Καύσωνας,Ιούλιος μήνας, έτος 2075, εσύ 85 χρονών, σε έναν άθλιο θάλαμο του Σισμανόγλειου ή του Σωτηρία(που ακόμα υπάρχουν) με 6-7 ακόμα ταλαίπωρα γεροντάκια που περιμένουν το χάρο, γεμάτος ορούς, καθετήρες και σωληνάκια να διασχίζουν ζαρωμένες ζωγραφιές στο σαπισμένο σου κορμί. Η πιτσιρίκα νοσοκόμα σου αλλάζει τον καθετήρα, της μοιάζεις τόσο παράταιρος και αλλόκοτος. Σε βλέπει και σκέφτεται «Έτοιμος είναι για κάτω. Κάνα-δυο ώρες το πολύ, άντε ένας λιγότερος, λείπουν κι οι μισές με αδεία και τρέχω και δε φτάνω. Πρέπει να πάω να βάλω και αλοιφή σ'αυτό το κωλοτατουάζ που χτύπησα το πρωί. Με 'χει πεθάνει στη φαγούρα»Ο εργολάβος κηδειών σε κοιτάει γυμνό λίγο πριν σε σαβανώσει για να σε βάλει στο κασόνι. Φανατικός ο ίδιος των τατουάζ, τη προηγούμενη μέρα δεν παρέλειψε να περάσει μια βόλτα απο το 69o Athens Tattoo Convention.Με την ευκαιρία μάλιστα χτύπησε ένα ακόμη τατουάζ.«Ρε τι φτιάχνανε τότε!» σκέφτεται «Είχανε οι άνθρωποι τότε μεράκι, φαντασία όχι όπως τώρα που σε ξεπετάνε.Δε μπορούσε να πεθάνει χθες αυτός.Μα τη παναγία θα το φωτογράφιζα αυτό στο στέρνο του και θα χτύπαγα το ίδιο.Δε βαριέσαι, άντε να τελειώνω με δαύτον, πρέπει να τον ανεβάζω και στον Κόκκινο Μύλο και τέτοια ώρα το ποτάμι δε περπατιέται με τίποτα»