Κοπελιά πραγματικά με συγκίνησε η εξομολόγησή σου. Έχω να σου πω μόνο ότι σε θαυμάζω. Άνθρωποι σαν εσένα είναι οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ ανάμεσά μας... Το ξέρω πως αυτό που λέω δεν απαλύνει τον πόνο σου, ούτε αμβλύνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις καθημερινά. Ωστόσο, μην τα παρατάς!!! Δεν είσαι η μόνη που περνά τέτοιες καταστάσεις. Να είσαι σίγουρη πως ρόδα είναι και θα γυρίσει και θα ανταμοιφθείς για τα καλά που κάνεις και που υπομένεις την μητέρα σου. Προσπάθησε όσο μπορείς να βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων, να ξεκλέβεις και λίγο χρόνο για σένα. Μην λιποψυχάς, υπάρχουν και χειρότερα!Το ξέρω πως δεν σου δίνω χειροπιαστές λύσεις. Κάνε υπομονή, έχε πίστη και όλα θα πάνε καλά. Εύχομαι όσο κούραση και στεναχώρια παίρνεις τώρα, διπλή ξεκούραση και χαρά να σου έρθει στο άμεσο μέλλον. Ο Θεός μαζί σου! Καλή συνέχεια και κουράγιο!!! Βάστα γερά! Μην απελπίζεσαι!!!