Δυστυχώς έτσι είναι τα πιο πολλα παιδιά (και δη αγόρια που λογω διαφορετικής βιοχημείας είναι πολύ πιο ζωηρά από κούνια). Όσοι δεν έχουν παιδιά δεν το συνειδητοποιούν επειδή εμείς που έχουνε κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μην καταλάβετε οπτι ούτε εμείς μπορούμε να τα κουμαντάρουμε για να μην μας κρίνετε. Γιατί καλή η παιδαγωγική στην θεωρία, αλλά πρακτικώς ανεφάρμοστη. Ένα ΣΚ με τα παιδάκια αφινιασμένα θα σας πείσει...Γενικώς ΜΗΝ κάνετε παιδιά, πραγματικά δεν υπάρχει λόγος, οι περισσοτεροι κάνουν το λάθος της ζωής τους. Και δεν υπάρχει κι επιστροφή, το παιρνεις ώσπου να πεθάνεις. :/Στο θέμα σου όμως!Δεν έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί σου, απλώς όπως είναι το φυσικό ζηλεύει! Εκεί που πρώτα είχε όλη την προσοχή σας ξαφνικά κάποιος του πήρε την πρωτοκαθεδρία. Χρειάζεται να το βεβαιώσετε με πράξεις ότι το αγαπάτε όσο και πριν, ότι είναι ο πρώτος στη ζωή σας κι ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ γιατί απλώς δεν γίνεται. Κάντε του επίθεση αγάπης. Και βέβαια θέστε με ηπεεμο τρόπο όριο: δεν υποχρεούται να αγαπά το αδερφάκι του (θα το αποφασίσει μόνος του αυτό , τα συναισθήματα δεν επιβάλλονται) αλλά υποχρεούται να το ΣΕΒΕΤΑΙ. Όχι χειρονομίες, όχι βρισιές.