Δεν σκόπευα να μπω πάλι, αλλά μου δίνεις την ευκαιρία να αναλύσω το σκεπτικό μου, επειδή αφορά μεγάλη μερίδα αναγνωστών. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι όσοι δεν είμαστε μόνοι επί του παρόντος (κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή, χτύπα ξύλο, κάθε μέρα τόσα ακούμε) δεν γνωρίζουμε από πόνο και φθορά; Ενδεχομένως κάποιοι από μας γνωρίζουμε όχι απλώς από πόνο και φθορά, αλλά τα έχουμε φάει με το κουτάλι! Επειδή δεν κλαιγόμαστε δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες αρκετοί μόνοι δεν συνειδητοποιούν καν ότι υφίστανται, επειδή το θέμα της μοναξιάς τους έχει γιγαντωθεί στο κεφάλι τους. Πίστεψέ με, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα, και που είναι αδύνατον να λυθούν, και που δεν μπορεί να τα συναγωνιστεί η μοναξιά. Δεν θα κάτσω να τα απαριθμήσω τώρα, με κάποια φαντασία θα μπορούσε κάποιος να αναλογιστεί μερικά εξ αυτών (και πάλι θα άφηνε αρκετά φρικιαστικά απ'έξω...). Τούτων λεχθέντων, και το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, " έρωτας, η αγκαλιά, η φιλία" δεν ήρθαν -σε όσους εξ ημών υφίστανται- μαγικά. "Πληρώσαμε" γι'αυτά και μάλιστα πολύ ακριβά. Οι έρωτες κι οι φιλίες δεν συμβαίνουν επειδή γίνεται μια ονειρική συγκυρία και ξαφνικά βλέπεις κάποιον και κοπανάς το κούτελο με την παλάμη σου και λες "βρε για κοίτα εδώ ήταν όλη μου τη ζωή και με περίμενε". Πέραν της τύχης (στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή), που αναγνωρίζω ότι είναι ένας παράγοντας ανάμεσα σε πολλούς, ασφαλώς, υπάρχουν πολλοί αλλοι παράγοντες οι οποίοι είναι στο χέρι του καθενός να τους επεξεργαστεί και να τους διαχειριστεί. Διαβάζουμε καθημερινά εξομολογήσεις από ανθρώπους που μοιάζουν -από το λίγο που μας γράφουν- συναισθηματικά ανάπηροι, δεν έχουν βασικές επικοινωνιακές δεξιότητες παιδιού δημοτικού, για να μην πω νηπιαγωγείου. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι αυτοί αυτιστικοί, γονεϊκά κακοποιημένοι, με ψυχικά νοσήματα, ώστε να τους δικαιολογήσω με την έννοια του ακαταλόγιστου. Ακόμα και αυτιστικοί, γονεϊκά κακοποιημένοι και με ψυχικά νοσήματα κατορθώνουν να συνάπτουν ανθρώπινους δεσμούς και πολύ γερούς δεσμούς μερικές φορές. Σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμα κοινωνικής δεξιότητας, ικανότητας η οποία έχει τα τελευταία χρόνια εξαφανιστεί. Θα μου πεις πριν ήταν ειδυλλιακά; Όχι, δεν ήταν. Πάντοτε ήθελαν κόπο κι εργασία οι ανθρώπινες σχέσεις, δεν γινόταν επειδή υπήρχε το μαγικό κούμπωμα μόνον. Καλό κι αυτό, αναγκαίο στον ερωτικό τομέα ειδικά, αλλά υπάρχει και το μετά. Πρέπει να ζυμωθεί κάποιος με κάποιον άλλον για να επέλθει ένας δυνατός δεσμός που δεν θα ταρακουνιέται σαν σημαία στο πρώτο αεράκι όταν θα γίνει κρούση από κάποιον άγνωστο, όταν θα αντιμιλήσει κάποιος στον άλλον, όταν η φίλη δεν θα μας ανακοινώσει σ'εμάς πρώτες τον επικείμενο σύντροφό τους κλπ κλπ. Τι θέλω να πω, μια δουλεμένη σχέση δεν κλονίζεται από τέτοια πταίσματα. Δεν μπαίνει καν στο μυαλό του πραγματικά "σχετιζόμενου" (είτε ερωτικά, είτε φιλικά) να αμφισβητήσει τον άλλον κατ'αυτόν τον τρόπο. Το σημερινό σχετίζεσθαι (τουλάχιστον αυτό που δημοσιοποιείται στην παρούσα και σε ανάλογες στήλες, καθώς δεν είναι και το μόνο σχετίζεσθαι, υπάρχει και το υγιές το οποίο δεν μαθαίνουμε) είναι τελείως επιφανειακό, βασιζόμενο σε μια τελείως επιδερμική προσέγγιση που προσομοιάζει με παρέα παρά με φιλία, με σύναψη εμπορικής συμφωνίας, παρά με έρωτα. Όλοι ψάχνουν όλους, και τελικά κανένας δεν βρίσκει κανέναν. Δεν σας δημιουργεί εντύπωση; Κι αν βρούν τα σπάνε με την πρώτη αναποδιά, επειδή "τους πρόδωσαν", "οι άνθρωποι είναι σκάρτοι", "πρέπει από παντού να φυλάγεσαι" κλπ που λέγονται αφειδώς κατά καιρούς. Όχι, ούτε οι άνθρωποι είναι όλοι σκάρτοι ξαφνικά, ούτε προδοσίες τέτοιου βεληνεκούς συμβαίνουν καθημερινά, ούτε χρειάζεται να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Είναι συνταγή δυστυχίας, όλο αυτό!Δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί κάποιος ψυχικά όταν δεν είναι διατεθειμένος να μπει σε καταστάσεις που απαιτούν αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Θα μείνει στα "βολεματικά" και θα κλαίγεται κατόπιν ότι δεν τον παίζουν τα άλλα παιδάκια. Ξέρω γυναίκα άνω των 60 που έμεινε παρθένα για πάντα επειδή ο ένας της ξίνιζε, ο άλλος της μύριζε, έμενε με τους γονείς και το τι θα της υποδείξουν εκείνοι. Μετά κλαιγόταν που έμεινε μόνη και απασχολούσε ατέρμονες ώρες τη μάνα μου στα τηλέφωνα να της βρει άντρα. Κι όλους πάλι τους απέρριπτε. Μόνη επειδή δεν έκανε την εφηβική της επανάσταση ποτέ. Ποιός της φταίει; Διαβάζουμε ένα σωρό κωλύμματα τα οποία δεν κατανοώ γιατί δεν είναι στο χέρι των εξομολογούμενων να τα αλλάξουν (εδώ κολλάει ο λάθος τρόπος σκέψης που έλεγα). "Δεν έχω κοινωνικό κύκλο". Ε τότε αναζήτησε! Οι υπόλοιποι πώς απέκτησαν, τον πήραν σε προσφορά στο Βασιλόπουλο, ή κληρονομιά από τους γονείς τους;"Δεν μπορώ να πάω για χόμπυ γιατί δεν έχω ενδιαφέροντα."Τότε fake it till you make it, μπορεί στο τέλος να σε συναρπάσει και κάτι καινούργιο, πού ξέρεις!"Δεν μπορώ να πάω σε δραστηριότητες γιατί δεν έχω λεφτά"Υπάρχουν δωρεάν. Η γνωριμία με έναν άνθρωπο δεν χρειάζεται οικονομική επένδυση. Επένδυση ενδιαφέροντος κι ακούσματος χρειάζεται. Να μην μιλάμε μόνο εμείς, αλλά να ακούμε τον άλλον τι θέλει να πει."Δεν μπορώ επειδή ζω σε χωριό κι είναι μικρός ο κύκλος".Τότε μήπως να μετακόμιζες ή μήπως να χρησιμοποιούσες εφαρμογές μέσω διαδικτύου; (Δηλαδή στα παλιά τα χρόνια όσοι ήσαν σε χωριά τι έπρεπε να πουν...)"Δεν μπορώ επειδή δεν θέλω να χρησιμοποιώ δίκτυο, είναι για τους απελπισμένους."Εμ τότε κλείνεις μια πόρτα, επομένως πρέπει ν'ανοίξεις ένα άλλο παράθυρο, δεν γίνεται αλλιώς."Δεν μπορώ επειδή είμαι ντροπαλός/η ή εσωστρεφής".Και τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να μυρίσει τα νύχια του ο απέναντι; Έστω κι έτσι μπορεί κάποιος να υπερβεί την ντροπαλοσύνη του και χωρίς ντε και καλά ν'αλλάξει χαρακτήρα να γίνει πιο κοινωνικά διαθέσιμος. Να μην βρίσκει τοίχο ο άλλος, γιατί μάντεψε, κανένας δεν θα κάνει δεύτερη προσπάθεια μέχρι να ξυπνήσει ο ντροπαλός. Ένα βασικό μάθημα ζωής είναι ότι οι ευκαιρίες έρχονται μόνον μια φορά και πρέπει να τις αρπάζουμε. (Το ξέρω, κι εμένα δεκαετίες μου πήρε να το μάθω, αλλά το έμαθα). Γενικώς στα περισσότερα των επιχειρημάτων υπάρχει ικανός αντίλογος. Δεν τα γράφω σε σένα, αλλά για όλους, χρησιμοποιώ β'ενικό για λόγους ευκολίας. Οι περισσότεροι είναι μόνοι επειδή αφήνουν ορισμένες συγκυρίες να τους καταβάλλουν. Εξαιρούνται αυτοί που είναι συγκυριακά μόνοι ενώ δεν ήταν πάντοτε έτσι (χωρισμένοι, ξενιτεμένοι). Η κλάψα πάντως δεν πάει κανέναν πουθενά. Κι είναι και τρομερά απωθητική. Είναι σπατάλη ενέργειας. Ας είναι αυτή η ευχή για το νέο έτος, όχι άλλη σπατάλη ενέργειας. Αξιοποίηση της ενέργειας στοχευμένα. ΥΓ. Συλληπητήρια για τον πατέρα σου, έστω ετεροχρονισμένα. Ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις. :)