Η πρώτη και κύρια αλλαγή που πρέπει να γίνει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι από το νήπιο ακόμα και για αρκετές ώρες να ξεκινήσει μάθημα κοινωνικής συνύπαρξης. Πώς φέρομαι στους άλλους? Πώς περιμένω να μου φέρονται? Πώς συζητάω? Είμαι ομάδα με τους άλλους? Όποιος διαφέρει από μένα είναι προς εξόντωση? Και κατ' επέκταση: Ο δημόσιος χώρος είναι προς καταστροφή ή πρέπει να τον σέβομαι? Οι γύρω μου είναι εχθροί μου ή αποτελούμε μαζί μια κοινωνία?Στην Ιαπωνία τα παιδάκια από μικρά καθαρίζουν μόνα τους τα σχολεία και γι'αυτό όλοι οι δημόσιοι χώροι είναι πεντακάθαροι. Μεγαλώνουν και έχουν αποκτήσει συνείδηση. Έχουν ακόμα και την λέξη meiwaku, όταν "ενοχλείς τους άλλους με την συμπεριφορά σου" δηλαδή και το αποφεύγουν από μικροί μέχρι μεγάλοι, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αυτή είναι η παιδεία ενός λαού, εμείς αρκούμαστε στην εκπαίδευση. Τεράστια η διαφορά. Απο γονείς κάφρους βέβαια το παιδί θα παίρνει άλλη "παιδεία" στο σπίτι του, αλλά με το λέγε-λέγε στο σχολείο για χρόνια ολόκληρα, με ειδικά παιχνίδια, με κίνητρα, με επιβράβευση, με έξτρα βαθμούς κλπ. δεν μπορεί κάτι θα μείνει. Όνειρα θερινής νυκτός βέβαια...