THN ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ γιόρτασα κι εγώ την ποίηση, κύριε διευθυντά μου, απαγγέλλοντας Θεσσαλονικιούς κιμπάρηδες ποιητάς ΑΛΛΑ και Κική Δημουλά, καθώς και στίχους από τον Βαφτιστικό του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, για να αλαφρύνω κάπως την κατάσταση.
Κάτι τέτοια είναι που με κρατάνε ακόμη ορθία, σκεπτομένη πως, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, ΕΔΩ γεννήθηκε η Ποίηση αλλά και η φιλοσοφική δραματουργία, σύμφωνα με τον κ. Πελεγρίνη. Κι ας μη μιλήσω για τις τραγωδίες, τη γλυφτική και τας άλλας τέχνας.
ΕΚΕΙΝΟ όμως που με συνετάραξε είναι ότι μου παρουσιάσθηκε –μέσα από το δωμάτιο υπηρεσίας που έχω το πλυντήριο– το φάντασμα του μακαρίτη του Τηλέμαχου. Έτσι ακριβώς όπως στον κύριο Άμλετ του Σαίξπηρ. Ο Τηλέμαχος σε ελαφρές μοβ αποχρώσεις με μάτια απλανή –έτσι ήταν και εν ζωή, απ’ όσο θυμάμαι–, φορώντας κάτι σαν νυφικό της Βίβλου, που έφερνε και προς κρεασιόν της Λουκίας.
«Τι κάνεις μες στο δωμάτιο υπηρεσίας, Τηλέμαχε; Γιατί δεν περνάς στο λίβινγκ-ρουμ να δεις που άλλαξα το κιλίμι της βλαχάρας της μάνας σου με ένα ισλαμικό τάπητα από τη Μοιραράκη μ.Γ. (μετά Γάμον);».
Όμως, ο Τηλέμαχος ως φάντασμα είχε άλλα κατά νου και με φωνή παγωνιού σε καιρό οίστρου μου είπε:
«Κική, ήγγικεν η ώρα του ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ! Το πολύ σε πέντε χρόνια η Ελλάς γίνεται πετρελαιοπαραγωγός με διυλιστήρια και ποτάμια αγνής βενζίνης… ΝΑΙ, ΚΙΚΗ ΜΟΥ. Κάτω από τα πελάγη του Ελύτη και τα λόγια της πλώρης σπαρταρούν τα χρυσοφόρα κοιτάσματα. Βρισκόμαστε στον δρόμο της Νορβηγίας…». Αυτά είπε ο Τηλέμαχος και έσβησε σιγά-σιγά, τραγουδώντας ως βαρύτονος «Βενζίνη, βενζινάκι, πάμε πιο γρήγορα…», συνοδευόμενος από την «Ορχήστρα των Πτωμάτων…».
Όπως σας τα εξιστορώ, κύριε διευθυντά μου, που ακόμη δεν συνήλθα από την ταραχή. Ωστόσο, έκανα τις έρευνές μου συζητώντας ενδελεχώς τη νορβηγική μας υποτροπή, προς το καλύτερο, βέβαια. Επίσης, παρακολούθησα εκπομπάς με θέμα το πετρέλαιο και τη σημασία του στον δημόσιο και ιδιωτικό μας βίον, για να είμαι έτοιμη, αν μου ξαναβγεί ο Τηλέμαχος ως φάντασμα πολυτελών ειδήσεων. Είχα καταλάβει πως η κατάσταση ήταν σοβαρότατη. Όπως είχα προβλέψει, το φάντασμα ξανάρθε, μέσα από το ψυγείο αυτήν τη φορά.
«Γιατί δεν περνάμε στο καθιστικό, Τηλέμαχε, να δεις και το χαλί που πήρα…», ψέλλισα.
«Ποιος νοιάζεται για το χαλί, Κική μου…», αγρίεψε. «Για το πετρέλαιο ήρθα… ΕΛΑΙΟ, ΠΟΛΥΕΛΑΙΟ και ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ. Αυτά θα είναι από δω και πέρα τα εθνικά μας σύμβολα… Το ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ θα το ελέγχει η Βουλή των Ελλήνων, που απαξάπαντες ξέρουν τι γλίτσα ήθους έχουν πιάσει τα έδρανά τους…».
«Ό,τι πεις, Τηλέμαχε…», απάντησα τρέμοντας.
«Και κάτι ακόμη, Κική. Έμαθες τι θα απογίνει ο Τηλέμαχος Χυτήρης;» Πώς του ‘ρθε τώρα…
«Πού να ξέρω, Τηλέμαχέ μου… Αυτό ούτε η Δήμητρα Γαλάνη το γνωρίζει…». Από τη σύγχυση μπέρδεψα τη Φαραντούρη με τη Γαλάνη.
«Παντρεύτηκε και την Γαλάνη ο Τηλέμαχος;», απόρησε το φάντασμα κι εξηφανίσθη… πάραυτα.
ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΔΟΝΗΣΕΙΣ δεν μου πάνε καθόλου, κύριε διευθυντά μου, όμως κάθισα κι έβαλα τον νου μου κάτω ΓΙΑΤΙ δεν μας ανάβλυσαν τα πετρέλαια γρηγορότερα; Την απάντηση τη βρήκα και πάλι από το παράδειγμα της Νορβηγίας. ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ! ΑΝ το πετρέλαιο της Νορβηγίας, πατρίδας της Λιβ Ούλμαν, είχε αποκαλυφθεί στον καιρό του Ίψεν, ο αλησμόνητος Ερρίκος δεν θα έγραφε πονεμένα δράματα αλλά σκετσάκια. Θα γινόταν, στην καλύτερη περίπτωση, ο Λαζόπουλος της Νορβηγίας και ΟΛΟΙ θα τον ήξεραν ως Αλ-Φιορδ νιους! Όμως ο Θεός ήθελε να μας χαρίσει δραματουργό ολκής για να διαπρέψουν στον κλαυσίγελο οι μεγάλες θεατρίνες, οπότε τα κοιτάσματα βγήκαν με τη σωστή καθυστέρηση.
Έτσι κι εμείς. Ουαί και αλίμονο αν προτάσσαμε στας εθνικάς και πνευματικάς μας αρχάς την κολασμένη ευημερία του μαύρου χρυσού. Σιγά σιγά, λοιπόν, θα εμπεδώσουμε το γεγονός. Γιατί, όπως λένε, κύριε διευθυντά μου, οι ειδικοί, τύφλα να ‘χουν τα εμιράτα και η Βενεζουέλα μπροστά στα δικά μας κοιτάσματα. Σκέτο κήτος είμαστε και το αγνοούμε. Περισσότερα και από την Περσία της αειμνήστου Σοράγιας που, από το πολύ πετρέλαιο, είχε μελαγχολήσει ισοβίως και ας είχε γκόμενο τον Μαξιμίλιαν Σελ. (Η συχωρεμένη μόλις άκουγε γενικώς «Σελ» καύλωνε. Είτε σε πρατήριο βενζίνης είτε σε καλλιτέχνη. Ήμαρτον, είναι και Σαρακοστή. Όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται.)
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΕΡΡΙΚΟ, η αναιδέστατη νύφη μου, για να μου επιδείξει το επίπεδόν της, πρωί πρωί χθες μού τηλεφώνησε για να μου πει πως ΔΕΝ έγραψε τυχαία τον Αρχιμάστορα Σόλνες, την Κυρά της θάλασσας και τον Εχθρό του λαού!!!
«Πρόκειται για προφητικές πετρελαιώδεις αλληγορίες, Κική μου, αν κατάλαβες…», μου τόνισε η ακατέργαστη, που τώρα βλέπει τα νέα τούρκικα σίριαλ και εκστασιάζεται, η κρυφοχανούμισσα.
Τέλος πάντων, για να κλείσω τα θέμα, κύριε διευθυντά μου, οι Νορβηγοί, όπως μου εξήγησε ο Τηλέμαχος, σε τρίτη εμφάνιση μέσα από την ντουλάπα, όταν βρήκαν τα πετρέλαια ΔΕΝ έτρεξαν να ψωνίσουν μπριγιάν και πίνακες του Φασιανού, ΑΛΛΑ τα έβαλαν για ΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗΣ στον κουμπαρά για κοινωνική ασφάλιση και εξασφάλιση. Μην κοιτάτε που ΕΜΕΙΣ μπερδεύουμε τους κουμπαράδες με τους κωλομπαράδες. (Ήμαρτον, είναι και Σαρακοστή).
Επίσης, στα σχεδόν πολύ ευχάριστα είναι πως αναπτύσσεται ταχέως η Τουριστική Ζητιανιά, φυσικά στο Κέντρο της Αθήνας. Ζητιάνοι τουρίστες κατευθείαν βγαλμένοι από τα πριμιτίφ Βαλκάνια, διωγμένοι από τον Σαρκοζί, ΟΛΟΙ βρίσκονται εδώ. Σε πεντάστερα πόστα. Τράπεζες στο Κολωνάκι, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία ΚΑΙ σοκολάτες «Λεωνίδας». Το τουριστικό πρακτορείο που τους εισάγει τους δελεάζει με ημιδιατροφή και τζάμπα το μωρό (σπέσιαλ μωρά, ακατούρητα και άχεστα). ΟΥΤΕ αυτούς είδε ο Καμίνο Ρεάλ, που δημαρχεύει ανενδοίαστα;
Φυσικά, όταν δεν ζητιανεύουν… κλέβουν τις μαντάμ-ζόμπι. Ευτυχώς άλλαξε η ώρα, κύριε διευθυντά μου, και μύρισε Πάσχα κάπως. Άντε να ξεκινήσουν τα μπάνια πάλι να ισιώσει το νευρικό μου, να ψηφίσω και το κατιτίς μου, έτσι, για το ανώμαλο έθιμο.
Δική σας
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Σιγά μη δώσω την καλή συνταγή για τσουρέκια στη νύφη μου, που φαντασιώνεται τον Λοβέρδο και τον Βενιζέλο σε σάουνα χωρίς πετσέτες… Είπαμε συγγενείς, ΑΛΛΑ ως ένα σημείο.
σχόλια