Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σου ως πιο γριά από σένα φυσικά, ετών 33. Δηλαδή αυτό το μαγικό νούμερο 30, τι έχει; Έχεις κλείσει ως γυναίκα πια; Και αν είσαι μόνη σου τώρα πού είναι το κακό; Πρέπει πάση θυσία να υπάρχει κάποιος δίπλα σου να σου κρατήσει το χέρι; Στη ζωή πρέπει να στεκόμαστε μόνοι μας στα πόδια μας κάποιες φορές και δεν είναι ανάγκη να έχεις πάντα σύντροφο αλλά να έχεις εσένα. Ούτε εγώ έχω στενές φιλίες να ανοιχτώ, ούτε σύντροφο να μου σκουπίσει τα δάκρυα και να πω ο άνθρωπός μου, αλλά τι; Ξοφλήσαμε πια ως γυναίκες; Να σου πω την αλήθεια, είναι ωραία και η μοναξιά να περνάς καλά με τον εαυτό σου. Η θλίψη αυτή υπάρχει συνέχεια γιατί διαιωνίζεις μέσα σου αυτό τον προβληματισμό. Στο λέω γιατί το έχω περάσει σε μέγιστο βαθμό. Αφέσου σε άλλα πράματα και άμα είναι να γίνει κάτι θα γίνει τον κατάλληλο καιρό.
