Η κρητική κοινωνία είναι βαθειά πατριαρχική, για αυτό και πολλοί άνθρωποι είναι καταπιεσμένοι κ περιέχουν πολύ φόβο, ρατσισμό, απωθημένα και τρέλα. Σε πολλές επαρχίες της, ο ανδρισμός" είναι ταυτισμένος με τη βία τον τσαμπουκα και τους τσακωμούς, ενώ η ομοφοβία και η υποτίμηση των γυναικών ανθούν. Ταυτόχρονα, πολλές μάνες (καταπιεσμένες και υποτιμημένες οι ίδιες ως γυναίκες) καταφέρνουν και κρατούν τους γιους τους "μικρούς" και ανώριμους, ήτοι συναισθηματικά υπανάπτυκτους = καμια ως ελάχιστη επαφή με τη θηλυκή τους πλευρά. Ίσως για να μπορέσουν οι γιοί τους να επιβιώσουν σε μια κοινωνία "χοντροκομμένων επιθετικών αγροίκων". Τις κόρες τις διδάσκουν να χειρίζονται τους άντρες, ως εφόδιο επιβίωσης. Α, και να διαφυλάττουν την παρθενιά τους. Οι πατεράδες δεν κάνουν τίποτα, γιατί ως άντρες είναι συναισθηματικά ανάλγητοι, άρα παντελώς απόντες από την ανατροφή των παιδιών.Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.Φυσικά και ακουγομαι υπερβολικός. Γι'αυτό εδώ να συμπληρώσω ότι σε πολλά χωριά ακόμη και σήμερα η μοναδικές συζητήσεις των αντρών είναι οι δουλειές, η πολιτική/επιδοτήσεις, τα αθλητικά, τα όπλα, τα αμάξια/μηχανάκια, οι έχθρες/ τσακωμοί και "η πουτάνα που μου έκλεψε τη χρυσή καδένα και θα πάω να τη σκοτώσω στο ξύλο".Φυσικά, το "τα εν οίκω μη ενδήμω" είναι μέγα αξίωμα: τα κουκουλώνουμε όλα και προσευχόμαστε για το καλύτερο. Ναι, μόνο που οι προσευχές δε φτάνουν.