Και στα 2 φυλα υπάρχει κοινωνική πιεση (οικογενειες, φιλοι, εργασιακες σχεσεις κλπ), άμεση ή έμμεση, για δημιουργία οικογενειας.Στην πιεση αυτη τα δυο φυλα αντιδρουν διαφορετικά. Οι γυναικες, πιεσμένες επιπλέον και χρονικά λόγω μητροτητας, ειναι πιο "βιαστικές" και λιγότερο υπομονετικές στην εξέλιξη μιας σχέσης, η οποία εξαρχής ξεκινά με την προοπτική του γαμου-τεκνοποιησης.Οι αντρες από την άλλη, έχοντας σαφώς λιγότερη πίεση για οικογενειακή απόκατασταση στα 30 (που αυξάνεται κατακόρυφα μετα τα 40), είτε δεν ενδιαφερονται άμεσα για σοβαρες σχεσεις, είτε γινονται πολύ πιο "επιλεκτικοί", επιλέγοντας την αποχώρηση και τη δημιουργία άλλης σχεσης. Τελος υπάρχουν και κάποιοι που, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν επιθυμει τη δημιουργία οικογενειας (όπως και γυναικες, σε σαφώς μικροτερο ποσοστό).Το προβλημα για μένα εστιάζεται περισσότερο στις προσδοκίες που έχει ο κάθε ανθρωπος από τις σχέσεις του μετα τα 30. Όταν ή επιτευξη των στόχων μπαίνουν μπροστά από την αναζήτηση του κατάλληλου ανθρώπου, ειναι πιο δυσκολο και να επενδύσεις και να αφήσεις μια σχέση να ανθίσει.Αν, δε, προσθέσεις και τις εμπειρίες εκάστου στο μειγμα, όπως ήδη προαναφερθηκε, γίνεται πιο δυσκολο να βρεθει κοινός τόπος. Νομίζω ότι πολλοι από εμάς αργούμε να ωριμάσουμε ουσιαστικά. Στα 30 μεταφραζουμε το "τζιζ" (αποφευγω αυτο που με πληγωσε) των προηγούμενων εμπειριών ως "ωριμότητα". Ενώ η αληθινή τέτοια είναι η κατανόηση και η υπερκέραση όσων μας πόνεσαν στο παρελθόν.