Πήρα χαρτί και μολύβι και έκανα κανονικά καταγραφή του προβλήματος αρχικά. Δηλαδή, "είμαι η Χ, είμαι τόσων χρονών, μένω στην πόλη Ψ και συμβαίνουν αυτά και αυτά στη ζωή μου που δεν είναι νορμάλ και μου σπάνε τα νεύρα" Κάπως έτσι. Μετά, πέρυσι το καλοκαίρι το συζήτησα με τις κολλητές μου (μεγάλο κεφάλαιο οι καλοί φίλοι) που με συμβούλεψαν να ξεκουνήσω γιατί ζω σε ανθυγιεινό περιβάλλον. Για να καταλάβεις, φωνές και φασαρίες και ατελείωτες συζητήσεις χωρίς νόημα, για βλακείες. Και πολλά ψέματα, οι δικοί μου είναι ψεύτες. Στη συνέχεια με το αγαπημένο Ίντερνετ άρχισα να διαβάζω άρθρα στα αγγλικά, πώς να φύγεις απο το τοξικό οικογενειακό περιβάλλον, πώς να σταθείς στα πόδια σου κλπ. Κρατούσα σημειώσεις και για ενα διάστημα ενω ήθελα να βάλω τις φωνές όταν συνέβαιναν παρανοϊκα πράγματα στο πατρικό μου εγω έπαιρνα βαθιά ανάσα και σκεφτόμουν ότι αυτο δεν είναι φυσιολογικό, μου αξίζει κάτι καλύτερο και θα το δώσω μονη μου στον εαυτο μου. Πηγα και παρακολούθησα μερικά μαθήματα στην σχολη μου και αυτο μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Έμαθα καινούρια πράγματα, γνώρισα συμφοιτητές που μέσω αυτών δικτυωθηκα και βρηκα δουλεια. Και μετα, όταν βγήκαν τα συγκεντρωτικά και είδα ότι πήρα πτυχιο, το μυαλο μου έκανε άλλο ενα κλικ, έπιασα τις αγγελίες είδα μία ντουζίνα σπίτια και μπήκα σε αυτο που ο ιδιοκτήτης είναι καλός άνθρωπος. Χωρίς πολλά πολλά, ενα κρεβάτι ψυγείο και φουρνάκι. Αλλα κλειδωνω την πόρτα μου με το κλειδι μου και σκέφτομαι ότι μετά από ενα χρόνο κρατς και κρουτς με το μυαλό μου και με την υπομονη μου κάτι πάω να κάνω. Φυσικά ´Εχω δρόμο ακόμα! Δεν εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους. ´Ολοι ρε παιδί μου είναι με το ψέμα στην άκρη της γλώσσας και Λόγω της "οικογένειας" μου το καταλαβαίνω αμέσως και εκνευρίζομαι. Εννοείται δεν ξέρουν που μένω και φυσικά δεν δημοσίευσα τίποτα απολύτως στα κοινωνικά δίκτυα. Κ´ανε ήσυχα και σιωπηλά ενα αρχικό σχέδιο ζωής και ξεκινα να το εφαρμοζεις. Θα πέσεις 10 φορές, θα σηκωθείς μία και καλή.