Εγώ δεν αντιπαθώ τη Ρεπούση, ακριβώς επειδή δε λέει ότι ο ρατσισμός του άλλου δεν είναι ρατσισμός. Όπως είδαμε πρόσφατα με τα φωνήεντα, που ξεσημώθηκε ο πάντα ετοιμοπόλεμος συρφετός, αφού δε γνωρίζει και δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι άλλο γράμμα και άλλο φθόγγος, έτσι και με το συνωστισμό. Η Ρεπούση στο πολύπαθο αυτό βιβλίο της Ιστορίας δεν υποτιμά τις κτηνωδίες που έκαναν οι Τούρκοι. Απλώς αναφέρεται με αυτόν τον όρο στις συνθήκες πανικού και αλλοφροσύνης που επιτείνονται από την παρουσία τόσων χιλιάδων ατόμων που αναζητούν διέξοδο. Εν πάσει περιπτώσει, αυτή η πατριωτική υστερία είναι ένας τρόπος σκέψης και ζωής. Και ένας φτηνιάρικος τρόπος στησίματος μιας πολιτικής καριέρας, επί δεκαετίες. Πάλι πρόσφατα με την ενός λεπτού σιγή για τους Πόντιους, ενώ παρόντες ήταν ελάχιστοι, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ο λόγος έγινε για τη Ρεπούση. Η Ρεπούση εκπροσωπεί μια σύγχρονη, επιστημονική και αμερόληπτη όσο γίνεται ανάγνωση της Ιστορίας. Κάποτε διάβασα ένα post σε τέτοια συζήτηση σε φόρουμ, που έλεγε "τι να κάνουμε, εμείς οι Ελληνες δεν έχουμε κάτι για να ντρεπόμαστε στην Ιστορία μας". Αυτή ξέρετε είναι η ζημιά που κάνει ο παλιός, στρατευμένος τρόπος διδασκαλίας της Ιστορίας. Οι προηγμένοι λαοί διδάσκονται την ιστορία τους με έναν τρόπο που τους καθιστά ενσυνείδητους, ακόμα και για εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Εμείς δεν έχουμε ως λαός τα εργαλεία για μια ορθολογική κατανόηση της θέσης μας στον κόσμο και αυτό το βλέπεις από το πόση πέραση έχουν απίθανες ιστορίες συνομωσίας, στον κάφρικο τρόπο αντιμετώπισης της Τρόικας κλπ. Αυτό απειλεί σήμερα να καθορίσει ότι η θέση μας δεν είναι στον προηγμένο κόσμο.
