"προσπάθεια παραποίησης των λόγων μου, βάζοντας στα χείλη μου κάτι σε ενεστώτα χρόνο, για να υπονομεύσεις το credibility της αντίληψής μου της πραγματικότητας" Δεν είχα καμιά πρόθεση να σας αποδώσω κάτι παραπάνω από αυτό που η ίδια παραδέχεστε: "Στο μυαλό μου έχω, όπως είπα πολλάκις τις "τάσεις" και τον μελλοντικό κίνδυνο αν αρκετοί περισσότεροι αποφασίσουν για "λόγους συνείδησης" ή πίεσης από έτερους της κοινότητάς τους να μην κάνουν αμβλώσεις». Πρώτον, θεωρείτε ως κίνδυνο για εσάς η έκφραση αντίρρησης συνείδησης κάποιων ανθρώπων; Τι προτείνετε λοιπόν; Να τους απαγορευτεί, μήπως, αυτή η έκφραση; Δευτερον, ναι, θα επιθυμούσατε να μην υπάρχει γιατρός, που να αρνηθεί να εκτελέσει μιαν έκτρωση για συνειδησιακούς λόγους (το λέτε). Τρίτον, δεν κινδυνεύετε, απλώς κινδυνολογείτε κι όποιος τσιμπήσει. Προς το παρόν, κυριαρχεί η ακριβώς αντίθετη πίεση, προς τη μεριά της έκτρωσης δηλαδή, και όχι προς αυτήν της άρνησής της. Αυτό φάνηκε και από την σε πλήρη αρμονία με τις απόψεις σας αντιμετώπιση του θέματος της αφίσας στο μετρό από ΜΜΕ και κόμματα, από το εν χορώ κράξιμο και από την κρατική λογοκρισία.« Είπες: "γι αυτό και συμφωνείτε με τη μέθοδο του εκφοβισμού που ακολουθήθηκε στη λεγόμενη παρέμβαση" "Ω, αλήθεια; Γιατί, όμως, δεν βρίσκω την πρόταση στη οποία να δηλώνω ρητά κάτι τέτοιο;" Απαντώ: Η μέθοδος του εκφοβισμού που ακολουθήθηκε και ο φασισμός που υποκρύπτεται σ' αυτήν την αντίληψη και σε αυτές τις πρακτικές αποτελούν το επίκεντρο του σχολιασμού μου από την αρχή και σε αυτό δε έχω λάβει καμιά απάντηση. Έχω την αίσθηση ότι προσπαθείτε να τη δικαιολογήσετε. Αν κάνω λάθος, θα μπορούσατε να το πείτε ξεκάθαρα. «3. Άρνηση διάθεσης πληροφορίας και παραπομπής σε έτερο επαγγελματία." Τα είπαμε γι αυτό με την ακτίνα των 300 χιλιομέτρων. Μιλάμε για τη συγκεκριμένη καταγγελία, έτσι; "Οπότε εσύ που είσαι αυτή που επιλέγεις να απαντήσεις σε εμένα κι όχι εγώ σε εσένα τι θες ακριβώς να κάνω;" Απάντησα στο συγκεκριμένο σημείο περί "τάσης για αντίρρηση" και "κινδύνου" από αυτήν. Αυτό εμπίπτει στο πλαίσιο του αρχικού μου προβληματισμού, καθώς οι υπέρμαχοι των εκτρώσεων αντιμετωπίζουν την απλή έκφραση άποψης που να υπερασπίζεται τη ζωή του εμβρύου, ωσάν να είναι απόπειρα επιβολής της! Φοβάμαι πως αυτή η παρανόηση διαχέεται σκοπίμως, έτσι ώστε το θέμα να παρουσιάζεται πάντα υπό την οπτική της ακύρωσης ή κατάργησης των κεκτημένων κλπ. Αυτό, εάν δεν είναι έλλειψη κοινής λογικής, είναι σκόπιμα γκεμπελική συμπεριφορά "Ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει!" "Επίσης θα πρότεινα να μην πετιέται το θέμα "σύνδρομο Ντάουν" ως άσχετη (για το πολύ συγκεκριμένη καταγγελία) στρακαστρούκα, μαζι με τη λέξη "ναζί", για να μην ακούς για "εργαλειοποιήσεις". Πρώτον: Είναι ενοχλητικό και ίσως κλονίζει τις αυταπάτες και το ναρκισσισμό μερικών, που νομίζουν πως έχουν τον προοδευτισμό στο τσεπάκι (αυτό έχει σχέση με την κατ’ ευφημισμόν «παρέμβαση»), αλλά είναι αλήθεια. Οι ναζί οδήγησαν μαζικά σε μαρτυρικό θάνατο τους ανθρώπους με σύνδρομο Ντάουν και επινόησαν επί τούτου τη φράση: "Ζωή που δεν αξίζει". Τι να κάνουμε τώρα; Δεύτερο: Στρακαστρούκες είναι το "Σκοταδισμός" και "επιστροφή στο Μεσαίωνα", που πιπιλίζουν μερικοί, για να φιμώσουν και να ρίξουν λάσπη σε κάθε διαφορετική άποψη! Το να υπερασπίζεσαι στον δημόσιο χώρο τα δικαιώματα της πιο σιωπηλής, εύθραστης και ανυπεράσπιστης ύπαρξης που υπάρχει στον κόσμο, δεν μου ακούγεται σαν επιστροφή στον σκοταδισμό του μεσαίωνα, αλλά σαν τη λαμπρότερη (και δυσχερέστερη στις παρούσες συνθήκες ) υπεράσπιση της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας."στις μόνιμες παρενέργειες η πιο συχνή είναι η στειρότητα, η οποία ανέρχεται σε ποσοστό 3% μέχρι 5% των γυναικών που έχουν υποβληθεί σε έκτρωση»Πρώτον: «γιατρός και νοσοκόμα στάθηκαν μόνο σε μία από τις πιθανές επιπτώσεις και μάλιστα με επιμονή, σαν να ήταν βεβαιότητα» από την προηγούμενη απάντησή μουΔεύτερο: Γνωρίζω το περιεχόμενο των συνδέσμων που σας έστειλα. Υπάρχουν πιθανές επιπτώσεις. Για κάθε μια από αυτές η συχνότητα ποικίλλει. «Επίσης κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η άμβλωση είναι πακέτο με καραμελίτσες σε ψυχολογικό επίπεδο, πολύ περισσότερο δε, όταν είναι ταμπού και οι "καλοθελητές" το ντύνουν με επιπλέον τύψεις και ντροπή»Απαντώ: «Με συγχωρείτε, αλλά διακυβεύεται η ζωή ή ο θάνατος κάποιων ανθρώπινων υπάρξεων — είναι μάλλον πολυτέλεια να κλαψουρίζουμε για τη δυσφορία που μπορεί να νιώσει κάποιος από κάποιες ενοχές˙ πολύ λιγότερο δε, για το ενδεχόμενο να καθηλωθεί λόγω δικών του προβλημάτων στην ενοχικότητα και τον αυτοοικτιρμό…«…ενός οργανισμού αρκετά πριν των ορίων της ανεξαρτήτου βιωσημότητας εκτός μήτρας»Α, ώστε για εσάς, εφ’ όσον δε μπορεί να ζήσει εκτός μήτρας, το έμβρυο είναι απλά ένας οργανισμός, που δεν λογαριάζεται ως ανθρώπινο πλάσμα και δεν έχει καμιά σημασία η ζωή του. Συνεννοηθήκαμε! Ωστόσο, κάθε άνθρωπος που έχει στοιχειώδη εξοικείωση με την έννοια της «επιστημονικής συζήτησης» γνωρίζει καλά πως σε πολύ λίγα θέματα υπάρχει καθολική συμφωνία μεταξύ των επιστημόνων. Και οι τομείς της ιατρικής και της βιοηθικής δεν έχουν αποφανθεί ακόμη οριστικά για το πότε πράγματι αρχίζει ή τελειώνει η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος. Σας καλώ να σκεφτείτε και κάτι με απλή κοινή λογική: Αν ένα έμβρυο που δε μπορεί ζήσει εκτός μήτρας, θεωρείται κομμάτι του σώματος της μητέρας του, χωρίς δική του αυτόνομη ύπαρξη, τότε γιατί, στην περίπτωση που η μάνα έχει ρέζους αρνητικό, έχει προηγηθεί άλλη γέννηση, αποβολή ή έκτρωση –και δεν έχει μετά από αυτήν γίνει ειδική ένεση για την περίπτωση που το έμβρυο έχει διαφορετικό ρέζους, το έμβρυο αυτόματα αποβάλλεται; Το έμβρυο, από την αρχή της ζωής του στη μήτρα, αποτελεί διαφορετική οντότητα από την μητέρα του, γι αυτό και από την αρχή έχει διαφορετικό τύπο και όμαδα αίματος.«Προφανώς, ως ethical ζητήματα, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η ζωή, η διαβίωση και οι σχέσεις (ανεξάρτητα κι εν τω συνόλω) μεταξύ των γονέων, των παιδιών τους (ηθελημένων ή μη)»Κι όμως, νομίζω πως, με τρόπο ίσως ανεπίγνωστο, τα παιδιά μας - όχι μόνο τα αγέννητα, αλλά και γεννημένα- και οι σχέσεις μας με αυτά επηρεάζονται από τις επιλογές μας. Μη μου πείτε ότι τα παιδιά σήμερα δεν ξέρουν πώς και γιατί χωρίζουν οι γονείς τους, τι είναι οι μοιχείες τους, πώς κάνουν τη «διακοπή κύησης», όπως λένε την έκτρωση; Αυτά, μαζί με τους καυγάδες των γονιών, κάνουν τα παιδιά να αποζητούν την ηλιθιότητα, για να πνίξουν τις βασανιστικές τους σκέψεις. Κανένα, ή σχεδόν κανένα παιδί, δεν πέφτει στα ναρκωτικά, χωρίς και την υπαιτιότητα και των γονέων του. Δεν γίνεται να ευτυχούμε με τα παιδιά μας, γιατί τα γεννάμε πολύ συχνά για δική μας ικανοποίηση και τα μεγαλώνουμε, για να κατακτήσουν τον κόσμο και μετά να πεθάνουν.Όσο για το απόσπασμα από τον Π.Ο.Υ. που παραθέτετε, η αναφορά της αντίρρησης συνείδησης ως «εμπόδιο στην πρόσβαση στην ασφαλή άμβλωση» έρχεται σε αντίθεση με τον Ισχύοντα Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας. Επιπλέον, δεν έχει καμιά βάση τουλάχιστον σε χώρες όπως η δική μας. Πάντα θα βρίσκονται γιατροί πρόθυμοι να κάνουν εκτρώσεις. Αλλά και να είχε, όπως στις περιπτώσεις απομακρυσμένων νησιών, πάλι εδώ έχουμε τη σύγκρουση δύο διαφορετικών δικαιωμάτων. Ποιος θα αποφασίσει ποιο θα υπερισχύσει; Μάλλον ο νόμος, όχι η επισήμανση του Π.Ο.Υ. Εξάλλου τον νόμο επικαλείστε και για το δικαίωμα στις εκτρώσεις. Εφαρμόζουμε τους νόμους κατά βούληση; Κατά το ατομικό μας συμφέρον; Και, μιλώντας για νησιά, σε πολλά από αυτά δεν υπάρχουν καν γυναικολόγοι, οι περισσότερες γυναίκες χρειάζεται να πάνε για παρακολούθηση ή για να γεννήσουν σε μεγάλα αστικά κέντρα. Οπότε και για την έκτρωση μπορούν να κάνουν το ίδιο. Δεν συγκρίνεται αυτή η ταλαιπωρία με το να εξαναγκαστεί κάποιος γιατρός να διαπράξει κάτι που το θεωρεί φόνο!
