Άκου τώρα σύμπτωση :Είχα μία σχέση 4 περίπου χρόνια, από τα 20 μέχρι τα 24. Μεγάλος έρωτας! Αμοιβαίος και τεράστιος θα τολμήσω να πω! Και η ιστορία μας ήταν ολόιδια με την δική σου! Δεν κάνω πλάκα. Τα ίδια ακριβώς. Ενώ φαινόταν, ας πούμε, ότι δεν ταιριάζαμε και πολύ, παρ'όλα αυτά τραβούσε το πράγμα.Οι τσακωμοί ήταν συχνό φαινόμενο από ένα σημείο και μετά, αλλά μάλλον πιο πολύ θέλαμε να πιστεύουμε ότι μία τέτοια αγάπη δεν αξίζει να χαθεί, παρά ότι όλο αυτό μας κρατάει πίσω γιατί δεν βγάζει πουθενά. Ίσως να νιώθαμε και οι δυο ότι δεν θα αγαπήσουμε ποτέ ξανά "τόσο πολύ" κάποιον άλλον.. Και λέγαμε "εννοείται θα αρραβωνιαστουμε", "θα παντρευτούμε στο τάδε ξωκλήσι", και πολλά άλλα.. Με λάτρευε και τον λάτρευα, τί να σου λέω.. Ώσπου μία μέρα μετά από έναν ακόμη καυγά άρχισα να σκέφτομαι (εδώ δες σύμπτωση!) όλα αυτά που σου γράφει η WendyWendy! Και πήρα την απόφασή μου. Να χωρίσουμε. Καλύτερα τώρα, σκέφτηκα, παρά αργότερα. Γιατί βαθιά μέσα μου ήξερα ότι κάποια στιγμή θα γίνει σίγουρα, κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ για να μην μου χαλάσω το "όνειρο".Χωρίσαμε, το ξεπεράσαμε, συνεχίσαμε, όλα μια χαρά, υπήρξα πολύ πιο τυχερή στο μέλλον.. Σήμερα είμαι ευτυχισμένη!! Αυτή είναι η δική μου κατάληξη στην ιστορία. Στην δική σου ιστορία, η απόφαση είναι δική σου.
