Ως κοπέλα μπαμπάτσικου αγοριού να πω τα εξής:1ον παλεύοντας και καταφέρνοντας χρόνια να διατηρήσω το βάρος μου, πίστευα ότι δεν θα ήθελα δίπλα μου ένα στρουμπουλό σύντροφο (δικό μου κόμπλεξ-το αναφέρω για να εξηγήσω ότι δεν είμαι μαζί του λόγω εμφάνισης, προφανώς και μου αρέσει αλλά δεν είναι το "πρότυπο" που είχα στο μυαλό μου πριν τον γνωρίσω).2ον Ο φίλος μου είναι πράγματι ανοιχτόκαρδος και αυτό που λέμε "καλό παιδί", γι' αυτό και το επέλεξα για σύντροφο. Το ότι είναι μπαμπάτσικος όμως ουδεμία σχέση έχει με το χαρακτήρα του. Υπάρχουν και αδύνατοι και παχουλοί σκατοχαρακτήρες όπως και υπέροχοι άνθρωποι.Λογικό είναι ο καθένας μας να έχει προσωπικό γούστο, το να προδικάζουμε το χαρακτήρα του άλλο καθαρά και μόνο από την εμφάνιση είναι και αυτός ρατσισμός, ακόμη κι αν τα "θύματά" μας είναι οι συμβατικά ωραίοι.