1. H γνωστή ιστορία του Μεγαλέξαντρου στην Βενετία. Ο Αγγελόπουλος επέμενε να αναγράφει ότι η ταινία έχει τιμηθεί με χρυσό λέοντα. Την ίδια χρονιά, οι επίσημοι χρυσοί λέόντες δόθηκαν (εξ ημισείας), στη Γκλόρια του Κασαβέτη και στο Ατλάντικ Σίτι του Μαλ. Ο Αγγελόπουλος πήρε βραβείο Fipresci (εκτός κι αν υπήρχε ειδικός χρυσός λέοντας για τη σχετική βράβευση). Καλοπροαίρετα όλα αυτά φυσικά. 2. Καλές οι ομαδοποιήσεις (και βολικές), πάντως ο Τσίτος έχει προηγηθεί κάμποσο από τους ομοτέχνους του, το Sweet Home, πρώτη του μυθοπλασία, είχε συμμετάσχει επίσημα στο Βερολίνο, κάμποσα χρόνια πριν, ενώ και υφολογικά, δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους. Επίσης οι Κούτρας, Αναστόπουλος, ΟΙκονομίδης (της ιδιας ας πούμε γενιάς), σε καμιά περίπτωση δεν είναι weird του τύπου Λάνθιμος, Τσαγγάρη, Αβρανάς, Κωνσταντάτος, Μακρίδης. Το αυτό και ο Τζουμέρκας. 3. ΣΗμαντική παράμετρος είναι η χρηματοδότητη. Χωρίς τον Παπαλιό του ΕΚΚ και την επιμονή του για στήριξη νέων κιν/στων, το πρώτο κύμα ταινιών δεν θα είχε γυριστεί. Τώρα, faliro House και Χρήστος Κωνσταντακόπουλος rules. Καθώς ο τύπος τα χώνει αφειδώς και σε διεθνείς παραγωγές (η τελευταία του Τζάρμους), το διεθνές κύκλωμα δεν πρόκειται να τον αφήσει απέξω. Πρακτικά, αποτελεί τον μοναδικό σημερινό παραγωγό και χρηματοδότη. 4. Πόντοι και στην ΕΡΤ και NOVa, καλά και απαραίτητα λεφτά. 5. Θα δείξει, όταν οι φεστιβαλάρχες βρουν άλλο πεδίο. 6. Επιδραστικά, σημαντικά πρόσωπα λόγω PR: Εϊπίδης (εκλέκτορας Τορόντο και καμιά δεκαριά άλλων φεστιβάλ), Τσαγγάρη, γρίβας (τώρα στο Ελληνικό Eurimage, λόγω πλούσιου παρελθόντος, αποφασιστικός σε επιλογές μεγάλων φεστιβάλ. 7. Καλό θα ήταν κάποιος να ασχοληθεί με τις πραγματικές πωλήσεις των ταινιών στην αλλοδαπή, πέρα από τα (εν πολλοίς ελεγχόμενα) φεστιβαλικά. Ο Κυνόδοντας σίγουρα παίχτηκε Γαλλία, Αγγλία στο περιορισμένο έστω κύκλωμα arthouse. Οι άλλες;