...Οφείλω να ομολογήσω πως όταν πρωτοάκουσα, πριν από εκατοχιλιάδεσχρόνια, το piper at the gates of dawn, είχα απογοητευτεί (τι ιεροσυλία!). Θυμάμαι, το είχα παραγγείλει σε κάτι μπαρμπάδες μου απ' την Καρολίνα γιου-ες-οφ-έι, να μου το στείλουν. Η περιβόητη κασέτα με το ωραιότατό της αρτγουορκ έφτασε, έβαλα να την ακούσω αλλά αφενός η κρυσταλένια-impeccable παραγωγή-ήχος μου ξένισε (τι ύβρις!) κι αφετέρου είχα προλάβει να ακούσω το "set the controls for the heart of the sun" και το dark side δεν μου φάνηκε αρκετά ψυχεδελικό (τρομάρα να μου έρθει). Επίσης, τι ήταν αυτά τα soul τα εμβόλιμα φωνητικά στο "great gig in the sky" (πόσο βλαξ υπήρξα!) και τι ήταν αυτές οι χλεχλεδιές στο "us and them" (εντελώς γκάο, λέμε). Φυσικά, άλλαξα γνώμη σύντομα.Αλλά, επίσης, οφείλω να ομολογήσω ότι πάντοτε προτιμούσα την πρώιμη μελαγχολία τους:♫...getting up, i feel as if i'm remembering this scene before i open the door to an empty room ♫https://youtu.be/KygYMI9-Tms