Δυο σχόλια:Α) Το φαινόμενο έχει να κάνει με κάκιστη εφαρμογή της απλής αναλογικής: Θα έπρεπε η χώρα να είναι χωρισμένη σε περιφέρειες με ίσο αριθμό ψηφοφόρων, που θα έστελνε κάθε μια ίδιο αριθμό ευρωβουλευτών με τις υπόλοιπες, ενώ ταυτόχρονα οι ψηφοφόροι να μπορούν να επιλέξουν στο ψηφοδέλτιό τους άτομα (αυτούς που θεωρούν ικανούς – ο καθείς με τα κριτήριά του) από όλα τα κόμματα κι όχι μόνο από ένα.Π.χ. αν δικαιούμαι 4ψήφους να μπορώ να «σταυρώσω» τους Α, Β, Γ, και Δ όπου καθένας τους να υποστηρίζεται από διαφορετικό κόμμα.Κάτι τέτοιο θα έδινε πλεονέκτημα σε άτομα βγαλμένα από τις τοπικές κοινωνίες και θα ανάγκαζε τα κόμματα να επιλέξουν άτομα με κριτήρια πέρα από την αναγνωρισιμότητα αφού ένας λαοφιλής υποψήφιος από μικρό κόμμα θα μπορούσε να προτιμηθεί και από ψηφοφόρους άλλων κομμάτων.Β) Η ουσιαστική και μακρά παρουσία στο πολιτικό σκηνικό ικανών και αποτελεσματικών ατόμων με τις καλύτερες προθέσεις για το κοινό καλό, δεν είναι κάτι που μπορεί να συνδυαστεί εύκολα με μια ενεργή κι επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα.Ταυτόχρονα, κατά κανόνα, η ΕΕ δεν είναι πεδίο ενδιαφέροντος τόσο για τους Έλληνες ψηφοφόρους, όσο και τους ενδιαφερόμενους να σταδιοδρομήσουν πολιτικά. Τα «βαριά» πολιτικά χαρτιά των κομμάτων, κρατιούνται για το εσωτερικό. Σπάνια οι ευρωβουλευτές απασχολούν ιδιαίτερα με την ευρωκοινοβουλευτική δράση τους τούς εδώ ψηφοφόρους. Επόμενο λοιπόν να «βολεύουν» πολύ οι δημοφιλείς μη ενεργά πολιτικές περσόνες που με την επαγγελματική τους δράση δεν «ενοχλούν» ούτε προκαλούν υποψίες διαπλοκής ή διαφθοράς από παρασκηνιακές δυνάμεις.
Σχολιάζει ο/η