Η στάθμη των εγχώριων μέσων ενημέρωσης είναι πιο ρηχή και από τον ρηχότερο εαυτό μας

Η στάθμη των εγχώριων μέσων ενημέρωσης είναι πιο ρηχή και από τον ρηχότερο εαυτό μας Facebook Twitter
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι, αναλυτές και ρεπόρτερ φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταπιάνονται με σπουδαία θέματα χωρίς να τα μικραίνουν.
2

«Παντρεμένος με άντρα» έλεγε το δημοσίευμα με χοντρά μεγάλα γράμματα και από κάτω είχε μια μεγάλη, κοντινή, φωτογραφία, όπως στους καταζητούμενους του Φαρ Ουέστ.

Ο άντρας της φωτογραφίας βάζει για ευρωβουλευτής και, απ' ό,τι κατάλαβα, τον εγκαλούν για την προσωπική του ζωή. Βαριέμαι ακόμα και να γκουγκλάρω τον κύριο. Όσο για το αν του αρέσουν οι άλλοι κύριοι, δεν θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο.

Ξέρω κάποιες από τις θέσεις του και ότι βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι για την ώρα έχω πληροφορηθεί αρκετά. Όμως φτάνει να τον λυπηθείς, να τον συμπονέσεις, να τον αντιπαθήσεις ή να τον απορρίψεις στη βάση της σεξουαλικότητας που του αποδίδεται και της πολιτικής του, ώστε το δημοσίευμα να έχει πετύχει κάτι πολύ κακό.

Φυσικά, δεν είναι το πρώτο αισχρό δημοσίευμα. Απλώς ενοχλεί ίσως παραπάνω επειδή δεν βγήκε σε κάποια απ' τις γνωστές εφημερίδες με πρωτοσέλιδα για ομοφυλόφιλους Γερμανούς κτηνοβάτες που εμπορεύονται ναρκωτικά, αλλά σε ένα έντυπο που από πολλούς θεωρείται σοβαρό.

Η στάθμη των μέσων ενημέρωσης, όπως είναι τώρα, είναι μάλλον πιο ρηχή και από τον ρηχότερο εαυτό μας. Το μεγάλο κακό, να σιχαθούν απολύτως οι κανονικοί άνθρωποι όλο αυτό και να μην ενημερώνονται για τίποτα, δεν είναι καθόλου απίθανο.


2019 και μυρίζει άλλη εποχή. Δεν μυρίζει, βρομάει. Ένας μπαγιάτικος φουτουρισμός, μια δυστοπία του μέλλοντος, σιχαμερή, φτιαγμένη απ' το πρόσφατο παρελθόν, πλανιέται στην ατμόσφαιρα.

Η δημόσια συζήτηση έχει καθηλωθεί ποιος ξέρει σε ποια δεκαετία. Στα τέλη του '80; Στις αρχές του '90; Το δύσοσμο άρθρο «Παντρεμένος με άντρα» είναι μόνο ένα πίξελ σε μια πραγματικά άσχημη μεγάλη εικόνα.


Αυτό που λέγεται «δημόσιος διάλογος» είναι κολλημένο κάπου έξω απ' αυτά που απασχολούν τον υπόλοιπο κόσμο και μάλλον κι εμάς τώρα.

Συχνά αναρωτιέμαι αν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης έχουν ειδοποιηθεί για το ότι υπάρχουν ξένες εκδόσεις και ξένα δίκτυα ενημέρωσης, φθηνά και προσβάσιμα στον καθέναν, και ότι ο κόσμος μπορεί να συγκρίνει το περιεχόμενο και το επίπεδο.

Μοιάζουν να ζουν σ' ένα σύμπαν χωρίς Ίντερνετ, όπου όλοι μιλάνε στα ελληνικά για ελληνοκεντρικά ζητήματα και ψάχνουν μπαγιάτικες ελληνόφωνες αναλύσεις.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την παλιακή προσέγγιση στις ειδήσεις και την ενημέρωση για τον έξω κόσμο, συνήθως με κακές μεταφράσεις ξενόγλωσσων ειδησεογραφικών κειμένων.

Σε έναν κόσμο τόσο διασυνδεδεμένο και μικρό, αρκετά μέσα ενημέρωσης μάλλον καταβάλλουν ειλικρινή προσπάθεια για να μένουν τόσο κουραστικά εσωστρεφή.

Ελάχιστοι δημοσιογράφοι, αναλυτές και ρεπόρτερ φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταπιάνονται με σπουδαία θέματα χωρίς να τα μικραίνουν, χωρίς να τα παραχώνουν σε στενό, εσωστρεφές καλούπι, και μετά να τα συνδέουν με μίζερες ξεπερασμένες πολιτικές ή κλειστοφοβικές κομματικές ίντριγκες. Ταυτόχρονα, πολλά μέσα φαίνεται να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους έναν άλλο ρόλο.


Σαν απολιθώματα άλλου κόσμου, σαν ένα μόνιμο blast from the past, στήλες, εκπομπές και χρήστες του δημόσιου βήματος πασχίζουν να τραβήξουν την προσοχή, όχι παράγοντας αξιοπρόσεχτο υλικό αλλά τροφοδοτώντας τους ανθρώπους με αυθεντικό καλτ και επιτηδευμένες ακρότητες που βλέπεις την ώρα που τρως ή αν θες να χαζέψεις (κυριολεκτικά).

Στήλες ολόκληρες που πετάνε υπερβολή και λαϊκισμό. Πολιτικές επιθέσεις που είναι προσωπικές. «Ρεπορτάζ» που δημιουργούν άτεχνα τους αναγκαίους συνειρμούς μίσους και φόβου για μετανάστες και ξένους. «Αναλύσεις» για φριχτά εγκλήματα σε βάρος γυναικών που ξεφτιλίζουν ακόμα χειρότερα το θύμα.

Πρόσφατα ξανάρχισε αυτός ο ψυχαναγκασμός με τις σατιρικές εκπομπές, όπου μάλλον το αστείο θα είναι πάλι γυναίκες νοικοκυρές και γιαγιάδες στη λαϊκή. Κρίνοντας από το παρελθόν, χαίρομαι που πέταξα την τηλεόραση.

Είναι τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης μαζί μας, σ' αυτήν εδώ την εποχή, που στο Ίντερνετ βρίσκεις δωρεάν μαθήματα στο Χάρβαρντ, βίντεο με ειδήσεις, περιοδικά σαν το «Economist» και σάτιρα επιπέδου «Family Guy»;

Ή μήπως ξέρουν ότι αυτά υπάρχουν, αλλά αντιμετωπίζουν το εγχώριο κοινό αφ' υψηλού, σαν ιθαγενείς που αξίζουν το κατακάθι του ανθρώπινου πνεύματος, επειδή δεν ξέρουν από καλύτερα;

Όλο και περισσότερα εξώφυλλα μοιάζουν να έχουν συντάκτες τρολ και αρχισυντάκτες κάποιο κακορυθμισμένο λογισμικό που τσεκάρει μόνο αν υπάρχουν αρκετές σαχλαμάρες και επαρκείς λέξεις που τραβάνε κλικ.

Το λεκτικό, η αισθητική, το νοσηρό τους περιεχόμενο, τα κάνουν σχεδόν εξωπραγματικά, ενώ «ενημερωτικές εκπομπές» εξελίσσονται σε οργιώδη τηλεγλειψίματα της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ που σχεδόν αλληλοεξουδετερώνονται από κακογουστιά και πλήξη.

Η στάθμη των μέσων ενημέρωσης, όπως είναι τώρα, είναι μάλλον πιο ρηχή και από τον ρηχότερο εαυτό μας. Το μεγάλο κακό, να σιχαθούν απολύτως οι κανονικοί άνθρωποι όλο αυτό και να μην ενημερώνονται για τίποτα, δεν είναι καθόλου απίθανο.


Τα χειρότερα έρχονται, επειδή έρχονται εκλογές. Σε κρίσιμη στιγμή, ενώ χρειαζόμαστε δημοσιογράφους, η χώρα μοιάζει να έχει στεγνώσει από αξιοπρεπείς και έμπειρους επαγγελματίες που θα μεταφέρουν τις ειδήσεις και θα πληροφορήσουν τον κόσμο με ήθος και ευσυνειδησία.

Εξαιρέσεις υπάρχουν – μύγες σε ληγμένο γάλα. Τις ευγνωμονούμε. Ταυτόχρονα, ας μην υποτιμούμε τη δυναμική της συλλογικής απόρριψης δημόσιων τοποθετήσεων αισχρού τύπου.

Μπορούμε πάντα να αφαιρέσουμε εντελώς τη δύναμη από τα χέρια όλων αυτών που δεν ντρέπονται να ρίξουν τη συζήτηση πολύ χαμηλά. Όπως όλοι οι τραμπούκοι, χωρίς κοινό δεν είναι τίποτα. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
2

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΤΑ KITΡΙΝΑ MEDIA

ΤΑ KITΡΙΝΑ MEDIA

Από την αλήστου μνήμης «Αυριανή» και το εμετικό «Μακελειό» μέχρι τις δολοφονίες χαρακτήρα μέσω στρατιών τρολ στα social media, τα κίτρινα μέσα δηλητηριάζουν διαχρονικά τη δημόσια ζωή και οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση, εκμεταλλευόμενα τα παραθυράκια της Δυτικής ελευθερίας της έκφρασης. Το χειρότερο: αρέσουν στον μεγάλο όχλο και συχνά χρησιμοποιούνται από την εξουσία και τους ισχυρούς για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λουκέτο στα «Μακελειά», «φερμουάρ» στους Χίους

Κιτρινισμός / Λουκέτο στα «Μακελειά», «φερμουάρ» στους Χίους

Η διαπόμπευση της νικήτριας του τηλεοπτικού GNTM αφενός ζέχνει μισογυνισμό και σεξισμό, αφετέρου προβληματίζει για τις ανοχές μας ως Πολιτείας αλλά και κοινωνίας, στη δημοσιογραφική αλητεία με το ακροδεξιό πρόσημο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αιδοίο στο δωμάτιο: η σεξιστική ακράτεια του Παπαδόπουλου και η εμετική «υποκλοπή» του Δανίκα

Στήλες / Αιδοίο στο δωμάτιο: η σεξιστική ακράτεια του Παπαδόπουλου και η εμετική «υποκλοπή» του Δανίκα

Το σκάνδαλο σε αυτή την νοσηρή συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα, δεν είναι ο γηραιός στιχουργός, που έχει πια το ακαταλόγιστο. Είναι ο δημοσιογράφος που συνειδητά τον διέσυρε.
ΠΩΛΙΝ ΚΟΚΛΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Η στάθμη των μέσων ενημέρωσης είναι χαμηλή;Στη Βουλή το επίπεδο είναι υψηλό; Στα σχολεία; Στα πανεπιστήμια; Το να έρχεσαι στην Ελλάδα που έχει χάσει τα μεσοστάδια της βιομηχανικής και της τεχνολογικής επανάστασης και να πετάς "ψαγμενιές" βοηθάει σε τίποτα; Το να μεταφέρεις αυτούσιους προβληματισμούς που δεν έχουν γεννηθεί εδώ, διότι απλούστατα είμαστε σε άλλη ιστορική φάση εξέλιξης, είναι περισσότερο plagiarism και επιδειξιομανία παρά επίπεδο. Επίπεδο είναι να μπορεί ο εκάστοτε δημοσιογράφος να μεταβολίσει τις διεθνείς εξελίξεις και να τις εφαρμόσει / παραλληλίσει με την εδώ πραγματικότητα. Επίπεδο δεν είναι να γυρνάς τη χώρα πενήντα χρόνια πίσω (γιατί αυτό είναι εύκολο για σένα) αλλά ούτε και να προσποιείσαι ότι είναι στην ίδια ταχύτητα με τις ΗΠΑ ή την Αγγλία (διότι έτσι εσύ φαίνεσαι ψαγμένος).
Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν υπηρετούν την Ενημέρωση κι αυτό είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια.Είναι Μέσα προσπάθειας επηρεασμού όσων ενημερώνονται από αυτά και ασύστολης κομματικής Προπαγάνδας.Τα κλασικά ΜΜΕ (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση) παρακολουθούν συστηματικότερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ενώ οι νεότεροι αφενός δεν έχουν πολιτικά ενδιαφέροντα, αφετέρου ενημερώνονται μέσω των ηλεκτρονικών ΜΜΕ όπου η κατάσταση είναι σαφώς πολύ χειρότερη και εξαιρετικά δυσκολότερο να αξιολογηθεί επακριβώς η επιρροή τους (ποιος κάθεται να ασχοληθεί με τον αντίκτυπο ηλίθιων/ παραπλανητικών/ χυδαίων απολύτως καθοδηγούμενων κομματικά σχολίων που συνοδεύουν κάποια ανάρτηση;)Αλλά παρότι υπάρχει χώρος για σωστή δημοσιογραφία, το δημοσιογραφικό σινάφι αποδεικνύεται τραγικά κατώτερο των περιστάσεων.Απλό παράδειγμα: Υπάρχει τουλάχιστον ένας δήμος στην Ελλάδα όπου όλοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι πλην ενός, έχουν καταδικαστεί τουλάχιστον μια φορά και δεν μιλάμε για …παράβαση του ..Κ.Ο.Κ.Δημοσιογράφος ΔΕΝ είμαι, ΔΕΝ ψηφίζω στον συγκεκριμένο δήμο και ΔΕΝ πρόκειται καν να πάω να ψηφίσω. Αλλά νομίζω πως αυτό είναι είδηση που έχει γενικότερο ενδιαφέρον.Ίσως διότι θεωρώ πως δεν θα έπρεπε καν να έχουν δικαίωμα να είναι υποψήφιοι τέτοιοι άνθρωποι.