Η μοναξια κρυβει μεσα της μια "ασφαλεια" ,αλλα τελικα αυτη η ασφαλεια δεν φαινεται να ειναι αρκετη και μας βυθιζει σε κατι σκοτεινο και στασιμο .Ειμαστε κοινωνικα οντα,χρειαζομαστε την ανθρωπινη επαφη,αλλιως νιωθουμε μισοι.Κατι θα μας τρωει μεσα μας.Μπορει επισης να μοιαζει συχνα να ειναι πιστη φιλη ,αλλα δεν εχει αυτη το πανω χερι.Εσυ κανεις κουμαντο!Καταλαμβανει οσο χωρος της δωσουμε εμεις...Εκεινη εκει θα ειναι παντα και θα μας περιμενει,το θεμα ειναι να σταματησουμε να την αποζηταμε και να την ξεχωρισουμε απο τη μοναχικοτητα.Ας αφησουμε και το φοβο για λιγο που της δινει πατημα.Μια ζωη μεσα στο φοβο θα ζουμε;Και τον πονο χρειαζομαστε και την απογοητευση και την προδοσια.Μεσα απο αυτα μαθαινουμε ποιοι ειμαστε και τι μας ταιριαζει καλυτερα,αλλωστε αν ολα ηταν ονειρικα θα δυσανασχετουσαμε και παλι.Ολα μεσα στη ζωη ειναι,οποτε ας προσπαθησουμε το καλυτερο και ό,τι γινει.Ο,τι μοιαζει απροσπελαστο ειναι τροφη για σκεψη ,εναυσμα για ενδοσκοπηση ,ωστε να εχουμε μια καλυτερη ζωη με τους δικους μας ορους για μια φορα.