ αυτές τις μέρες κάποιες αξιοθρήνητες στατιστικές οι οποίες συγκρίνουν τους νεκρούς κάθε χώρας, αυτήν τη λεγόμενη καμπύλη, όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, η οποία εμπεριέχει αρκετό ψεύδος. Είναι απορίας άξιον. Πάντως, αν και έγκλειστος, δεν φοβάμαι τόσο τις επιδημίες ή τις πανδημίες όσο τους ίδιους τους ανθρώπους.

— Πιστεύετε ότι στην εποχή μας δοκιμάζονται ηγεσίες και ιδεολογίες;

Οι ιδεολογίες έχουν δοκιμαστεί ήδη από το παρελθόν. Όσον αφορά τις ηγεσίες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα ηγετικά πρότυπα στις μέρες μας δεν ανήκουν στον οραματικό τύπο αλλά στον διαχειριστικό. Οι ηγεσίες, πλέον, είναι λογιστικές. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν οραματιστές πολιτικοί. Έχουμε ηγέτες-λογιστές που ακολουθούν συγκεκριμένους οικονομίστικους κανόνες. Συνεπώς, οι ηγεσίες μού είναι αδιάφορες. Χάσαμε και δυστυχώς χάνουμε συνέχεια την έννοια του ηγέτη, εκείνου που είχε όραμα και όνειρα.


— Την ίδια στιγμή θεωρείτε ότι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες δοκιμάζονται;

Δικαίωμα και ελευθερία είναι συνάδουσες έννοιες. Δεν μπορεί να σταθεί η μία χωρίς την άλλην. Η ελευθερία την εποχή του σύγχρονου αρπακτικού καπιταλισμού έχει μετοικήσει εις τους ουρανούς. Δεν υπάρχει ελευθερία. Βέβαια, θα μου πείτε ότι φιλοσοφικά, όπως έλεγε ο Μπερντιάεφ, η ελευθερία δεν ανήκει στην Ιστορία. Η Ιστορία είναι μια εναλλαγή μορφών δουλείας. Όμως, το φάντασμα της ελευθερίας έχει πάψει να πλανάται πάνω από τον κόσμο. Ποια ελευθερία μού στερούν εμένα σήμερα, που βρίσκομαι έγκλειστος στο σπίτι μου; Αυτήν που δεν έχω; Η ελευθερία έχει καταντήσει ένα κουρέλι, παίγνιο στα χέρια των διαχειριστών. Και για ποια ελευθερία να παλέψω; Η τελευταία φορά που συνέβη μια τέτοια πάλη ήταν τον Μάη του '68. Από τότε έχει χαθεί το παιχνίδι, όχι διά παντός αλλά σίγουρα για κάποιες γενιές.


— Είμαστε κοντά στο τέλος του καταναλωτικού καπιταλισμού;

Ο καταναλωτικός καπιταλισμός έχει γίνει πια ένα τραγικό παρελθόν μπροστά στη νεότερη εξέλιξή του, που είναι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Σήμερα, εν καιρώ πανδημίας, τα πάντα είναι κλειστά, όχι όμως οι τράπεζες. Και δεν μιλώ για τις απλές συναλλαγές του πολίτη αλλά για τον τραπεζικό υπάλληλο, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται.

Στέφανος Ροζάνης: «Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού» Facebook Twitter
Ήμασταν ήδη έγκλειστοι πριν αυτό συμβεί με τη σφραγίδα του νόμου. Απλώς η απαγόρευση είναι μια τυπική επικύρωση του κοινωνικού αποκλεισμού μας. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Τι θα μας αφήσουν ο εγκλεισμός και η κοινωνική απομόνωση;

Ένα από τα προτάγματα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είναι ακριβώς το απομονωμένο άτομο. Ζούμε σε σύγχρονα κελιά, όπως σωστά αναφέρουν πολλοί στον διεθνή Τύπο. Όταν καπνίζω, κάνω κακό στον εαυτό μου. Προφανώς, δεν είμαι γιατρός και δεν τους αμφισβητώ. Ωστόσο, δείτε το παράδειγμα του αντικαπνιστικού νόμου, τον οποίο επέβαλαν αιφνιδίως με σκοπό να προφυλαχτεί ο πολίτης από τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Μα όχι, στη ρίζα του έχει να σπάσει αυτό που παραδοσιακά λέγαμε «η παρέα». Στόχος του αντικαπνιστικού νόμου ήταν να διαλυθεί η συναναστροφή. Και για να θυμηθώ τη θεολογική μου καταγωγή, όπως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος: «Πού συζητητής του αιώνος τούτου». Κατά συνέπεια, επιθυμούν να τελειώσουν διά παντός με τον συνομιλητή.


— Μετά απ' όλο αυτό που ζούμε, τι θεωρείτε ότι θα αλλάξει;

Καταρχάς, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το συναισθηματικό στρες η καχυποψία προς τον πλησίον έχει εξαπλωθεί με ραγδαίο ρυθμό. Μια φίλη μου βγήκε χθες να κάνει μια βόλτα στο στενό του σπιτιού της και στα είκοσι μέτρα εμφανίστηκε μια κυρία η οποία, όταν την είδε, φόρεσε μάσκα και οπισθοχώρησε. Τι κόσμος είναι αυτός λοιπόν;


— Ο φόβος πού θα μας οδηγήσει;

Στην πλήρη αποκοινωνικοποίηση του ανθρώπου. Άνθρωπος μη κοινωνικοποιημένος δεν είναι άνθρωπος αλλά λύγκας πάνω στα δάση.

—Συμφωνείτε ότι τα μπαλκόνια είναι τα νέα χαρακώματα;

Κατά τη γνώμη μου, τα μπαλκόνια σήμερα είναι μια μορφή απελπισίας του ατόμου. Είναι η απόγνωση του μεμονωμένου και έγκλειστου ανθρώπου. Ήμασταν ήδη έγκλειστοι πριν αυτό συμβεί με τη σφραγίδα του νόμου. Απλώς η απαγόρευση είναι μια τυπική επικύρωση του κοινωνικού αποκλεισμού μας.


 —Κάποιοι, όμως, τονίζουν ότι είναι μια ευκαιρία να στραφούμε στον εαυτό μας.

Ω, Θεέ μου! Κανένας άνθρωπος δεν στρέφεται στον εαυτό του παρά μόνο μέσω της ύπαρξης του άλλου. Έλεγε ο Νίτσε: «Αν δεν είσαι σταυραετός, μη στέκεσαι πάνω από τον γκρεμό». Και οι άνθρωποι δεν είναι σταυραετοί. Μόνο μέσω των άλλων βλέπουμε τον εαυτό μας.

Να σας πω τη δική μου εμπειρία αυτές τις μέρες. Δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από μισή ώρα, φεύγει το μυαλό μου. Ανοίγω τις σημειώσεις μου προκειμένου να εκπληρώσω μια υποχρέωση και σε λίγα λεπτά οι σκέψεις μου παγώνουν. Παύω να είμαι εγώ. Αυτές είναι οι τραγικές επιπτώσεις. Δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς. Άρα, για ποιον εαυτό μιλάμε;


— Πλέον, κυριαρχούν η τηλεζωή, οι τηλεσχέσεις, οι τηλε-έρωτες. Τι απαντάτε;

Όλα αυτά δεν είναι ζωή. Η τηλεζωή είναι μια αντίφαση. Όταν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει «τηλέ-» και το αντίθετο. Ένας από τους μεγαλύτερους εγκλεισμούς εδώ και πολλά χρόνια είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τσατ, το Skype και οι διαδικτυακοί έρωτες. Αυτός είναι ο πραγματικός εγκλεισμός. Εκφράζουν την απόλυτη εξόντωση της προσωπικότητάς μας. Όταν βλέπω, αγγίζω. Αν δεν αγγίξω, δεν μπορώ να δω.

Η τηλεζωή είναι μια αντίφαση. Όταν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει «τηλέ-» και το αντίθετο. Ένας από τους μεγαλύτερους εγκλεισμούς εδώ και πολλά χρόνια είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τσατ, το Skype και οι διαδικτυακοί έρωτες. Αυτός είναι ο πραγματικός εγκλεισμός. Εκφράζουν την απόλυτη εξόντωση της προσωπικότητάς μας. Όταν βλέπω, αγγίζω. Αν δεν αγγίξω, δεν μπορώ να δω.


— Πώς θα ερωτευτεί κάποιος σε περίοδο καραντίνας;

Ο έρωτας έχει εξοριστεί από τη ζωή μας διά παντός. Τον έχουμε εξαφανίσει από τον κόσμο μας. Άραγε, ποιον έρωτα; Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού, όχι του «εγώ». Διότι το «εγώ» μας θα επιζήσει με χίλια δύο επινοήματα.


— Μπορούμε να εκτιμήσουμε τις χαρές της ζωής μετά απ' αυτήν τη μοναξιά;

Πρώτα απ' όλα, να διαχωρίσουμε τη μοναχικότητα από τη μοναξιά. Η μοναχικότητα του ανθρώπου είναι οντολογικό του στοιχείο. Την αποζητώ για να γράψω και να δημιουργήσω. Ωστόσο, η μοναξιά είναι η περίφραξη του ανθρώπου στο περιβάλλον του. Σαν τα φράγματα. Σήμερα ζούμε τη μοναξιά του πλήθους, κατά τον ορισμό του Κρίστοφερ Λας. Αυτό το «να είσαι μόνος μέσα άλλους».


— Τον ρόλο της ελλαδικής Εκκλησίας πώς τον κρίνετε στο θέμα της πανδημίας;

Η Εκκλησία αρχικά είχε την έννοια της συνέλευσης και της συγκέντρωσης ανθρώπινων υπάρξεων. Στη συνέχεια, όμως, απώλεσε αυτήν τη δυνατότητα, όταν έγινε παρακλάδι κυριαρχίας. Κανένας παπάς ή επίσκοπος δεν διαφέρει από έναν δημόσιο υπάλληλο. Όπως διαχειρίζεται η κυβέρνηση τις τράπεζες, έτσι και η Εκκλησία πράττει με τον εαυτό της. Διατυμπανίζει ότι δεν θα κλείσει. Έπαψε η θρησκεία να είναι η καρδιά του άκαρδου κόσμου για την οποία μιλούσε ο Μαρξ, παρότι όλοι έχουν συγκρατήσει και απομονώνουν την προηγηθείσα φράση του περί «οπίου του λαού».

Τουλάχιστον, ο καθολικισμός είχε την κοσμική ευφυΐα να ενημερώσει τους πιστούς να μην προσέρχονται στους ναούς. Είναι τραγική η σύγκριση της Ορθοδοξίας ακόμα και με τον καθολικισμό. Κι αυτό γιατί η Ορθοδοξία ήταν πάντα το δεξί χέρι της διακυβέρνησης.

—Σε μια τέτοια κρίση αναδεικνύεται ο εγωισμός μας ή το αίσθημα της αλληλοβοήθειας;

Είναι το άκρον άωτον του ατομικισμού που καλλιεργήθηκε από τον καπιταλισμό. Μια υπερπλασία του «εγώ». Ένας νέος εγωισμός που οδηγεί τα άτομα να αποσύρονται από τη δημόσια σφαίρα και να καταφεύγουν σε έναν αποκλειστικά ιδιωτικό κόσμο.

Ακούμε καθημερινά: «Εγώ θα βγω, θα πάω εκδρομή, θα ταξιδέψω στο εξοχικό μου, έχω λεφτά, άρα θα κάνω και το τεστ για τον κορωνοϊό». Το «εγώ» δεν έχει φραγμούς. Αυτό που με νοιάζει είναι μόνο να κάνω τις βόλτες μου. Εκτός των άλλων, αυτοί εννοούν το «εγώ» τους ως αιώνιο, δηλαδή ότι αυτό θα συμβεί σε όλους εκτός από μένα. Επίσης, παρατηρούμε και έναν ρατσισμό απέναντι στην τρίτη ηλικία. Και τον βιώνω στο πετσί μου.


—Τι σας ενόχλησε στη δημόσια σφαίρα όλο αυτό το διάστημα;

Η υποκρισία. Όλοι τους υποκρίνονται. Άλλοι τους φιλάνθρωπους, άλλοι τους επιστήμονες, άλλοι τους θρησκευόμενους. Μια ατελείωτη υποκρισία. Γι' αυτό και έχω κλείσει την τηλεόραση. Δεν αντέχω να παρακολουθώ τις ειδήσεις.


— Προσωπικά, τι μάθατε απ' όλο αυτό;

Ότι μόνο με μια ειλικρινή σχέση με τον άλλον έχει ελπίδες τούτος ο κόσμος να επιζήσει. Αλλιώς δεν υπάρχει ούτε μέλλον, ούτε ζωή.


 —Ποια είναι η καταφυγή του ανθρώπου σήμερα;

Τα όνειρά του.


— Τι σας δίνει ελπίδα;

Τα τηλέφωνα των παλιών μου φοιτητών, των νεαρότερων φίλων μου και η καθημερινή επικοινωνία με τους στενούς μου ανθρώπους, όσους έχουν μείνει στη ζωή. Βέβαια, ακόμα και αυτοί που μας ξεχνούν, αγαπητέ κ. Πανταζόπουλε μέσα σε αυτή την απεγνωσμένη κατάσταση, δίκαιος ο μισθός τους.

Συνεντεύξεις
9

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Nick Cave: «Σ’ αυτή την απομόνωση εμφανίζεται η ίδια η ουσία μας και μας ρωτά τι θέλουμε να κρατήσουμε και τι όχι»

Στήλες / Nick Cave: «Σ’ αυτή την απομόνωση εμφανίζεται η ίδια η ουσία μας και μας ρωτά τι θέλουμε να κρατήσουμε και τι όχι»

O Nick Cave γράφει για τον νέο μας κόσμο που μοιάζει με «πλοίο φάντασμα» αλλά και για την φρίκη που ένιωσε με «την πιο τρομακτική εκτέλεση του ‘Imagine’ που ηχογραφήθηκε ποτέ».
«Τι κάνετε ρε; Μην πιανόσαστε!»: Όποια ταινία ή σειρά πας να δεις, μοιάζει από άλλη ζωή

Στήλες / «Τι κάνετε ρε; Μην πιανόσαστε!»: Όποια ταινία ή σειρά πας να δεις, μοιάζει από άλλη ζωή

Ένα δεκαήμερο μόλις σε κατ’ οίκον περιορισμό και οτιδήποτε σχεδόν πάει να δει κανείς για ψυχαγωγικό αντιπερισπασμό, μοιάζει τρομακτικά ανεπίκαιρο και παρωχημένο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στέφανος Ροζάνης: «Ζήστε! Αυτό είναι επαναστατικό»

Πρόσωπα / Στέφανος Ροζάνης: «Ζήστε! Αυτό είναι επαναστατικό»

Μια συζήτηση με τον συγγραφέα και καθηγητή φιλοσοφίας, γνωστό με το προσωνύμιο «αναρχικός φιλόσοφος», για την οικονομική κρίση, την παιδεία, τα social media, τον αναρχισμό, τα Εξάρχεια, τη ζωή, τον έρωτα και την αγάπη
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ