Κρίμα που το θέμα μπαγιατεύει πάνω που η συζήτηση γίνεται ενδιαφέρουσα. Ξανά, συμφωνούμε στο βασικό, διαφωνούμε σε όλα τα άλλα. Ναί, ο μεταμοντερνισμός αδυνατεί να κάνει μισό δημιουργικό βήμα, αλλά παραμένει καθηλωμένος στην κριτική. Ο Ντεριντά έγραψε χιλιάδες σελίδες κριτικής, δεν έγραψε μισή σελίδα του ποιο θα είναι το μέλλον της αποδόμησης, τι θα αντικαταστήσει τις καταβαραθρωμένες αξίες. Και αυτό είναι το συνολικό πρόβλημα του μεταμοντερνισμού, αλλά επίσης, πάει κόντρα σε αυτό που λέτε πως "για να ισχύουν αυτά θα πρέπει να ισχύουν οι αρχές του διαφωτισμού". Όχι, για να τα δεχόμαστε αυτά, θα πρέπει το grand narrative του διαφωτισμού να παραμένει το καλύτερο δυνατό από όλα τα grand narratives. Και όπως λέτε, ο μεταμοντερνισμός απέτυχε να αντιπροτείνει κάποιο grand narrative, έμεινε για πάντα στην κριτική.Θα μπορούσε κάποιος να πει πως η ανθρωπότητα θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς κανένα κυρίαρχο αφήγημα. Αυτό (είναι η μεταφυσική πίστη μου, αν θέλετε) δεν πιστεύω πως είναι εφικτό, τουλάχιστον στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Η αντικατάσταση του "κάτι" με το "τίποτα" είναι κάτι που ακόμα και οι καλύτεροι μεταξύ μας παλεύουν μια ζωή πολεμώντας το, το να πιστεύεις πως οι συνθήκες είναι ώριμες ώστε αυτό να γίνει σε όλη την κοινωνία είναι τόσο αφελές όσο οι αναρχικές σαχλαμάρες του στυλ "θα δουλέυει όποιος θέλει και θα έχουμε αποθήκες να παίρνουμε ότι χρειαζόμαστε". Μετά είναι και το άλλο. Ο Αινστάιν όταν αντεκατέστησε τον Νεύτωνα του φέρθηκε με τον μεγαλύτερο σεβασμό, σχεδόν ζητούσε συγγνώμη που βρήκε λάθος, και όταν τον εκθρόνισε του έδωσε σαν αποζημίωση το "βασίλειο της καθημερινής ζωής, που η Νευτώνεια φυσική ακόμα μπορεί να θεωρείται ορθή". Αντίθετα, ο μεταμοντερνισμός επιτέθηκε στον διαφωτισμό με λύσσα, ως σήμερα ρίχνει τα αγάλματα στο χώμα, βγάζει τους ήρωες του διαφωτισμού παλιανθρώπους, καθάρματα, δεν αναγνωρίζει καμία αξία και τρίζει τα δόντια όποτε κάποιος μιλάει για αυτόν. Από που κι ως που αναρωτιέστε πως ο μεταμοντερνισμός δεν θεωρείται ιστορική συνέχεια του διαφωτισμού; Ιστορική συνέχεια του ποιου, των "καθαρμάτων";Ο μεταμοντερνισμός προσπαθεί να πείσει τον κόσμο να αποκαθηλώσει τον διαφωτισμό, χωρίς να αναγνωρίζει την παραμικρή συνάφεια, και χωρίς να έχει να προτείνει κάτι στην θέση του. Προφανώς ο κόσμος θα προτιμήσει να κρατήσει τον τσαλακωμένο διαφωτισμό, μπορεί να μην είναι τέλειος, αλλά είναι ότι καλύτερο όχι.Όσο για την επιστήμη, δεν υπάρχουν πολλές, βασικά, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μόνο μια επιστημονική μέθοδος, το modus ponens. Ξεκινώντας από κάτι ήδη γνωστό, αποδεικνύεις την ισοδυναμία του γνωστού με κάτι νέο και άγνωστο, και το συμπεριλαμβάνεις στο σώμα της γνώσης. Στα μαθηματικά η απόδειξη της ισοδυναμίας δεν χωράει αμφιβολίες οπότε τα πράματα είναι ξεκάθαρα, με το μόνο που μπορεί να διαφωνήσει κανείς είναι με τα αρχικά αξιώματα, που συνήθως είναι τόσο ξεκάθαρα που μόνο σοφιστές ή αιθεροβάμβονες τα αμφισβητούν. Ομοίως, σε επιστήμες κοντά στα μαθηματικά (όπως η φυσική) η πορεία είναι σχετικά καθαρή. Όταν πάμε στα λεγόμενα soft sciences, εκεί το πράμα γίνεται πιο νεφελώδες. Εκεί έχουμε τον Πόππερ για οδηγό. Σχετικά με την κοινωνιολογία, την αντιπαθώ, όχι ως επιστήμη, αλλά σαν μετα-επιστήμη, σαν τον μπάτσο και τον λοχία όλων των άλλων επιστημών. Με πρόσχημα το ότι "όλα είναι σόσιαλ κόνστρακτ" εισβάλλει βίαια σε όλες τις επιστήμες και κουνάει το δάχτυλο στους πάντες. Μπάτσους και λοχίες δεν δέτηκα ποτέ στην ζωή μου, δεν πρόκειται να κάνω εξαίρεση στο κάθε ψώνιο που εισέβαλλε στον τομέα μου για να μου δώσει διαταγές.
