Η Madison Reis είναι 20 χρονών και εργάζεται επαγγελματικά ως plus size μοντέλο. Θα φάει δυο μεγάλα κομμάτια πίστα για βραδινό και θα αυτοσαρκαστεί, υποσχόμενη ότι το βράδυ θα φάει μόνο kale. Φοράει το νούμερο 14 και θα πίστευε κανείς ότι βρίσκει με ευκολία ρούχα, τώρα με τη διεύρυνση των οριζόντων της βιομηχανίας μόδας που ξαφνικά αγάπησε τις γυναίκες με καμπύλες. Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Η Reis θεωρείται παχιά για κανονικό μοντέλο, υπέρβαρη για κορίτσι της διπλανής πόρτας και μικροκαμωμένη για τα ρούχα που πρέπει να προωθήσει. Ακόμη χειρότερα: τα ρούχα που της δίνουν brands όπως οι Chromat, Christian Siriano και Michael Kors θα της πέφτουν ή πολύ μεγάλα ή άκομψα στενά. Η ίδια πιστεύει ότι πολλοί από τους οίκους μόδας που ανοίχτηκαν σ' αυτή τη νέα αγορά είναι ακόμη "κολλημένοι" σε ιδέες και κυρίως σε μεγέθη που δεν βολεύουν καμία γυναίκα με έξτρα κιλά ή καμπύλες.
Όπως εξηγεί, το πρόβλημα ξεκινάει ήδη από το σχεδιαστήριο. Ο designer θα κατασκευάσει το ρούχο στο "size 0" που φορούν τα υπόλοιπα μοντέλα και μετά θα αναπαράξει το ίδιο σχέδιο 1 με 2 νούμερα μεγαλύτερο. Αυτό σημαίνει ότι το ρούχο δεν εφαρμόζει σωστά σχεδόν ποτέ, ειδικά σε περιπτώσεις σαν της Reis. Για να γίνει αυτό, η δημιουργία θα έπρεπε να ράβεται sur mesure στο μοντέλο που θα επικοινωνήσει τη δουλειά του οποιουδήποτε οίκου απευθύνεται σ' αυτό το κοινό.
«Μιλάμε απλώς για μόδα, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας», λέει η 20χρονη, που παρά τα όσα πρεσβεύει, παρά το γεγονός ότι πότε χωρά και πότε όχι στα ρούχα των οίκων (για plus size γυναίκες, φυσικά) και πότε πλέουν επάνω της, ακόμη ακούει από τους υπεύθυνους των casting ότι θα πρέπει να χάσει βάρος. Και έχει προσπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, μέχρι τη μέρα που αποφάσισε να μην είναι ακόμη μια δυστυχισμένη της βιομηχανίας μόδας και σταμάτησε τις στραγγαλιστικές δίαιτες και τις υπερβολές. Και τώρα, όμως, ζει μια μάλλον γραφική κατάσταση. Αν και μπορεί να φορέσει οτιδήποτε από το νούμερο 8 μέχρι το νούμερο 20, πρακτικά για να χωρέσει σε 8άρι χρειάζεται κορσέ, αλλά για να παρουσιάσει ένα 14άρι πρέπει να "γεμίσει" με βάτες και άλλα υφασμάτινα συμπληρώματα τα σημεία των γλουτών, των ποδιών, της κοιλιάς και του στήθους της.
«Νομίζω ότι όλο αυτό είναι απλώς χαζό. Το να μη μου κάνουν τα ρούχα των plus size μοντέλων τη στιγμή που είμαι plus size μοντέλο. Καταλαβαίνεις το οξύμωρο του πράγματος;», λέει και συνεχίζει, τονίζοντας ότι θα προτιμούσε μια ρεαλιστική προσέγγιση από οίκους μόδας και διαφημιστικές εταιρείες.
«Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι σπαταλούσα τόση φαιά ουσία, εστιάζοντας στο πώς δείχνει το σώμα μου. Τώρα που το σώμα μου είναι η δουλειά μου, το σκέφτομαι λιγότερο και εύχομαι τα κορίτσια να γνώριζαν ότι δεν αξίζει να μετράς θερμίδες και μεγέθη, να κάνεις όλα αυτά τα παλαβά πράγματα για ένα νούμερο πιο κάτω. Το θέμα είναι να ξέρεις πότε πραγματικά χαίρεται το σώμα σου και να μένεις εκεί!», λέει. Όπως τονίζει, στο μέλλον και όταν ολοκληρώσει τις σπουδές της σε έναν χρόνο από τώρα, θέλει να ασχοληθεί με την εξατομίκευση στον χώρο της μόδας, εκεί που κάθε γυναίκα θα βρίσκει ακριβώς το ρούχο που ταιριάζει στο δικό της σώμα, αλλά ακόμη δεν έχει καταλήξει στους πόρους με τους οποίους κάτι τέτοιο θα μπορέσει να γίνει αυτό.
Το όνειρο της, όμως, είναι να σταματήσει η κοροϊδία και να μπορεί στο μέλλον να βλέπει περισσότερους ανθρώπους σαν κι εκείνη, στο δικό της μέγεθος και με τις δικές της ανάγκες, στην τηλεόραση, σε διαφημίσεις, σε δουλειές, απ' όπου γυναίκες που δεν φορούν το size 0 να έχουν μία θέση.
Με στοιχεία από τον Observer
