Από τη μία δεχόμαστε ότι το φύλο κατασκευάζεται κοινωνικά, από την άλλη όμως αδυνατούμε να γνωρίσουμε οτιδήποτε πέρα από αυτό. Από την μια το φύλο δεν υπάρχει, από την άλλη όμως δεν μπορούμε παρά να επικαλεστούμε τις βιολογικές ταυτότητες όταν πρόκειται να μιλήσουμε για σχέσεις εξουσίας, για καταπιεστές και καταπιεσμένους, θύτες και θύματα. Ο νόμος από την μία πρέπει να αναγνωρίζει την πλαστότητα του φύλου και από την άλλη πρέπει να το προστατεύει ως κάτι πραγματικό. Από την μία πρέπει να δρα ενάντια στις διακρίσεις του φύλου και από την άλλη πρέπει να εφαρμόζει πολιτικές "θετικής" διάκρισης ή affirmative action με κριτήριο το κοινωνικά κατασκευασμένο φύλο. Τα δύο φύλα είναι ίσα σε όλα, αυτό το δεχόμαστε σε πείσμα κάθε εμφανούς μεταξύ τους διαφοράς και με την ευλάβεια που αρμόζει σε θρησκευτικό δόγμα, αλλά την ίδια στιγμή χρειάζεται να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με κάθε διαθέσιμο μέσο προκειμένου να εξασφαλίσουμε και να συντηρήσουμε αυτήν την αδιαμφισβήτητη ισότητά τους.Αυτή είναι η μαγεία της διαλεκτικής της προόδου. Το φύλο είναι την ίδια στιγμή τα πάντα και τίποτα. Η αναγνώρισή του είναι τόσο απαγορευμένη όσο αναγκαία. Και όταν οι αντιφάσεις και τα κυκλικά παράδοξα μιας στρεβλής αντίληψης δεν βρίσκουν σύμφωνη την πραγματικότητα, αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: δεν έχουμε προσπαθήσει αρκετά. Χρειάζεται περισσότερη συζήτηση γύρω από το φύλο. Ο αγώνας για έναν post-gender κόσμο θα έχει κερδηθεί μόνο όταν τα πάντα ανεξαιρέτως γίνουν φύλο και μόνο φύλο.
