Θέτεις το σκεπτικό σου σε ένα αρκετά γενικό πλαίσιο, και πάνω σε αυτό το πλαίσιο συμφωνώ. Ειδικότερα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο ρατσισμός ή ο φασισμός ή ο σεξισμός λ.χ., δεν είναι απλώς "μιά άποψη και πρέπει να τη σεβόμαστε". Εάν κάποιος μου εκφράσει την άποψή του, πως οι γυναίκες είναι πιό ηλίθιες απ' τους άντρες, δεν θα κάτσω να το συζητήσω μαζί του, ούτε θα σεβαστώ την άποψή του. Τουναντίον, πιθανότατα θα γίνω επιθετικός απεναντί του. Εάν η συνομιλία γίνει στο σπίτι μου, πιθανότατα θα του πω να σηκωθει να φύγει. Αυτό δε με κάνει φασίστα, με κάνει άνθρωπο που θέλει να προστατεύσει εαυτόν από σκουπίδια που είναι έτοιμα να εισέλθουν στον εγκέφαλό του και να τον βρομίσουν. Όπως καταλαβαίνεις τα παραδείγματα πολλά και η γραμμή πολύ λεπτή. Κι εγώ προτιμώ το διάλογο και σε καμία περίπτωση δεν είμαι έτοιμος να εκσφενδονίσω προσβολές εναντίον κάποιου που δεν έχει τις ίδιες απόψεις με μένα. Ο σεβασμός κι η ανοχή μου, όμως, έχουν όρια, τα οποία μάλλον εξαντλούνται όσο η "άποψη" που φτάνει στ' αφτιά μου ισοδυναμεί με ρητορική μίσους.