Εντελώς φιλικά διακείμενη προς τους ομοφυλόφιλους (αν και δε μου αρεσουν οι ταμπελες), αφού και φίλους τέτοιους έχω, και τασσόμενη υπερ αξιώσεων όπως ο γκει γάμος, εκφράζω τον εξής προβληματισμό Στον ευρύτερο κύκλο μου (είμαι 20 χρονων), κάθε άλλο παρά ομοφοβία συναντώ..Ομοφυλόφιλοι είναι πλέον παντού, σε κάθε χώρο εργασίας, σε δημόσια αξιώματα, στην πολιτική, την ενημέρωση, το χώρο της τέχνης κ.α, χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς να ξεχωρίζουν από τους στρέητ..Δεν νομίζω ότι είναι πλέον τόσο δύσκολο για έναν γκει να επιβιώσει όταν πρωθυπουργοί κρατών είναι ανοιχτά ομοφυόφιλοι , και ο γκει γάμος κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος..Οι βίαιες ρατσιστικές συμπεριφορές, προέρχονται απο άτομα ακραίων πολιτικών πεποιθήσεων, που ούτως ή άλλως πολεμούν τη διαφορετικότητα, οπότε το πρόβλημα μετατοπίζεται αλλού.. Μήπως όμως η συνεχής προβολή, συνιστά ένα είδος αυτοπεριθωριοποίησης και αυτο-διαφοροποίησης? Εφόσον διεκδικείται (και πολύ σωστά) η ισότητα, γιατί η Αθήνα "δικιά μας" και όχι όλων?? Κάποιος λιγότερο φιλικά διακείμενος, θα ισχυριζόταν ότι ο σεβασμός στη διαφορετικοτητα τείνει να μετατραπεί υποδόρια ως "ανωτερότητα" της διαφορετικότητας (πολύχρωμος,ακομπλεξάριστος, "κόσμημα",ανοιχτόμυαλος) έναντι της (μίζερης, κάπως μπανάλ,κομπλεξικής-ομοφοβικης,αχρωμης) στρέητ κανονικότητας... Λέμε τώρα..
