Όταν είσαι γονέας που έχεις μεγαλώσει υπό την ευθύνη σου ένα τόσο δα μικρό πλασματακι, που μπορεί κάποιες φορές να κόντεψες να το χάσεις κτλ... Ε λογικό είναι. Ο γονιος (αυτός που ασχολείται όντως) θα σε βλέπει πάντα σε όλες τις ηλικίες σου, σε κάποια στραβά σου θα ξέρει ότι συμμετείχε και θα έχει άλλη στάση. Ο σωστός βέβαια για μένα θέλει να σε κάνει ικανό να στέκεσαι στα πόδια σου και να μην συγκρίνεις τους ανθρωπους σαν σακιά με πατάτες. Τώρα το αν θα το καταφερει δεν είναι πάντα στο χέρι του αλλά κουβέντα να γίνεται. Πάντως σε όλους μας αρέσει το κανακεμα και να μας φροντίζουν όταν ακριβώς δεν κάναμε τίποτα να το αξίζουμε. Ζούμε ξανά την αίγλη της βρεφικής ηλικίας που νομίζαμε ότι όλα οφείλουν και υπάρχουν για να μην ικανοποιούν. Νιώθεις πάλι κυρίαρχος και κέντρο του κόσμου. Ωραίο είναι. Αν το θες μόνιμα είναι πρόβλημα και προβληματικό αν δεν είσαι όντως βρεφος.