Νομίζω δεν είναι δίκαιο να κατηγορούμε το παιδί εφόσον εργάζεται και συνεισφέρει. Η κακή νοοτροπία στην Ελλάδα που σχολιάζεις αναφέρεται σε 30-40αρηδες που δεν δουλεύουν και τους ζουν οι γονείς τους, φοιτητές που έχουν σεβαστό μηνιαίο χαρτζιλίκι για τις διασκεδάσεις τους (πέρα από τα σπουδαστικά έξοδα που είναι μια υποχρέωση για τους γονείς) ακόμα και σήμερα γίνεται και θεωρείται αυτονόητο. Είμαι κατά αυτής της λογικής φυσικά, δεν γίνεται να μην διακρίνουμε ξεκάθαρα πως εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο! Όταν έχεις χαμηλό μισθό δεν μπορείς να ανεξαρτητοποιηθείς ακόμα ολοκληρωτικά, αυτό δεν σημαίνει πως μέχρι να γίνει δεν θα έχουν μπει ήδη κάποια όρια και διαχωριστικές γραμμές για να μπορέσει κάποια στιγμή να γίνει. Αντίστοιχα αν σκεφτείς τον εαυτό σου σε αυτή την ηλικία α εργάζεται με μικρό μισθό δεν θα χρησιμοποιούσες τίποτε για τον εαυτό σου να υποθέσω; δεν θα ψώνιζες ούτε ρούχα ούτε κάτι που χρειαζόσουν για σένα ούτε θα μάζευες για να φύγεις αλλά θα πλήρωνες ενοίκιο και λογαριασμούς στο πατρικό σου; Οι γονείς παρέχουν ως ένα σημείο (πρέπει να μπαίνουν όρια και εκεί για το καλό όλων) αλλά εδώ μιλάμε για ένα παιδί 22 ετών που θέλει να κάνει δίαιτα για να πετύχει έναν υγιή στόχο και η οικογένειά του θα έπρεπε να δείξει κάποια στήριξη και σεβασμό σε αυτό, δεν ανέφερε πως θέλει να βγαίνει κάθε βράδυ για ξενύχτι, διάκριση λοιπόν τι μαγική λέξη!