Δόξα τω θεώ οι Αλβανοί είναι φίλοι και γνωστοί μας και μιλάμε. Και ξέρουμε.Δυο ιστορίες για όσους ενδιαφέρονται να μαθαίνουν ιστορία εκτός βιβλίων.Η πρώτη είναι τηλεοπτική από τις αρχές '90. Ο Φερεντίνος που κάποτε έκανε ό,τι κάνουν φερέλπιδες νέοι με ένα μικρόφωνο στο χέρι, αλλά αντί να είναι στην Ερμού όπως σήμερα, ήτανε στην Ομόνοια. Συναντά γέροντα που ήθελε να τον "τσιγκλίσει" για να βγει η καλτιά. Αντ' αυτού βγήκε ότι ο γέρος ήταν βορειοηπειρώτης άρτι αποφυλακισθείς από τις φυλακές της Αλβανίας που είχε μείνει για 40 χρόνια μόνο και μόνο για την ήταν μειονοτικός.Το "ρεπορτάζ" έκλεισε μετά από ερώτημα σχετικά με το τι έκανε στην Ομόνοια με το "χαίρομαι απλά να σας βλέπω που είστε ελεύθεροι".Η δεύτερη ιστορία είναι από φίλο Αλβανό που μου μετέφερε ότι στην Αλβανία υπήρχε η φήμη ότι για κάθε δύο κατοίκους υπήρχε ένας της μυστικής αστυνομίας που τους παρακολουθούσε. Ακόμα και ως υπερβολή η φήμη σίγουρα είχαν την αίσθηση της παρακολούθησης. Κοντά στο χωριό του είχε μια λίμνη. Μια μέρα που έκανε βόλτα στην όχθη της συνάντησε μέλη της γαλλικής πρεσβείας που κάναν πικ νικ. Του είπαν "καλημέρα" στα αλβανικά. Φοβούμενος ότι τον παρακολουθούσαν δεν τους απάντησε. Δυτικοί γαρ... Αυτό είχε γίνει στα 12 του. Ήταν 45 και ακόμη είχε τύψεις που δεν απάντησε.Αυτή ήταν η Αλβανία του Χότζα που δήλωνε 0% ανεργία και 0% πληθωρισμό. Το όνειρο των μουλούδων.
