Στην διεθνή διπλωματία δίνεις και παίρνεις. Ολα είναι ένα ατέλειωτο παζάρι, με την Ε.Ε. να πρωτοστατεί.Εδώ παζαρεύουν ακόμα και το πόσες σαρδέλες θα πιάσει ο κάθε ψαράς στην Β. Θάλασσα.Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα μπορούσε θεωρητικά να διεκδικήσει ένα στάτους όπως της Ιταλίας και της Ισπανίας. Οι ισπανοιταλοί έχουν παρόμοια προβλήματα και παρόμοιες ροές μεταναστών (πρακτικά, έχουν όλη την Αφρική από τον Ισημερινό και πάνω).Σε σύγκριση με τους Ιταλούς / Ισπανούς έχουμε δύο ποιοτικές διαφορές, που δίνουν στο πρόβλημα εφιαλτικές διαστάσεις:α) Ισπανοί / Ιταλοί έχουν απέναντι τους τα αφρικανικά κράτη, εμείς έχουμε τον ερντογάν. Που είναι στενό κολλητάρι της μέρκελ.β) Ισπανοί / Ιταλοί έχουν κάποιους βαθμούς ελευθερίας στο πως θα διαχειριστούν το πρόβλημα (το αν το χειρίζονται σωστά είναι άλλη ιστορία). Τους ιταλοισπανούς δεν μπορείς να τους υποχρεώσεις σε τίποτα, είσαι υποχρεωμένος να τους "πείσεις".Που στην γλώσσα της διεθνούς διπλωματίας μεταφράζεται σε λεφτά και σε άλλα (π.χ. εδαφικά) ανταλλάγματα.Αντίθετα την χρεοδουλοπαροικία της Ελλάδας, δεν χρειάζεται να την πείσεις για τίποτα. Διατάσσεις και οι εγχώριοι τοποτηρητές εκτελούν - απλά πράγματα.Και αν διαμαρτυρηθούν οι πληβείοι, τους στέλνεις τα ΜΑΤ.Δεν χρωστάμε μόνο λεφτά. Χρωστάμε και την εθνική μας ανεξαρτησία. Την ανεξαρτησία μας βάλαμε σαν υποθήκη, προκειμένου να χορεύουμε ξεβράκωτες πάνω τα τραπέζια και να κάνουμε πανωσηκώματα.Το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε στο μεταναστευτικό είναι ριζωμένο στην χρεωκοπία μας. Οι μετανάστες θα ήταν εδώ έτσι κι αλλιώς. Αλλά είναι άλλο πράγμα να τους αντιμετωπίζαμε όπως εμείς θεωρούμε σωστό [*] και άλλο πράγμα να τους αντιμετωπίζουμε όπως διατάζει η ερντογανο-μερκελ.[*] Τουλάχιστον δεν θα είχαμε το αδιέξοδο που επισημαίνει ο Φερόμενος