Από τις λίγες φορές που δεν έφτασα τουλάχιστον μισή ώρα πριν. Από τις λίγες φορές που ήταν ήδη μαζεμένοι και με περίμεναν. Δεν έχω χειρότερο από το να μιλάω σε κόσμο και να είναι σχεδόν όλοι εκεί πριν φτάσω. Δεν έχω χειρότερο από το να προετοιμάζομαι μπροστά τους. Xαιρέτησα και εκείνους και τη δασκάλα που γνώριζα ήδη, και τον διευθυντή του σχολείου.
Γνωστό σχολείο. Μεγάλο αμφιθέατρο. Πολύς κόσμος. Ψηλό σανίδι. Την ώρα που με προλόγιζε ο διευθυντής, εγώ άνοιγα τα τελευταία παράθυρα. Όχι το καλύτερο ξεκίνημα. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι το ευκολότερο κοινό. «Την ψάχνουν» και καλά κάνουν. Έχω μιλήσει πια σε χιλιάδες δασκάλους και εκπαιδευτικούς στη χώρα μας στο πλαίσιο του ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ, του προγράμματος αυτογνωσίας που έχουμε ετοιμάσει για τα παιδιά της πρωτοβάθμιας. Άσε και το άλλο. Έχουμε εξαιρετικό επίπεδο εκπαιδευτικών στη χώρα μας. Έχω παρακολουθήσει αντίστοιχα προγράμματα για παιδιά και σε άλλες χώρες. Το επίπεδο εκπαιδευτικών στη χώρα μας δεν το έχω ξανασυναντήσει. Φιλότιμο και ικανότητα. Πάθος και μεράκι. Η πλειονότητα τουλάχιστον.
Σε κάποια φάση, αφού είχε προχωρήσει η ομιλία και μετά τις αγκαλιές που κάνουμε κάθε φορά, μια κυρία σήκωσε το χέρι της. Φαινόταν «φορτωμένη».
«Παρακαλώ».
«Δεν συμφωνώ καθόλου με όλα αυτά».
«Με ποιο απ' όλα;»
«Με όλα».
Κάποια στιγμή παρασύρθηκα και πρέπει να εκνευρίστηκα. Το έχασα. Άφησα την κυρία να με παρασύρει σε εντελώς λάθος δρόμο, αντί να ολοκληρώσουμε τη διαφωνία μας και να συνεχίσω. Η υπόλοιπη ομιλία δεν πήγε καλά. Την έκοψα πριν την ώρα της. Αυτό που λένε, «ενός κακού μύρια έπονται».
Κοντολογίς, διαφωνία παντού και νομίζω παρερμηνεία όσων είπα. Μπήκα σε διάλογο μαζί της. Κάποια στιγμή παρασύρθηκα και πρέπει να εκνευρίστηκα. Το έχασα. Άφησα την κυρία να με παρασύρει σε εντελώς λάθος δρόμο, αντί να ολοκληρώσουμε τη διαφωνία μας και να συνεχίσω. Η υπόλοιπη ομιλία δεν πήγε καλά. Την έκοψα πριν την ώρα της. Αυτό που λένε, «ενός κακού μύρια έπονται».
Μετά την ομιλία πήγαμε για τα εθιμοτυπικά στο γραφείο του διευθυντή. Επιστρέφοντας, σκεφτόμουν τι δεν είχε πάει καλά. Κάτι σαν slow motion, όπου καρέ-καρέ ξαναβλέπεις κάθε φάση. Ξανάπαιξα την ταινία πολλές φορές. Νομίζω το βρήκα. Μου έκανε και η φίλη μου κάποιες επισημάνσεις. Τις άκουσα. Σημαντικό να ακούς. Σχεδόν όλοι μπορούμε να ακούμε, αλλά συχνά δεν ακούμε. Σχεδόν όλοι μπορούμε να διαβάσουμε, αλλά δεν διαβάζουμε. Άλλο τι μπορώ να κάνω κι άλλο τι κάνω στην τελική. Η ζωή μου δεν κρίνεται από αυτά που μπορώ να κάνω αλλά από αυτά που κάνω.
Κάποιες φορές, λοιπόν, η ομιλία δεν θα πάει καλά. Κάποιες φορές δεν θα τα γράψεις καλά. Κάποιες φορές δεν θα τα ακούσεις καλά. Δεν θα είσαι στις καλές σου. Κάποιες φορές δεν θα τα καταφέρεις καλά, ρε αδερφέ, ό,τι και να είναι αυτό που κάνεις. Είναι μέρος της ζωής. Γι' αυτό και λέγεται ζωή η ρημάδα.
Εκεί έχεις δύο επιλογές: ή να τα βάλεις με τον εαυτό σου, να του τα χώσεις και να εξαντλήσεις όλη σου την αυστηρότητά πάνω του, να ξεκινήσεις την περίφημη κριτική. Αλήθεια, γιατί τη λέμε αυτοκριτική και όχι αυτοαξιολόγηση; Η λέξη «κριτική» έχει μαστίγιο. Η μία επιλογή σου, λοιπόν, είναι η αυτοκριτική. Η άλλη είναι να στηρίξεις τον εαυτό σου, να τον τιμήσεις. Να τον αγαπήσεις. Δεν είπε κανείς να του χαριστείς. Όχι όμως και να τον μαστιγώσεις.
Μου πήρε χρόνια να μάθω να το κάνω αυτό. Να είμαι φίλος και όχι εχθρός μου. Να με στηρίζω και όχι να με κρίνω. Να με εξελίσσω και όχι να με διορθώνω. Να με φροντίζω και να με τιμώ. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι αυτοεκτίμηση είναι, όταν δεν τα καταφέρνω, να μου δίνω το χέρι και να σηκώνομαι. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω πόσο πολύ ανάγκη έχω τον αυτοσεβασμό, την αυτοφροντίδα και την αυτοαποδοχή. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερα στον κόσμο αυτό από την αυτοεκτίμηση.
Και τι είναι αυτοεκτίμηση, τελικά, ρε φιλάρα; Απλό, αδερφέ. Να σου χαμογελάς. Ό,τι κι αν συμβεί.
σχόλια