Ιστορικά, στην Γαλλία υπήρχαν ανέκαθεν ισχυρότατες αντιδραστικές δυνάμεις και εξίσου ισχυρές προοδευτικές και επαναστατικές.Έτσι εξηγείται και το πλήθος των επαναστάσεων (1830. 1848, 1870, Μάης του 68). Μάλιστα, λίγο καιρό πριν την επαναστατική έκρηξη του 68, η αποικιακή άκρα δεξιά που επιθυμούσε την διατήρηση της Αλγερίας πάση θυσία, οργάνωσε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα και επιχείρησε να δολοφονήσει τον πρόεδρο Ντε Γκωλ. Δύο χρόνια πριν την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου (1936) στο οποίο οφείλουμε, μεταξύ άλλων, το ασύλληπτα πρωτοποριακό τότε (και εντελώς αυτονόητο σήμερα) δικαίωμα της άδειας μετ' αποδοχών για τους εργαζόμενους, παρά τρίχα οι πολυπληθείς διαδηλωτές της φασίζουσας άκρας δεξιάς να ανατρέψουν την κυβέρνηση. Ευτυχώς για την εικόνα αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας χώρας, συνηθίζουμε να θυμόμαστε και να τιμάμε ορισμένες στιγμές της ιστορίας της, και να υποβαθμίζουμε κάποιες άλλες. Παρεμπιπτόντως, η Λεπέν είναι πρώτη δύναμη αποκλειστικά λόγω του μεγάλου κατακερματισμού των υπόλοιπων δυνάμεων. Η πραγματική της δύναμη κυμαίνεται μεταξύ 20-27% (γι' αυτόν τον λόγο, με το μονοεδρικό εκλογικό σύστημα δύο γύρων που ευνοεί τις συγκλίσεις και τις συνεργασίες στον β' γύρο, αποσπά μονάχα το 1-3% των βουλευτών και είναι αμελητέα κοινοβουλευτική δύναμη.)