Μα το θέμα όλο είναι ότι υφέρπει αυτή η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος που θα είναι αυτό που θέλουμε είναι ήδη έτσι όπως τον θέλουμε φτιαγμένος ("το άλλο μου μισο") και θα αντιδρά και θα ανταποκρίνεται ιδανικά αυτομάτως. Σαν από μαγεία! Οι ανθρώπινες σχέσεις (και βάζω και τις επαγγελματικές και τις φιλικές μέσα...όχι μόνο τις ερωτικές) προυποθέτουν μια ανταλλαγή συναισθήματος και συμπεριφορών που διαμορφώνουν/παγιώνουν μια κατάσταση. Προυποθέτουν επικοινωνία. Διαπρέπουν σε αυτές αυτοί που είναι πιο επιδέξιοι στην επικοινωνία. (Δεν εννοώ να προσποιούνται.)Κι έπειτα"όσοι είστε ερωτευμένοι,απλά δώστε τα όλα!η ζωή είναι τόσο μικρή..μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο και αν τον/την βρήκατε μην τους αφήσετε ποτέ!" Υπάρχει τόσος φόβος μην πληγωθούμε που οι άνθρωποι είναι μαγκωμένοι και δεν τα δίνουν όλα. Ή αν τυχόν προσπαθούν να τα δώσουν όλα τείνουν να το παρερμηνεύσουν και να γίνουν πιεστικοί και κτητικοί. Πράγμα που διαφέρει στην ποιότητά του "τα δίνω όλα" (Δίνω σημαίνει δίνω κι εμπιστοσύνη και χώρο προσωπικό να κινηθεί ο άλλος). Επιπλέον πάντοτε -με δεδομένη και την πάνω πάνω πεποίθηση που ανέλυσα- σκέφτεται κανείς "καλό αυτό που έχω αλλά τι γίνεται αν υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω;"Κι έτσι καταστρέφονται κι οι καλές σχέσεις. Αν το εκλογικεύσει κανείς οι απαντήσεις φανερώνονται μόνες τους. Το δύσκολο είναι να γίνουν πράξη.