Η απιστία δεν "συμβαίνει" ούτε μας "τυχαίνει". Ξεκάθαρα επιλέγουμε και αποφασίζουμε να το κάνουμε. Για μένα το θύμα είναι εκείνος που ερήμην του έχει δίπλα του έναν υποκριτή και δεν το ξέρει. Θα μπορούσε κάποιος χωρίς υποκριτικό ταλέντο να πει τα απαιτούμενα ψέματα που χρειάζονται για να καλύψουν μια τέτοια πράξη; Αυτά τα περί "ελαστικότητας" και "ανοχής" προσωπικά δεν με πιάνουν. Ούτε και τα παρατράγουδα κατόπιν εορτής (νιώθεις "απαίσια"; πριν και κατά την διάρκεια πως ένοιωθες;). Και όχι ρε παιδί μου, δεν κερατώνουμε όλοι, δεν ξενοκοιτάζουμε όλοι, δεν δεν δεν. Είμαστε εμείς σε θέση να μοιράζουμε συγχωροχάρτια; Αυτό θα το κρίνει ο άνθρωπος που έχει υποστεί την απάτη, εμείς θα αποφασίσουμε για τον εαυτό μας αν βρεθούμε μπροστά στο ίδιο πρόβλημα. Μια σχέση χτίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη, αν αυτή χαθεί χαιρέτα μας. Το βρίσκω εξοργιστικό να κοιμάσαι με κάποιον χωρίς να ξέρεις τι έχει κάνει και να μην σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξεις. Δεν θα καταλάβω ποτέ μου πως μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο και να σχεδιάζεις πως θα κάνεις σεξ με κάποιον άλλον. Και πως γυρίζεις μετά, για να κάνεις σεξ με αυτόν που "έχεις". Μου προκαλεί αποτροπιασμό η σκέψη και δεν είμαι πιτσιρίκα, έχω δοκιμαστεί και ποτέ μου δεν διανοήθηκα να κάνω κάτι τέτοιο. Σέβομαι τον σύντροφό μου και σέβομαι άλλο τόσο τον εαυτό μου για να μπω στην διαδικασία να κοροϊδεύω και να ξεφτιλίσω την σχέση μου. Δεν με καλύπτει ο άνθρωπός μου για οποιονδήποτε λόγο; Θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο, θα το συζητήσω μια και δυο και χίλιες δυο. Αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα, έχω φύγει. Έτσι πάει και αυτό απαιτώ και από τον άλλον.