Για καθέναν το πρόβλημά του φαίνεται βουνό, και δεν αντιλαμβάνεται τον άλλο που βιώνει τα δικά του. Στη δική σου περίπτωση, σε νιώθω απόλυτα: και όντως είναι ασύγκριτο το πρόβλημά σου με του 18χρονου που δεν τον κοίταξε το αγοράκι/κοριτσάκι από τη δίπλα πολυκατοικία ενώ έτρωγε παγωτό. Από εκεί και πέρα, οι γονείς ενίοτε ''καταστρέφουν'' κυριολεκτικά τα παιδιά τους, είτε εκούσια είτε (κυρίως) ακούσια. Τέλος, με τους γονείς είναι εκπληκτικό το εξής: μπορούν να δούνε καθαρά τα προβλήματα όλων των άλλων παιδιών γύρω τους, αλλά αδυνατούν (σκόπιμα άραγε;;;) να δούνε αυτό που έχουν μέσα στο σπίτι τους για το ίδιο τους το αίμα. Καλή δύναμη σου εύχομαι.