Πριν μερικά χρόνια δούλευα σε ένα από τα μεγαλύτερα κομμωτήρια την βορείων προαστειων, δεν είμαι κομμώτρια αλλά έχω ασχοληθεί, συν της άλλης, με image making, έρχονταν, που λες, οι περσόνες και τους ετοίμαζα μαλλί, μακιγιάζ και ρουχισμό για εξώδους. Εκανα και γραμματειακή υποστήριξη, μεταφραστικό (συννενόηση με εξωτερικό για εισαγωγή προϊόντων).Μου είχαν υποσχεθεί οικογενειακό επίδομα, ασφάλεια, ένσημα . Εκείνος, το αφεντικό από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην ελληνική κομμωτική. Έκλειναν ραντεβού οι πελάτες και ερχόταν (το αφεντικό) μετά από μια ώρα. Το κούρεμά του αισχρό. Φώναζαν οι πελάτες . Κάθε κούρεμα πάνω από 50 ευρώ. Και έβγαιναν σαν γίδια .Κάθε Σάββατο 1η του μήνα γίνονταν οι πληρωμές, πέταγε ένα ποσό πάνω στον πάγκο. Όποιος προλάβαινε έπαιρνε . Εγώ ως πιο άπειρη σε τέτοιες καταστάσεις, δεν προλάβαινα ποτέ. Τα πισωμαχαιρώματα, άσε μην στο πω . Εγώ κουβαλούσα μια τσάντα με τα πράγματά μου της δουλειάς. Οταν ήμουν μακρυά από τον χώρο που την είχα αποθηκεύσει, πάντα μετά κάτι έλειπε. Ή τα χρησιμοποιούσαν χωρίς να με ρωτήσουν . Φυσικά ποτέ δεν πληρώθηκα, έζησα "απίστευτες" στιγμές με συναδέλφουςκαι πέρασα υπέροχα, μέχρι που το αφεντικό το έκλεισαν φυλακή . Έγινε ντόρος τότε. Και φυσικά δουλειά γιοκ. Ένα εξάμηνο χωρίς ένσημα, χωρίς ευρώ και μια συνεχόμενη αγωνία για το πότε θα πληρωθώ επιτέλους . Βρες δουλειά όσο τω δυνατό συντομότερα, μην βρεθείς εξ απροόπτου. Και φύγε .