Ανιάκι μου, στην πορεία αποδείχτηκε ότι η έλλειψη του δεν ήταν και τόσο έλλειψη τελικά, γιατί πατρικά πρότυπα υπάρχουν, να 'ναι καλά ο πατέρας μου. Άλλωστε και η σχέση μου με τον μικρό-που-δεν-είναι-και-τόσο-μικρός-πια είναι καλή με σωστές δόσεις επικοινωνίας σε πολλαπλά επίπεδα. Η λύπη απευθύνεται κυρίως στο παιδί μου γιατί είναι απίστευτα στενάχωρο να τον βλέπεις να περιμένει πως και πως να περάσει μια μέρα με τον πατέρα του που του το υποσχέθηκε και αυτός να είναι άφαντος, να μη σηκώνει τηλέφωνα και να εμφανίζεται κανένα μήνα μετά σα να μην έχει τρέξει κάστανο. Δε βαριέσαι, ο καθείς με τις επιλογές του... Με κάποιο τρόπο, όλοι βρίσκουμε το δρόμο μας.
