Καλά, το ότι δεν σε έκαναν παρέα είναι κάτι σπάνιο που σαν φάση το περάσαν ελάχιστα εκατομμύρια παιδιά στη χώρα μας... :-)Έχεις σκεφτεί ότι αυτό που έκανες ΔΕΝ ήταν κάτι τραγικό ώστε να ντρέπεσαι;Όταν έμενα μόνος μου έκανα "πρρρ πιου πιχχχ" και σκότωνα αόρατους τζι αη τζο (βασικά τους κόμπρα αν θυμάμαι καλά), συμμαθήτριες μου όταν δεν τις έπαιζαν κάθονταν μόνες τους με μικρά πόνυ αγκαλιά που αποκαλούσαν παιδιά τους (α ρε μάνες με τα "γαϊδουριααα" σας...) ή ταιζαν μαρμελάδα την μπι μπι μπο τους (η Barbie των 80s), η κοροϊδία ήταν καθημερινό ανάγνωσμα με κάθε αφορμή και η απομόνωση γίνονταν αναλόγως τα κέφια δείχνοντας σε με το δάχτυλο και με διαφορετικό θύμα κάθε φορά. Αλλά όπως βλέπεις με τέτοιο βίο και μια χαρά είμαστε όλοι, γράφουμε και στο ... Lifo (σε απογοήτευσα τώρα μάλλον :-P ) Όχι μόνο θα σου περάσει η ντροπή, θα γελάς κιόλας με αυτό.